Η θρασύτητα που περνιέται για εξυπνάδα, η άγνοια που καλύπτεται με αποφθέγματα

Υπάρχει μία παλιά θυμοσοφία ότι «με π@ρδ@ς δεν βάφονται αυγά». Η περίφημη συνάντηση των τριών απέδειξε ότι δεν υπάρχει αντίπαλος του Μητσοτάκη.

Και οι τρεις ομιλητές προχώρησαν σε μία εμπεριστατωμένη ανάλυση της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί στην χώρα μας. Βέβαια, πάντα κατά τη γνώμη τους, πάντα με το δικό τους ιδεολογικό φίλτρο, πάντα με τις αναπόφευκτες προκαταλήψεις. Σεβαστή, όμως, η έκφραση γνώμης—στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε τουλάχιστον συνοχή και πολιτική διάσταση.

Εναλλακτική πρόταση εξουσίας δεν παρουσιάστηκε, πάντως. Οπότε καλές μεν οι αναλύσεις αλλά όχι ad nauseum. «Αντίπαλος», λοιπόν, δεν προέκυψε. Προέκυψε, όμως, ο Στέφανος Κασσελάκης.

Μόνο ως παθητική μπορεί να χαρακτηριστεί η ξαφνική επίσκεψη-επίθεση του στην συνάντηση. Η βιασύνη με την οποία πολλοί έκριναν θετικά την κίνηση είναι αβάσιμη και αδόκιμη. Λειτουργώντας με βάση μόνο στους εντυπωσιασμούς και όχι την ουσία, ο Κασσελάκης έκρινε πως με την παρουσία του θα εξουδετέρωνε τις όποιες κατά την γνώμη του αρνητικές για τον ίδιο, διαστάσεις και επιπτώσεις. Επιτέθηκε λοιπόν, στο κάστρο των αντιπάλων. Ακόμη περισσότερο προσπάθησε να δείξει πως η διαφωνία δεν το πειράζει. Στο τέλος-τέλος είχε και το θράσος να αφήσει να εννοηθεί ότι ο ένας ομιλητής τον εκπροσωπούσε.

Υποπτεύομαι ότι προς μεγάλη ευχαρίστηση είδε την ερμηνεία της χαλαρής εμφάνισης του ως μία έμμεση υπόδειξη ότι ο ίδιος είναι αυτός που θα αποκαθηλώσει τον Μητσοτάκη. Το έχει, εξάλλου, δηλώσει με σαφήνεια στο παρελθόν ότι «θα νικήσει τον Μητσοτάκη». Αν δεν είναι αλήθεια, είναι πετυχημένη εφεύρεση—σε μετάφραση του si non e vero, e ben trovato

Παρά την προσπάθεια του ο Κασσελάκης κέρδισε μία εφήμερη δόξα. Η ιστορία του, έτσι κι αλλιώς, είναι μία σειρά από ενσταντανέ, φωτογραφίες στην σειρά που σε προβολή με ταχύτητα θα «δημιουργήσουν» ένα κανονικό φιλμ: ο Κασσελάκης στο τρακτέρ, ο Κασσελάκης με τον Φάρλι, ο Κασσελάκης με τον Τάϊλερ, ο Κασσελάκης στο θέατρο Άλφα. An τώρα καταλήξει σε film noir είναι άλλο θέμα.

Διότι στο κόμμα, η εικόνα είναι μαύρη. Φαίνεται ότι ο Κασσελάκης διακατέχεται από απόλυτο αυταρχισμό που αναδεικνύεται, μάλιστα, με κάθε ευκαιρία. Θα ήταν λάθος να αποδοθεί ως απόρροια της ιδεολογίας, ή ως προσπάθεια να αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο τις διασπαστικές τάσεις που έτσι κι αλλιώς προϋπήρχαν του Κασσελάκη στο κόμμα.

Ο – όχι πλέον νέος αρχηγός—αντιπροσωπεύει με σαφήνεια την μορφή ηγεσίας που καθιέρωσε ο Tramp: άκρατος λαϊκισμός που εκφράζεται με αποφθέγματα, θρασύτατους ισχυρισμούς που ισχύουν μόνο στην φαντασία, μεγάλη ευκολία να διαστρεβλώνει τα γεγονότα—και όλα αυτά ενώ διακατέχεται από πλήρη άγνοια σε όλα σχεδόν τα θέματα που απασχολούν τον τόπο και την κοινωνία.

Δυστυχώς, από εδώ και πέρα, οι πολιτικές εξελίξεις στην αντιπολίτευση συνολικά –στον ΣΥΡΙΖΑ ειδικά — δεν θα ακολουθήσουν ένα κάποιο σχέδιο, μία κάποια επιδιωκόμενη θετική ατζέντα. Θα είναι απόρροια αρνητικών εξελίξεων, σε μεγάλο βαθμό τυχαίων και τυχάρπαστων.

Διαβάστε επίσης

Οι δημοσκοπήσεις, τα μικρά κόμματα, η Ε.Ε. και από πίσω ο Τραμπ