ΣΤΑΣΥ: Έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη

Δεν φτάνει ο φόβος, η αρρώστια και ο θάνατος με τον κορωνοϊό, αλλά το μεσημέρι (14.00-17.00)  της Πέμπτης 15/10 ,οι εργαζόμενοι στην  ΣΤΑΣΥ πραγματοποιούν στάση εργασίας. 

Έτσι, απλά, για το κέφι τους θα ταλαιπωρήσουν δεκάδες χιλιάδες πολιτών, που δεν έχουν την άνεση του ΙΧ.

Τα αιτήματα είναι για… κλάματα.

Διεκδικούν:

«Να αγοραστούν ανταλλακτικά, υλικά και αναλώσιμα προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, με πυκνότερα δρομολόγια, που θα αποτρέπουν τον συνωστισμό στις αποβάθρες.

Να επισπευσθούν οι διαδικασίες για τις προσλήψεις, αποκλειστικά με μόνιμο και τακτικό προσωπικό. 

Το κερασάκι έρχεται στο τέλος: δηλώνουν ότι είναι αντίθετοι στο «κομμάτιασμα και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας συγκοινωνίας» και διεκδικούν φθηνά, γρήγορα, αξιόπιστα και ασφαλή δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα;

Η απάντηση είναι απλή: να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΣΤΑΣΥ, ώστε να γίνονται προσλήψεις μόνο μόνιμου προσωπικού, να διαιωνίζονται τα ελλείματα και να πληρώνει η κοινωνία το δικό τους το πάρτι.

Διότι, αγώνας δρόμου ήδη γίνεται για να αγοράζονται ανταλλακτικά, αγώνας δρόμου ήδη γίνεται για προσλήψεις, κυβερνητική ευαισθησία έχει ήδη έμπρακτα εκδηλωθεί για τον συνωστισμό – ανοιχτές θύρες κρούουν οι συνδικαλιστές.

Και το γνωρίζουν. Φοβούνται, όμως, μην και μέσα στην κρίση χάσουν τα προνόμια τους. 

Η περίοδος της μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται από την δικτατορία των συνδικάτων του δημόσιου τομέα. Η ΓΣΕΕ αυτά εκπροσωπούσε. Κι αυτά έκαναν κουμάντο.

Ο τυφλός συνδικαλισμός των απαιτήσεων που δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά οικονομικά και ανταγωνιστικά δεδομένα της επιχείρησης (του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα) ήταν ένας από τους κύριους λόγους που οδήγησαν τις μεν ιδιωτικές στην χρεοκοπία, τις δε δημόσιες σε τεράστια ελλείμματα – που τα πληρώνουν τελικά όλοι οι πολίτες. 

Σήμερα, μετά και την διαφαινόμενη διευθέτηση των δεινοσαύρων της ΛΑΡΚΟ και των ΕΝΑΕ (Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) και την στροφή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στον δρόμο του ρεαλισμού, τα δύο συνδικάτα που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τον πολίτη είναι αυτά των συγκοινωνιών και των εκπαιδευτικών.

Από κοντά το ΠΑΜΕ που ως λόγο ύπαρξης έχει τον τυφλό μαξιμαλισμό. 

Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που οφείλει να αντικρούσει με επιχειρήματα και με ενημέρωση το κοινό.

Είναι οι ίδιοι οι πολίτες που οφείλουν –και μπορούν—να εκδηλώσουν την δυσαρέσκεια τους απέναντι σ’ ένα συνδικάτο που δεν τους σέβεται.