array(0) {
}
        
    
Menu
0.91%
Τζίρος: 197.92 εκατ.

Πρωτοβουλία της Ελλάδας στον ΟΗΕ για τις εξελίξεις στη Συρία, μετά το χτύπημα στον Προφήτη Ηλία

Comments

Ζούμε σε δύσκολες εποχές.

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει προβλήματα που δεν γνωρίζει πώς να τα υπερβεί.

Η τεχνολογία προσφέρει όπλα αλλά δεν κατέχει καλά-καλά την χρήση τους και, πάντως, δεν έχει βρει ακόμη τρόπο να διαχωρίσει και να αποκλείσει τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις τους.

Η ατομική δράση είναι άχρηστη, η εθνική αναποτελεσματική, μόνο η παγκόσμια προσφέρει ελπίδα. Το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης τείνει, όμως, να καταρρεύσει (στην περίπτωση της πανδημίας του κορωνοϊού κατέρρευσε) και τίποτα το νέο δεν αναδύεται μέσα από την ομίχλη της αβεβαιότητας, της αγνωσίας και της συνωμοσιολογίας.

Σ’ αυτές τις εποχές, η κοινωνία έχει δικαίωμα να περιμένει από  τους πολιτικούς ταγούς  της σοβαρότητα.

Δυστυχώς κι αυτή εξέλειπε.

Το φαινόμενο είναι γεωγραφικά γενικευμένο. Το ίδιο και η ελλειμματική ηγεσία.

Προσπαθώντας να καλύψουν και να διασκεδάσουν την άγνοια και την ανεπάρκεια, σημαντικός αριθμός των πολιτικών καταφεύγει στην χρήση κοινοτυπιών. Τα κλισέ δίνουν και παίρνουν.

Το χειρότερο; Τα κλισέ πετιόνται με στόμφο. Με ύφος προνουτσιαμέντου από καθέδρας. Με τον αέρα ενός που μόλις έχει πετύχει μία μεγάλη ανακάλυψη, μία συνταρακτική αποκάλυψη.

Στην πράξη, οι χρήστες τους λειτουργούν ωσάν οι πολίτες στους οποίος απευθύνονται να είναι μωροί. Ωσάν να έχουν μηδενική μνήμη και απειροελάχιστη κατανόηση.

Ίσως, βέβαια, έτσι να τους βλέπουν.

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα έχει πολύ υποφέρει από αυτό το φαινόμενο, που δεν φαίνεται να υπακούει σε επαγγελματικούς η γνωστικούς διαχωρισμούς. Η προσπάθεια για μερικά δευτερόλεπτα στο γυαλί, μερικά εκατοστά στο χαρτί του Τύπου και αρκετά like στα κοινωνικά δίκτυα σχεδόν δεν γνωρίζει όρια.

Είναι κι αυτή, βέβαια, μία έκφραση ατομικής ελευθερίας. Αν υπερβαίνει τα παραδοσιακά εσκαμμένα είναι άλλο θέμα. Εξάλλου, ποιος θα το κρίνει; Και με ποια κριτήρια;

Το θέμα, όμως, αποκτά άλλη διάσταση όταν στο σπορ αυτό επιδίδονται πολιτικά πρόσωπα. Στην εποχή της πανδημίας, αλλά ιδιαίτερα τώρα που ο εκλογικός κύκλος έχει πάρει την φορά του κλεισίματός του (πέρασε η διετία), η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη.

Πολλά από τα καινούργια φιντάνια της πολιτικής νομίζουν ότι έχουν βρει σίγουρο τρόπο προβολής τους. Τους λείπει η αυτογνωσία. Δεν έχουν καν την φαντασία να συνειδητοποιήσουν ότι γελοιοποιούνται.

Από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί κανείς να περιμένει πολλά. Η ιδεολογία καθορίζει τα πάντα – η πραγματικότητα είναι αυτή που οφείλει να προσαρμόζεται στην σκέψη.

Στη Νέα Δημοκρατία, όμως, υπάρχει σοβαρή και σκεπτόμενη ηγεσία. Είναι πλέον η ώρα να τραβήξει αυτιά ο πρωθυπουργός. Είναι η ώρα να επιβάλει ομερτά σε μία μορφή: αν τα μέλη της κυβέρνησης του δεν έχουν να πουν κάτι το καινοτόμο, οφείλουν να σιωπούν. Η ανακοίνωση χιλιοειπωμένων τσιτάτων, ωσάν να είσαι τα ίδια ο εμπνευστής τους οφείλει να σταματήσει.

Οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να δέχονται κατακλυσμό δήθεν έξυπνων και νέων ιδεών.

Και η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει μερικούς άκριτους να την εκθέτουν.

Comments
Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στ. Παπασταύρου: Ένα ακόμα βήμα ενεργειακής ασφάλειας της χώρας το ν/σ για βιομεθάνιο και υδρογόνο
Δημοσκόπηση Interview: Στο 31,3% η ΝΔ – Δεύτερο το ΠΑΣΟΚ, τρίτη η Κωνσταντοπούλου
Δημοσκόπηση Real Polls: Πάνω από 31% για τη ΝΔ, μάχη για την 2η θέση ΠΑΣΟΚ – Κωνσταντοπούλου

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι συνέπειες των επιλογών της
Όχι αν, αλλά πότε: Ο επερχόμενος νέος πόλεμος με το Ιράν
Τι συμβαίνει σήμερα με τους δανειολήπτες του Νόμου Κατσέλη;
Όταν το κόμμα γίνεται «Νέα Μητσοτακία»
Νεκροί στα σύνορα του Θάνου Πλεύρη
Ο Μετασχηματισμός της ΔΥΠΑ στην Υπηρεσία του Πολίτη
Οι λέξεις που δεν έμαθε ποτέ ο Κώστας Τσιάρας
ΟΠΕΚΕΠΕ: Από την ατιμωρησία στην εργαλειοποίηση – και ξανά απ’ την αρχή: όταν το αυτονόητο είναι πολιτικά αδύνατο, κυριαρχεί η υπερβολή
Η στρατηγική της Κίνας στον Μετά-Αμερικανικό κόσμο: Πλέκοντας τον ιστό της ήπιας δύναμης
Ιδού ο αμνός, Βορίδη τον λένε