Υπόθεση ΑΣΟΕΕ: Οι νέοι τρομοκράτες

Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. 

Δεν ήταν προπηλακισμός, όπως γράφουν μερικοί,  αυτό που συνέβη στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ. Τρομοκρατία ήταν.

 Δεν ήταν φασισμός, όπως ισχυρίζονται μερικοί, η φωτογραφία του πρύτανη με την πινακίδα στο λαιμό. Τρομοκρατία ήταν. 

Δεν ήταν φοιτητές ή εξωπανεπιστημιακοί, οι δράστες, όπως ανακοινώνεται από μερικούς. Τρομοκράτες ήταν. 

Η φωτογραφία παραπέμπει σε τζιχαντιστές που επιδεικνύουν τους ομήρους τους – πριν το αποκεφαλισμό. Τα πρόσωπα δεν φαίνονται. Τα χέρια ήταν καλυμμένα. 

Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.

Η ιερή αγανάκτηση…της πάσης κοινωνίας, δεν εκδηλώθηκε όταν μαθεύτηκε το γεγονός. Εκδηλώθηκε καθυστερημένα όταν δημοσιεύτηκε η φωτογραφία. 

Η δημοσιότητα, στρεβλός καθρέφτης της κοινωνίας, δήθεν ξύπνησε συνειδήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί οι συνειδήσεις θα ξύπνησαν με τα γεγονότα;

Σε μία κοινωνία που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην εικονική πραγματικότητα, χρειαζόταν η απεικόνιση για να εκδηλωθεί η αγανάκτηση.

Το βάθος της και η ειλικρίνεια της είναι αμφισβητούμενα. 

Βροχή τα ερωτήματα για τις ευθύνες.

Γιατί η πρυτανεία ανεχόταν το παράνομο άντρο μέσα στα υπόγεια του πανεπιστημίου; Γιατί δεν ζήτησε πάραυτα την εισαγγελική παρέμβαση; 

Γιατί σιώπησε το σύνολο των ακαδημαϊκών;

Γιατί ο εισαγγελέας δεν άσκησε αυτεπάγγελτα δίωξη –όπως έχει το δικαίωμα. 

Γιατί η αρμόδια υπουργός δεν καταδίκασε το γεγονός αμέσως μετά την πράξη;

Γιατί η αντιπολίτευση δεν έσπευσε να εκμεταλλευτεί την κυβερνητική ολιγωρία; 

Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.

Κυριαρχεί ο φόβος, επικρατεί η νοοτροπία «μην θίγουμε τα κακώς κείμενα». 

Η οργανωμένη πολιτεία φάνηκε ανίσχυρη μπροστά στο απύθμενο θράσος μίας τρομοκρατικής ενέργειας.

Και αντέδρασε στην δημοσιότητα –όχι στο γεγονός. 

Η ελληνική παιδεία διέρχεται την περίοδο του δικού της Μεσαίωνα. Σε όλες τις βαθμίδες. 

Τα οράματα, οι μεταρρυθμίσεις, οι αλλαγές, οι ψηφιοποιήσεις, όλα θα πέσουν στο απόλυτο κενό αν δεν υπάρξει το υπόβαθρο της σύγχρονης, ελεύθερης, παιδείας. Σύγχρονη μαθησιακά, σύγχρονη ως προς τις μεθόδους διδασκαλίας, σύγχρονη κτιριακά, σύγχρονη ως προς την ποιότητα των δασκάλων.

Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το σύγχρονο, πουθενά. 

Μόνο ο σκοταδισμός. 

Και η εθελοτυφλία μίας ολάκερης κοινωνίας. Που δεν συνειδητοποιεί ότι η ανοχή της στην ανομία αναγκαστικά συνεπάγεται τον περιορισμό της δικής της ελευθερίας.