Δεν υπάρχουν ούτε 100 ημέρες

Για τη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, η περίοδος χάριτος είναι προς το παρόν άδηλη.

Από την ίδια, λοιπόν, εξαρτάται, να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο – όσο έχει αυτή τη δυνατότητα.

Η θέση που προσπάθησε να προβάλει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές του Ιουνίου έλεγε ουσιαστικά στον κόσμο να μην δώσει παντοδυναμία στον Μητσοτάκη γιατί η αντιπολίτευση ήταν αδύνατη.

Παραδεχόταν, δηλαδή, την ισχύ της μίας πλευράς και την αντίστοιχη υποβάθμιση της άλλης και ζητούσε από τον πολίτη να την ανατρέψει.

Ανατροπές ζητούσαν και οι δύο.

Ανατροπές δεν τους έδωσε ο πολίτης.

Αντίθετα, επιβεβαίωσε την ψήφο του αφήνοντας το ΠΑΣΟΚ στάσιμο και περαιτέρω υποστέλλοντας τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ.

Θεωρητικά, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση έχει πολλά χρονικά περιθώρια για να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θέλει.

Μπορεί, όμως, και όχι.

Δεν είναι βέβαια ο φόβος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναστηθεί, επανερχόμενος δριμύτερος.

Ούτε ότι το ΠΑΣΟΚ θα αποκτήσει ξαφνικά λαϊκά ερείσματα αντίστοιχα αυτών που είχε στο παρελθόν.

Ίσως, ούτε το ΚΚΕ να οδηγηθεί στην πλάνη των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Όσο για τα μικρά κόμματα;

Ενοχλητικά μπορεί να γίνουν – αν και υπάρχει πάντα η προοπτική να επιλέξουν τη συγκρατημένη –και παρ’ ελπίδα— τεκμηριωμένη αντιπολίτευση, έχοντας μάθει από τα παθήματα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή.

Το πρόβλημα θα προκύψει από το ίδιο το βαθύ κράτος, εκείνα τα συμφέροντα συντεχνιών, που έχουν με επιτυχία υπονομεύσει βασικές μεταρρυθμίσεις στο γνωστό, πολυσυζητημένο τρίπτυχο Παιδεία – Υγεία – Δικαιοσύνη με επέκταση στους δημόσιους υπαλλήλους.

Δεν είναι ο κλασσικός συνδικαλισμός το πρόβλημα.

Είναι οι συντεχνίες που εγκαταστάθηκαν αρχικά με την προτροπή των κομμάτων, στη συνέχεια με την ανοχή τους και στο τέλος με την ανατροπή της σχέσης – όπου η συντεχνία έγινε ο αφέντης και το κόμμα ο υπηρέτης.

Ο πολίτης αναφέρεται σ’ αυτές ως «κατεστημένο».

Είναι λέξη αδόκιμη, που σκόπιμα συγχέει τα πράγματα. Κατεστημένες είναι οι συντεχνίες αλλά – όπως στο 1984 του Orwell– «μερικές είναι πιο ίσες από άλλες».

Η συντεχνία των εκπαιδευτικών, των γιατρών, των δικαστών, το κράτος εν κράτει των δημοσίων υπαλλήλων είναι αυτές που μάχονται την αλλαγή.

Αν η νέα κυβέρνηση έχει τη γνώση του σκληρού ρεαλισμού, θα συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος είναι ελάχιστος.

Σε όφελος της είναι η χρονική στιγμή της καλοκαιρινής ραστώνης.

Μετά; Ουδείς γνωρίζει.

Επομένως, δεν έχει ούτε 100 ημέρες.

Δύο μήνες είναι το μέγιστο.

Τα προβλήματα είναι γνωστά.

Χρειάζεται αποφασιστικότητα στην εφαρμογή του νόμου.

Κι αν απαιτηθεί αλλαγή του νομικού πλαισίου αυτό να γίνει άμεσα – οι καθυστερήσεις είναι που υπονομεύουν την χώρα, η μη εφαρμογή των νόμων είναι που δημιουργεί αλγεινές εντυπώσεις.

Δύο μήνες για να μπουν ακλόνητα θεμέλια αλλαγής.

Και τέσσερα χρόνια για να παγιοποιηθεί το κτίσιμο του οικοδομήματος.

Διαβάστε επίσης:

Bloomberg: Ο Μητσοτάκης επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις και η ελληνική κρίση περνάει στην ιστορία

ΝΔ: Στηρίζει Μπακογιάννη για πρόεδρο της ΚΕΔΕ μετά τις εκλογές

Χατζηδάκης: Αίτημα για ανάκληση της προσφυγής στο ΕΔΔΑ για την υπόθεση Γεωργίου