Η ειρωνεία της επίσκεψης Τσίπρα στον Στουρνάρα

Από την πρώτη στιγμή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Στουρνάρας αντιμετωπιζόταν ως κόκκινο πανί. Το 2016 ήταν η τελευταία φορά που συναντήθηκαν. Από το 2017 ξεκίνησε οι ανοιχτός πόλεμος εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως ταιριάζει στον άνθρωπο, ο Γιάννης Στουρνάρας δεν υποβάθμισε τον θεσμικό του ρόλο. Δεν ακολούθησε την κυβέρνηση Τσίπρα στον κατήφορο της επίθεσης στον κρίσιμο θεσμό της οικονομίας και της δημοκρατίας. Αντέδρασε, πάντα κόσμια, μόνο όταν τα κτυπήματα πήραν καθαρά προσωπικό χαρακτήρα (Novartis) και επεκτάθηκαν στην οικογένεια (δήθεν για φοροδιαφυγή).

Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν ήταν πάντα καθαρά μη κομματική. Ο διορισμός του διοικητή της από την κυβέρνηση ενέχει άρωμα κομματικής επιλογής. Η συγκεκριμένη χρονική διάρκεια της θητείας ως ένα βαθμό λειτουργεί ως …αποσμητικό, αλλά από εκεί και πέρα το θέμα επαφίεται στον άνθρωπο. Πράγματι, υπήρξαν διοικητές που με ευπρέπεια διαφύλαξαν τον απολιτικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει μία κεντρική τράπεζα, με τον αείμνηστο Δημήτρη Χαλικιά ως ένα εξέχων παράδειγμα. Υπήρξαν, άλλοι που επέλεξαν να παίξουν το κομματικό παιγνίδι, με παράδειγμα τον Γιώργο Προβόπουλο που σε αντίθεση με την πρέπουσα, στυγνή ειλικρίνεια του Νίκο Γκαργκάνα αποσιώπησε την τραπεζική κρίση στην ετήσια έκθεση του, διότι αυτό βόλευε την τότε κυβέρνηση.

Η ένταξη στο ευρώ, βέβαια, θωράκισε την Τράπεζα, καθώς έγινε μέλος της ΕΚΤ και ο διοικητής της είναι υπάλληλος της ΕΚΤ. Η ανάδειξη του Λουκά Παπαδήμου στην θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, πέρα από την προσωπική αναγνώριση,  υπογράμμισε την υψηλή ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της ελληνικής κεντρικής τράπεζας και της άριστης δουλειάς που κάνει. Ο Γιάννης Στουρνάρας είχε την πλήρη στήριξη της ΕΚΤ απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και σ’ αυτήν την βάση και διότι αυτό απαιτούσε η θεσμική του ιδιότητα και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς πήγε να κάνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκεπτόμενος τον άνθρωπο που κυνήγησε ανελέητα στο παρελθόν;

Μία εκδοχή, είναι αυτή που προβλήθηκε: να ενημερωθεί. Αλλά, τότε προκύπτει άλλο ερώτημα: από αυτόν που θεωρεί εχθρό του; Αν ναι, τότε αυτό σημαίνει πως πιστεύει απόλυτα στην ακεραιότητα και αντικειμενικότητα του Γιάννη Στουρνάρα – οπότε ακολουθεί το αναπόφευκτο τρίτο ερώτημα: τώρα το ανακάλυψε;

Μία δεύτερη εκδοχή είναι πως πήγε για να πάρει πληροφόρηση που δεν είναι υποχρεωτικά διαθέσιμη. Η Τράπεζα της Ελλάδος, όμως, δεν κρύβει νούμερα (όπως έκανε το οικονομικό επιτελείο της β΄ κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή), δεν λέει ψέματα, δεν αποσιωπά την αλήθεια. Μπορεί να μιλά με αυστηρά τεχνοκρατική γλώσσα, αλλά όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει με κάποια προσοχή τις εκθέσεις της θα ανακαλύψει ότι η Τράπεζα δεν διστάζει να διατυπώσει προβλέψεις, ανησυχίες, επιπτώσεις.

Αυτό, εξάλλου, έκανε μόλις προχθές ο Γιάννης Στουρνάρας που δεν δίστασε: με άλλα λόγια μεν, ουσιαστικά προειδοποίησε για τις αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει ένα τοξικό πολιτικό κλίμα, μία ασυλλόγιστη πολιτική παροχών, ένας κατήφορος υποσχέσεων που δεν θα μπορούν να εκπληρωθούν.

Τι πήγε να κάνει, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας και η κομπανία του στην φωλιά του αυτού που έχουν χαρακτηρίσει ως εχθρό; Ιδιαίτερα όταν είναι ήδη πασίγνωστη η διαφωνία τους; Η πιθανότερη απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά και ο Αλέξης Τσίπρας ειδικά έπαιξαν ένα παιγνίδι δημοσίων σχέσεων. Με τις κατηγορίες σύννεφο για την τοξικότητα στην οποία οδηγεί την χώρα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να δείξει ότι είναι θεσμικός παίκτης: όπως η ΕΜΑΚ έθαψε τις διαφορές και πήγε στην Τουρκία, έτσι και ο Τσίπρας υιοθέτησε διπλωματία των… σεισμών και πήγε να δει τον άσπονδο …φίλο του. Μεγαλοφροσύνη; Σίγουρα όχι. Θρασύτητα; Σίγουρα.

Στον βωμό των δημοσίων σχέσεων και της δημιουργίας εντυπώσεων όλα γίνονται. Διότι, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ότι τους είπε ο Γιάννης Στουρνάρας από το ένα αυτί μπήκε και από το άλλο βγήκε. Ο τεχνοκρατικό, πολιτικό και ηθικό χάσμα που τους χωρίζει είναι αγεφύρωτο – διότι έτσι το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε επίσης

Αδικαιολόγητη η άνοδος του 15% στα τρόφιμα