Τι θέλει να γίνει ο ταχυμεταφορέας όταν μεγαλώσει;

Χτυπάει το κουδούνι, ήρθε το φαγητό…

Ανοίγεις την πόρτα, μερικές φορές κοιτάζεις μόνο το πακέτο, έχεις έτοιμα τα χρήματα και πληρώνεις έχοντας υπολογίσει και ένα μικρό φιλοδώρημα.

Δίνεις το ποσό, παραλαμβάνεις τα ζεστά σου καλούδια και ετοιμάζεσαι να τα χαρείς.

Ίσως και να μην πρόλαβες ή αμέλησες να συναντήσεις το βλέμμα του. Ίσως και αυτός να μετρούσε τα χρήματα, ή έψαχνε να δει εάν είναι μέσα στην παραγγελία η απόδειξη.

Μουρμουρίζεις μια ασυναίσθητη καληνύχτα και κλείνεις την πόρτα.

Η ζωή επιστρέφει στο φυσιολογικό και η βραδιά συνεχίζεται.

Όμως, κάποιες στιγμές σηκώνεις το βλέμμα σου και διασταυρώνονται οι ματιές.

Βάζεις και ένα πρόσωπο στην εικόνα του ταχυμεταφορέα και όλα αλλάζουν.

Είναι μεγαλούτσικος, εάν ήταν δημόσιος υπάλληλος θα είχε ήδη πάρει σύνταξη και αντί να παραδίδει φαγητά θα ήταν αυτός που θα τα παράγγελνε…

Όμως ατυχώς δεν είναι.

Πού βρίσκει την δύναμη να είναι πάνω στο μηχανάκι και να γυρνάει πέρα δώθε στην Αθήνα;

Είχε μικρή βιοτεχνία που πτώχευσε; Είχε πρόβλημα με τον τζόγο ή με τις ουσίες; Ζούσε με την σύνταξη της μητέρας του που πέθανε και ξαφνικά δεν είχε κανένα άλλο εισόδημα;

Σε άγγιξε η κουρασμένη του φυσιογνωμία, η ευγενική του ομιλία , ο τρόπος που σου είπε ευχαριστώ όταν του έδωσες το φιλοδώρημα.

Την επόμενη φορά που σου έφερε ξανά παραγγελία του έπιασες κουβέντα και σου είπε πως δουλεύει το βράδυ delivery, για να υποστηρίξει την κόρη του που πέρασε Νομική στην επαρχία.

Προσωρινά, όπως μου είπε, μέχρι να βρει κάποια εργασία η κόρη του, σερβιτόρα, νταντά, κάποια ιδιαίτερα μαθήματα ίσως στα αρχαία που ήταν καλή, εάν είναι τυχερή.

Κλείνεις την πόρτα. Είσαι πιο ήσυχος αυτή τη φορά.

Όταν μεγαλώσει αυτός ο ταχυμεταφορέας θα γίνει ευτυχισμένος πατέρας δικηγορίνας.

Δεν είναι όμως όλες οι ιστορίες τόσο χαρούμενες.

Μέχρι να έρθουν οι πλατφόρμες εξυπηρέτησης θεωρούσαμε και μάλλον είχαμε δίκιο πως τις περισσότερες φορείς οι διανομείς ήταν το κλασσικό παράδειγμα μαύρης και αδήλωτης εργασίας.

Εδώ δεν κόβανε αποδείξεις οι εστιάτορες , θα έβαζαν ένσημα στον ταχυμεταφορέα;

Δεν μιλάμε για κράνος, για μηχανάκι που να έχει κάνει τα service του και να έχει καινούργια λάστιχα, ούτε για μπουφάν και ειδικό εξοπλισμό.

Αυτά ανήκαν στον φαντασιακό χώρο.

Και ξαφνικά αρχίσαμε να βλέπουμε κάποια μηχανάκια αμερικάνικης πίτσας με φωτιζόμενες μπαγκαζιέρες, τσάντες θερμομονωτικές , μπουφάν και επιτέλους κράνη…

Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι, κάτι η ευκολία μας, κάτι ο ρυθμός της δουλειάς μας, κάτι η νοστιμιά της πίτσας και της μερίδας γύρου, και ξαφνικά γεμίσαν οι δρόμοι κόκκινα και μπλε μηχανάκια, με περιποιημένους και ασφαλείς οδηγούς.

Τώρα σπάνια πετυχαίνεις τον ίδιο ταχυμεταφορέα. Όπως και σπάνια παραγγέλνουμε από το ίδιο εστιατόριο γιατί τα παιδιά κυνηγάνε τις τυχερές πινιάτες, τις προσφορές και είναι υπέρμαχοι των συνεχών δοκιμών.

Οι ιστορίες όμως και τα όνειρα των ανθρώπων που δεν ξέρουμε τι δουλειά θα κάνουν όταν μεγαλώσουν εξακολουθούν να υπάρχουν πίσω από τα κόκκινα και μπλε μπουφάν.

Και τώρα είναι πολλές περισσότερες.

Ας προσπαθούμε να τις φανταζόμαστε κάθε φορά που παραλαμβάνουμε το φαγητό μας στην εξώπορτα του σπιτιού μας με τις σαγιονάρες μας.

Όμως με τον πολλαπλασιασμό των εργαζομένων στον χώρο έρχονται και πολλές βελτιώσεις στο καθεστώς απασχόλησής τους από το νομοσχέδιο Χατζηδάκη.

Καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθεστώς μόνιμης εργασίας όταν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι που να αποδεικνύουν το αντίθετο, υποχρεωτική ασφάλιση, μηχανάκι που παρέχεται από τον εργοδότη, ρούχα ατομικής προστασίας.

Λοκντάουν και γίνεται χαμός.

Εστιατόρια που δεν είχαν φανταστεί ποτέ πως θα έβαζαν τις γευστικές τους δημιουργίες σε πακέτο και βεσπάκι, τσιγάρα, εφημερίδες άνθη και φάρμακα.

Όλα μπήκαν μέσα στις βέσπες και έτσι ξεγελιόμασταν πως ζούμε κανονικά στην περίοδο του εγκλεισμού.

Δουλειές με φούντες για τις πλατφόρμες. Η κρίση πάντα για μερικούς είναι ευκαιρία.

Και μετά τις φούντες ήρθε και το αυτογκόλ.

Στέλνει η κόκκινη εταιρεία μαζικό μήνυμα στους ταχυμεταφορείς πως δεν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους γιατί το batch τους δεν είναι ικανοποιητικό.

Τι σημαίνει batch;

Δεν μπορούσαν να βρούνε άλλη ονομασία;

Δεν μπορούσαν να στείλουν ένα προσωπικό μήνυμα που να δίνει μια ακόμα ευκαιρία;

«Αγαπητέ Γιώργο έχουμε παρατηρήσει πως χρειάζεσαι βελτίωση σε αυτούς τους τομείς. Ας δούμε πως μπορούμε να σε βοηθήσουμε…»

Αντί αυτού ένα απίστευτο τσουβάλιασμα. Χρησιμοποιώ αυτή τη χυδαία έκφραση γιατί ήταν πολύ χυδαίος ο τρόπος που επέλεξε να επικοινωνήσει με τους συνεργάτες της η συγκεκριμένη εταιρεία.

Δεν πάνε βέβαια χαμένα όλα τα καλά που έχει προσφέρει η εταιρεία σε συνδυασμό με το ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά η αστοχία μένει.

Ένας λεκές που δεν μπορεί να ξεπλυθεί, μια ανεπαρκέστατη , απάνθρωπη κίνηση που πρώτα πληγώνει όλους εκείνους που παλεύουν να κάνουν την ζωή μας πιο εύκολη, και ύστερα όλους εμάς που την εμπιστευόμασταν.

Μας εκνεύρισε και μας εξαγρίωσε, το γεγονός πως μια εταιρεία με τζίρους και κέρδη εκατομμυρίων μπορεί να γίνει τόσο αφελής και τόσο χυδαία.

Αυτό δεν σημαίνει πως η εργασία στις πλατφόρμες που θα κυριαρχήσουν στον εργασιακό χώρο θα πρέπει να είναι μόνιμη, χωρίς κανόνες αλλά και χωρίς αξιολόγηση.

Δεν κάνουν όλοι για όλα, όμως απαιτείται σεβασμός στις προσωπικότητες που εργάζονται και δη σε μια απαιτητική δουλειά που οι προοπτικές εξέλιξης είναι σίγουρα δυσδιάκριτες.

Τελικά βέβαια αυτή η ιστορία θα ωφελήσει τους προσβεβλημένους εργαζομένους γιατί η εταιρεία έχει ήδη υπαναχωρήσει.

Τα λάθη σχεδόν πάντα πληρώνονται, τα καλά παραμένουν και ας ευχηθούμε σε όλους τους ταχυμεταφορείς να γίνουν ότι επιθυμούν όταν μεγαλώσουν.

Διαβάστε επίσης

Η πολιτική, αυτή η όμορφη, η απαίσια…