Η μνήμη δεν συγκαταλέγεται στα πρώτα χαρακτηριστικά που αναζητούμε σε έναν πολιτικό αρχηγό. Αν όμως μιλάμε για τη δήλωση περιουσιακής κατάστασης, το «πόθεν έσχες», το να ξεχνά αν έχε ή δεν έχει μια επιχείρηση, δεν μοιάζει με αφηρημάδα. Δημιουργεί πρόβλημα αξιοπιστίας. Ο Στέφανος Κασσελάκης καταδικάστηκε σε φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 50.000 ευρώ, όχι για διαφθορά, όχι για πλουτισμό μέσω δημόσιου χρήματος αλλά για κάτι που στην πολιτική κλίμακα σοβαρότητας θεωρείται «δευτερεύον»: απέκρυψε από τη δήλωσή του μια εταιρεία που του ανήκει.

Το επιχείρημα της «άγνοιας» ή της «παράλειψης» είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στη χειρότερη προσχηματικό. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που επαίρεται για τη διαδρομή του στην ελεύθερη αγορά, που χτίζει τη δημόσια εικόνα του πάνω στην επενδυτική του ευστροφία, στη διοικητική του εμπειρία, να λησμονεί στοιχεία της περιουσιακής του ταυτότητας; Η λογιστική αμνησία δεν συνάδει με την υπευθυνότητα που απαιτεί η πολιτική διαχείριση. Εκτός αν νόμισε ότι εκεί, στην Εγγύς Ανατολή, δεν θα δει κανείς την πλήρη οικονομική του εικόνα.

Είναι εύλογο να αντιτείνει κάποιος ότι η υπόθεση δεν σχετίζεται με κακοδιοίκηση ή με διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Τα πολιτικά πρόσωπα όμως δεν κρίνονται μόνο για τις παρανομίες με δόλο. Κρίνονται και για το αν φρόντισαν να είναι τα πάντα στη θέση τους. Ένας αρχηγός κόμματος δεν έχει την πολυτέλεια της επιπολαιότητας. Το επιχείρημα περί «πολέμου των μηχανισμών» που αρθρώθηκε μετά τη δικαστική απόφαση είναι επικοινωνιακά βολικό αλλά πολιτικά ανώριμο. Αν δεν μπορεί ο αρχηγός να κάνει σωστά τη δική του δήλωση περιουσιακής κατάστασης, πώς μπορεί να οργανώσει ένα ολόκληρο κράτος;

Η καταδικαστική απόφαση δεν έκανε τον Στέφανο Κασσελάκη να σκεφτεί λιγάκι, να προβληματιστεί. Αντίθετα την παρουσίασε ως παράσημο και την χρησιμοποίησε ως απόδειξη της ανεξαρτησίας του, σαν να ήταν θύμα πολιτικού διωγμού και όχι αποδεδειγμένα παραβάτης. Είναι αυτή η αντίστροφη λογική που αποδομεί την πολιτική ζωή: το να θεωρείται αρετή η παραβίαση κανόνων επειδή δήθεν υπάρχουν εχθροί που δεν καταλαβαίνουν.

Η πολιτική είναι χώρος όπου μικρά λάθη παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Κι αυτό δεν είναι αδικία, είναι το τίμημα της δημοσιότητας και της εκπροσώπησης. Το Κίνημα Δημοκρατίας μπορεί να αντιμετωπίσει τον κατακερματισμό της Αριστεράς, την αδιαφορία της πλειονότητας για την πολιτική και όσα προβλήματα φέρνει η εποχή. Μπορεί άραγε να αντέξει έναν αρχηγό που δεν θυμάται τα βασικά; Αν η πολιτική είναι ζήτημα προγράμματος και οράματος, είναι εξίσου ζήτημα προσωπικής επάρκειας. Κι εκεί δεν χωρούν επιχειρηματικές αφαιρέσεις. Όταν πας να κυβερνήσεις, πρέπει πρώτα να ξέρεις τι σου ανήκει. Στο κάτω κάτω, αν δεν μπορείς να διαχειριστείς το «πόθεν», πώς θα εμπνεύσεις το συλλογικό «αὔριον ἕξομεν»;

Διαβάστε επίσης

Ντίρλα-pass και το δίκιο του Κυρανάκη