Στα όρια της η απελπισία του ΣΥΡΙΖΑ

Με βάση το παρελθόν, οτιδήποτε και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, οτιδήποτε και να πει δεν θα όφειλε να προξενεί κατάπληξη. Δυστυχώς, το κόμμα, ο αρχηγός του, τα μέλη, πάντα καταφέρνουν το ακατόρθωτο: να εκπλήσσουν με την θυσία της λογικής στο βωμό της αντιπολίτευσης. Φαντάζομαι ότι στο DNA τους: η αντίθεση τους  στις πράξεις και στα λόγια της Νέας Δημοκρατίας είναι θέμα Παβλόβιου αυτοματισμού. Πηγάζει από το «είναι» τους. Κάτι σαν τον σκορπιό που δεν μπορεί να ξεφύγει από την φύση του, κι ας καταστραφεί ο ίδιος στην διαδικασία.

Τελευταίο παράδειγμα, η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να φορέσει τον μανδύα του μεγάλου Ποντίφικα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό για πλήρη ανεπάρκεια ως προς την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στην προχθεσινή σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη.

Πολύ φοβάμαι ότι, με τα μυαλά που κουβαλάει, αν ο κ. Τσίπρας ήταν αυτός που θα είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα, τότε σε αναλογία με τα δικά του λεγόμενα θα έπρεπε να είχε επιστρέψει στην Ελλάδα όχι περπατώντας αλλά στα…τέσσερα. Θα μπορούσε, έτσι, να κάνει άριστη παρέα με τον πρώην συνεργάτη του Πάνο Καμμένο.

Αν τώρα αναρωτηθεί κανείς για την εξειδίκευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξωτερική πολιτική, η απάντηση θα είναι μάλλον αποκαρδιωτική. Στην εποχή που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και ο αρχηγός του δεν έτρεχε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να γλυτώσει την εθνική καταστροφή που ο ίδιος κόντεψε να προκαλέσει, η εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται άριστα με δυο εικόνες.

Η μία είναι του άλλοτε κορυφαίου στελέχους του Παναγιώτη Λαφαζάνη να υποκλίνεται (με πλήρεις τιμές) στον Πούτιν και η άλλη είναι του Αλέξη Τσίπρα να εκτελεί τις εντολές των αφεντικών του και να υπογράφει την Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή ήταν η πολυδιάστατη, πολύμορφη, πολυεπίπεδη, εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ανάμεσα στα πολλά απίθανα που ανέφερε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ως κριτική προς τον κ. Μητσοτάκη ξεχωρίζει ένα. Τόνισε ότι η Ελλάδα δεν πέτυχε διότι η Φινλανδία και η Σουηδία θα άρουν το εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία. Φαντάζομαι ότι ο κ. Τσίπρας θα το θεωρούσε επιτυχία της Ελλάδος να ασκήσει… βέτο στην απόφαση των δύο αυτών χωρών. Ή, να ασκήσει βέτο στην είσοδο τους στο ΝΑΤΟ εφόσον δεν θα συνέχιζαν την απαγόρευση πώλησης όπλων στην Τουρκία!

Θα ρωτήσετε που περίσσεψε η σοβαρότητα για την βρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εδώ συντελούνται ιστορικές γεωπολιτικές αλλαγές, καθώς ο παγκόσμιος χάρτης τείνει ξανά να χωριστεί σε δύο στρατόπεδα και οι προνοητικοί παίκτες συνάπτουν νέες συμμαχίες, ξεσκονίζουν τις παλιές, αναζητούν νέα ερείσματα, κι εμείς ψάχνουμε περίπου ψύλλους στ’ άχυρα.

Κι ας μην ακουστούν διάφορα φληναφήματα περί Τρίτου Κόσμου και ίσες αποστάσεις. Θα προκαλέσω οποιονδήποτε να μου υποδείξει μία από τις τότε λεγόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου που κατάφερε κάτι σε όφελος της: τότε ή και τώρα.

Εκτός κι αν θα θέμα είναι η αντικατάσταση του Δυτικού ιμπεριαλισμού από αυτόν την Κίνας. Το έκανε, εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ πουλώντας τον ΟΛΠ αντί να τον κρατήσει στο πλαίσιο της σύμβασης παραχώρησης.

Ο επίδοξος διάδοχος είναι γυμνός. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική, ούτε εξωτερική πολιτική.  Οι δύο πρώτες συνίστανται στο να ξοδεύονται λεφτά. Πολλά λεφτά. Η τελευταία, σ’ ένα συνονθύλευμα φαντασιώσεων και ανοησιών. Η τυφλή άρνηση είναι πλέον δείγμα απελπισίας.

Το μεγάλο «κρίμα» δεν είναι για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι για την χώρα.

Διαβάστε επίσης

Η στρεβλή διάρθρωση της επιχειρηματικής βάσης