Ευθανασία, η τελευταία “δημοσιογραφική επιτυχία” του Αλέξανδρου Βέλιου

Η υπόθεση της “μη υποβοηθούμενης ευθανασίας” του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιου φαίνεται πως δεν έληξε με τον βιολογικό του θάνατο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Ηλίας Ζαγοραίος διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας προκειμένου να εξεταστούν οι συνθήκες θανάτου του δημοσιογράφου.

Αφορμή αποτέλεσε συγκεκριμένο δημοσίευμα, και η αναπαραγωγή του φυσικά από τα περισσότερα μέσα, που μπορεί να μην κατονομάζει ποιoς ήταν ο γιατρός που χορήγησε το φάρμακο ή ποιoς ήταν εκείνος (εάν υπήρξε) που βοήθησε τον εκλιπόντα να κάνει τη θανάσιμη ένεση, αναφέρει ωστόσο με μυθιστορηματικό τρόπο όλη την ιεροτελεστία με την οποία αντιμετωπίστηκε το ζήτημα της απόφασης του δημοσιογράφου να “βάλει” τέλος στη ζωή του. Ωστόσο, ο εισαγγελέας δε θα μπορούσε παρά να επέμβει καθώς η ευθανασία (υποβοηθούμενη ή μη) δεν είναι νόμιμη στην Ελλάδα.

Το αν η συγκεκριμένη υπόθεση ήταν νόμιμη ή όχι, είναι θέμα της δικαιοσύνης να αποφανθεί. Το αν όμως, ολοι μας ξαφνικά έχουμε γίνουμε ειδικοί γύρω από την ευθανασία, είναι θέμα κοινωνικό και κυρίως ηθικό. Ξαφνικά όλοι αναζητούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές. Όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι τελικά είναι η υποβοηθούμενη, αυτή που σου χορηγεί κάποιος το φάρμακο ή εκείνη που το παίρνεις μόνος σου; Και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες, που μέχρι πρότινος δικαίως δεν απασχολούσαν κανέναν.

Ναι, ο Αλέξανδρος Βέλιος είχε δίκιο. Κανείς ιερέας, νομικός ή γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το πώς θα πεθάνει ο καθένας. Ναι, ο κάθε άνθρωπος πρέπει και οφείλει να έχει δικαίωμα να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Και μιλώ φυσικά αποκλειστικά για περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη. Για τελεσίδικες καταστάσεις. Για εκείνες που δε θες να περιμένεις ένα θαύμα. Θες απλά να “φύγεις” από επιλογή ήσυχα και κατασταλαγμένα.

Πόσο ήσυχο όμως ήταν τελικά αυτό το τέλος του Αλέξανδρου Βέλιου; Πόσα κείμενα γράφτηκαν, άλλα δακρύβρεχτα και άλλα πιο ενημερωτικά για τη ζωή του, την κηδεία του, τις αποφάσεις του; Όλοι είδαμε τα χειρόγραφα, τις τελευταίες λέξεις και -ακόμη πιο σοκαριστικά- τις τελευταίες του στιγμές με την οικογένειά του. Και όλο αυτό για ποιόν λόγο; Γιατί ακριβώς; Τι καταφέραμε όλοι μας; Μήπως γίναμε πιο διαλλακτικοί στο θέμα “ευθανασίας”; Μήπως ξαφνικά γίναμε πιο ανοιχτόμυαλοι; Ή μήπως πείστηκε η δικαιοσύνη και οι ιθύνοντες ότι ίσως πρέπει να ξανασυζητηθεί το θέμα σε ένα νέο, προσαρμοσμένο με τα σύγχρονα δεδομένα, νομικό πλαίσιο;

Σίγουρα, οι νόμοι και δη, όσοι αφορούν σε τόσο κρίσιμα ζητήματα δεν αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Αλλά τελικά πόσα χρόνια χρειάζονται όλοι αυτοί που γράφουν δημόσια (συμπεριλαμβανομένης ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ και της υπογράφουσας) να αντιληφθούμε ότι δε μπορεί στο όνομα του “κλικ” να αναπαραγάγουμε ελαφρά τη καρδία ό,τι πιο τραγικό και απάνθρωπο υπάρχει;

Γιατί μπορεί ο Αλέξανδρος Βέλιος να “έφυγε”- είτε με τον τρόπο που ο ίδιος επέλεξε είτε όχι μόνο ο εισαγγελέας πλέον μπορεί να αποφανθεί για αυτό- αλλά εν τω μεταξύ υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που υποφέρουν όπως υπέφερε ο Αλέξανδρος Βέλιος. Που περνούν ότι και ο γνωστός δημοσιογράφος. Γι’ αυτούς ποιος θα μιλήσει; Σίγουρα, όχι ο καθένας από εμάς που κάτι τέτοιες ώρες μας πιάνει μία κρίση ανθρωπιάς, που ας μη γελιόμαστε, δεν είναι και ίδιον του δημοσιογραφικού κόσμου.

Ναι, λοιπόν ο θάνατος πουλάει και πολύ μάλιστα. Απλά, πρόσφατα μάθαμε ότι πουλάει και η ευθανασία. Αλέξανδρε, σε ευχαριστούμε για αυτήν την τελευταία σου δημοσιογραφική επιτυχία.

Υ.Γ Παρακαλώ, τα σχόλια να είναι κόσμια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/fili-ke-sigkenis-apocheretisan-ton-alexandro-velio/72061