Έπαρση με κοινοτυπίες

Ζούμε σε δύσκολες εποχές.

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει προβλήματα που δεν γνωρίζει πώς να τα υπερβεί.

Η τεχνολογία προσφέρει όπλα αλλά δεν κατέχει καλά-καλά την χρήση τους και, πάντως, δεν έχει βρει ακόμη τρόπο να διαχωρίσει και να αποκλείσει τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις τους.

Η ατομική δράση είναι άχρηστη, η εθνική αναποτελεσματική, μόνο η παγκόσμια προσφέρει ελπίδα. Το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης τείνει, όμως, να καταρρεύσει (στην περίπτωση της πανδημίας του κορωνοϊού κατέρρευσε) και τίποτα το νέο δεν αναδύεται μέσα από την ομίχλη της αβεβαιότητας, της αγνωσίας και της συνωμοσιολογίας.

Σ’ αυτές τις εποχές, η κοινωνία έχει δικαίωμα να περιμένει από  τους πολιτικούς ταγούς  της σοβαρότητα.

Δυστυχώς κι αυτή εξέλειπε.

Το φαινόμενο είναι γεωγραφικά γενικευμένο. Το ίδιο και η ελλειμματική ηγεσία.

Προσπαθώντας να καλύψουν και να διασκεδάσουν την άγνοια και την ανεπάρκεια, σημαντικός αριθμός των πολιτικών καταφεύγει στην χρήση κοινοτυπιών. Τα κλισέ δίνουν και παίρνουν.

Το χειρότερο; Τα κλισέ πετιόνται με στόμφο. Με ύφος προνουτσιαμέντου από καθέδρας. Με τον αέρα ενός που μόλις έχει πετύχει μία μεγάλη ανακάλυψη, μία συνταρακτική αποκάλυψη.

Στην πράξη, οι χρήστες τους λειτουργούν ωσάν οι πολίτες στους οποίος απευθύνονται να είναι μωροί. Ωσάν να έχουν μηδενική μνήμη και απειροελάχιστη κατανόηση.

Ίσως, βέβαια, έτσι να τους βλέπουν.

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα έχει πολύ υποφέρει από αυτό το φαινόμενο, που δεν φαίνεται να υπακούει σε επαγγελματικούς η γνωστικούς διαχωρισμούς. Η προσπάθεια για μερικά δευτερόλεπτα στο γυαλί, μερικά εκατοστά στο χαρτί του Τύπου και αρκετά like στα κοινωνικά δίκτυα σχεδόν δεν γνωρίζει όρια.

Είναι κι αυτή, βέβαια, μία έκφραση ατομικής ελευθερίας. Αν υπερβαίνει τα παραδοσιακά εσκαμμένα είναι άλλο θέμα. Εξάλλου, ποιος θα το κρίνει; Και με ποια κριτήρια;

Το θέμα, όμως, αποκτά άλλη διάσταση όταν στο σπορ αυτό επιδίδονται πολιτικά πρόσωπα. Στην εποχή της πανδημίας, αλλά ιδιαίτερα τώρα που ο εκλογικός κύκλος έχει πάρει την φορά του κλεισίματός του (πέρασε η διετία), η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη.

Πολλά από τα καινούργια φιντάνια της πολιτικής νομίζουν ότι έχουν βρει σίγουρο τρόπο προβολής τους. Τους λείπει η αυτογνωσία. Δεν έχουν καν την φαντασία να συνειδητοποιήσουν ότι γελοιοποιούνται.

Από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί κανείς να περιμένει πολλά. Η ιδεολογία καθορίζει τα πάντα – η πραγματικότητα είναι αυτή που οφείλει να προσαρμόζεται στην σκέψη.

Στη Νέα Δημοκρατία, όμως, υπάρχει σοβαρή και σκεπτόμενη ηγεσία. Είναι πλέον η ώρα να τραβήξει αυτιά ο πρωθυπουργός. Είναι η ώρα να επιβάλει ομερτά σε μία μορφή: αν τα μέλη της κυβέρνησης του δεν έχουν να πουν κάτι το καινοτόμο, οφείλουν να σιωπούν. Η ανακοίνωση χιλιοειπωμένων τσιτάτων, ωσάν να είσαι τα ίδια ο εμπνευστής τους οφείλει να σταματήσει.

Οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να δέχονται κατακλυσμό δήθεν έξυπνων και νέων ιδεών.

Και η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει μερικούς άκριτους να την εκθέτουν.