Ειρήνη Αγαπηδάκη: Πρωί-πρωί απολύθηκε ένας φίλος μου

Δηλαδή, για να καταλάβω, γιατί είμαι και χαζή: τόσα χρόνια τα κόμματα προσπαθούν να μας εκπαιδεύσουν στο ότι η πίτα δε μεγαλώνει, μόνο μικραίνει. Άρα, το σωστό είναι να μπορείς να εκτοπίσεις τον διπλανό για να φας. Μάλιστα. Ένεκα κρίσης λοιπόν, η πίτα έγινε πιτούλα και το κλωτσομπουνίδι για το ποιος θα φάει ακόμη περισσότερο. Τρανταχτό παράδειγμα, εκείνο του καλοκαιριού:

σε ρημαγμένη χώρα, κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα κι αφού έχουν καταφέρει να ξεδιπλώσουν όλη τους την αντικοινωνικότητα, η κυβέρνηση τους επιβραβεύει με προσλήψεις, επιδόματα και άλλα ωραία και καταπληκτικά, ενώ επαναφέρει και την αντιμισθία αντιδημάρχων και δημοτικών συμβούλων – για χάρη του βασιλικού, ποτίζεται και η γλάστρα.

Κάπως έτσι έρχεται το τέλος: όλες αυτές οι παροχές, κάθε νέα πρόσληψη θα πληρωθεί από μας. Πώς; Με περισσότερους φόρους και εισφορές. Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα λεφτά γιατί δε θα έχουμε άλλα να δώσουμε και θα πέσει κόφτης. Αυτό θα οδηγήσει σε μείωση μισθών παλαιών και νέων δημοσίων υπαλλήλων. Αποτέλεσμα;

Ασυλοποίηση των ανθρώπων σε μια εργασία στην οποία αντί για λεφτά, απλά δε θα δουλεύουν. Κάπως έτσι ικανοποιείται το όνειρο για μόνιμη δουλειά στο Δημόσιο και παράλληλα η μουμιοποίηση της κοινωνίας. Win-win.

Ποια είναι η εναλλακτική; Αντί να σκοτωνόμαστε για τη μικρή πίτα, να παλέψουμε να τη μεγαλώσουμε.

Αλλά για να το κάνεις, πρέπει να το πιστεύεις, να το έχεις δει μια φορά να συμβαίνει στη δική σου ζωή, να το έχεις καταφέρει ΕΣΥ, πονηρέ πολιτευτή μου.

Είναι πολιτική επιλογή το να δουλεύεις για να αυξηθεί η πίτα και όχι για να εξαφανίσεις τον διπλανό για να φας το κομμάτι του (ακόμη κι αν αυτός είναι ΑΜΕΑ και το έχει μεγαλύτερη ανάγκη από σένα). Επιλογή την οποία πρέπει να εκφράσουν τα κόμματα και να ακολουθήσουν οι πολίτες.

Το «ο θάνατος σου, η ζωή μου», δε βγάζει πουθενά. Στο τέλος, θα τρώνε μόνο όσοι είναι μέσα και δίπλα στο Μαξίμου.
Στην Ελλάδα ζούμε, τα λεφτά είναι λίγα.

Γι’αυτό σου λέω κυρία μου, δεν υπάρχει καλύτερο παρασιτοκτόνο από τη συνεργασία και το μεγάλωμα της πίτας.

Για να ζήσεις καλύτερα, πρέπει να βλέπεις τον διπλανό ως συνεργάτη, όχι μισητό εχθρό.

Αυτό είναι το κόλπο.