Άρθρο παρέμβαση: Όχι σε χρήμα

Περισσότεροι από 1 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα. Περισσότεροι από 3 δισεκατομμύρια ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα.

Μιλώ φυσικά για ανθρώπους όπου στον τόπο καταγωγής και πιθανόν σε όλη την διάρκεια της ζωής τους δεν έχουν πρόσβαση σε κοινωνικές δομές ή ιατρική φροντίδα και συχνά ούτε καν εμβόλια πλην αν έρθει κάποια μη κυβερνητική οργάνωση άλλης χώρας και προσφέρει τα πολύ βασικά εμβόλια δωρεάν.

Μιλώ φυσικά για ανθρώπους που οι χώρες τους μαστίζονται από την διαφθορά, τον αναλφαβητισμό, την έλλειψη πραγματικής οικονομίας, και συχνά η διατροφή ολόκληρης της οικογένειάς τους βασίζεται σε λίγα οικόσιτα ζώα, μερικά τετραγωνικά κηπευτικά και συχνά την ελάχιστα αμειβόμενη χειρωνακτική εργασία για την επιβίωση.

ΝΑΙ! Νιώθω πολύ άσχημα που υπάρχουν ακόμη σημεία του πλανήτη που η παιδική θνησιμότητα θερίζει κάθε χρόνο πληθυσμούς ισομεγέθεις με αυτόν της χώρας μας.

Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό, αλλά δεν μπορώ ως μεμονωμένο άτομο. Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ως κοινωνία, ή ακόμα καλύτερα ως Ευρωπαϊκή Ένωση, ή ακόμα πιο καλά ως δυτικού τύπου οργανωμένες κοινωνίες.

Η αύξηση της υποδοχής οικονομικών ή ακόμα και ανθρωπιστικών μεταναστών από αυτές τις περιοχές του πλανήτη δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημά τους.

Ακόμα και αν η Ελλάδα μπορούσε να απορροφήσει 500.000 οικονομικούς μετανάστες από αυτές τις χώρες κάθε χρόνο, ακόμα και αν η Ευρώπη μπορούσε να απορροφήσει 25.000.000 τέτοιους μετανάστες κάθε χρόνο, σε 20 χρόνια που θα είναι περισσότεροι από τους γηγενείς, και που πιθανόν οι κοινωνίες μας δεν θα λειτουργούν πλέον όπως σήμερα αλλά θα έχουν μετασχηματιστεί προς τα πίσω λόγω αδυναμίας αφομοίωσης τέτοιων τεράστιων πληθυσμών, ακόμα και τότε το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει διότι οι ρυθμοί γεννήσεων σε υπανάπτυκτες χώρες θα ξεπερνούν πάντοτε την δυνατότητα των δυτικών κοινωνιών ίσως του σημερινού σχεδόν 1 δισεκατομμυρίου, να απορροφά εξαθλιωμένους πληθυσμούς ταχύτερα από τον ρυθμό νέων γεννήσεων εκεί.

Η λύση όπως έλεγα πάντοτε είναι στην εκπαίδευση και την αυτοδιάθεση του γυναικείου πληθυσμού των χωρών αυτών.

Μια χειραφετημένη γυναίκα που δεν είναι αναλφάβητη και μπορεί να συνεισφέρει στην διαβίωση της οικογένειάς της με εργασία και συναπόφαση στα οικογενειακά ζητήματα, σε μια αφρικανική ή ασιατική χώρα όσο υπανάπτυκτη και αν είναι η χώρα, δεν θα αφήσει να πουληθεί η 12χρονη κόρη της για σύζυγος-σκλάβα σε έναν σαραντάρη που προσφέρει ένα οικόσιτο ζώο για ανταλλαγή.

Μια χειραφετημένη με βασικές γραμματικές γνώσεις και ικανότητα να δουλέψει ως μοδίστρα, καθαρίστρια, εργάτρια στη βιοτεχνία ή στο χωράφι δεν θα δεχτεί να μένει συνέχεια έγκυος από τα 12 ως τα 35 και να κάνει δέκα παιδιά που δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει ούτε καν το φαγητό τους.

Η λύση για αυτή την ακραία φτώχεια που μαστίζει τον μισό πληθυσμό της γης δεν είναι η μαζική μετανάστευση, η οποία σίγουρα αφαιρεί από τις εκεί κοινωνίες τους πιο δραστήριους και ικανούς που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον αλλού και βλάπτονται οι τοπικές κοινωνίες με την απουσία τους.

H λύση 

Η λύση είναι η εκπαίδευση και η χειραφέτηση των γυναικών αυτών των κοινωνιών, ως όρος αποστολής οποιασδήποτε βοήθειας και οποιασδήποτε οικονομικής συναλλαγής με τις χώρες αυτές.

Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε αυτές τις χώρες τότε πρέπει να βάλουμε όρους στο εμπόριο, να επιβάλλουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια που παράγουν εκεί προϊόντα που αγοράζουμε από εκεί, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πληρώνουμε την διπλή τιμή για αυτά τα προϊόντα.

Αν θέλουμε να τις βοηθήσουμε θα πρέπει να διακόψουμε το εμπόριο με χώρες όπου η εκεί κυβέρνηση επιτρέπει ακόμα και άτυπα τους γάμους ενηλίκων με παιδιά-κοριτσάκια.

Αν θέλουμε να ανεβεί το επίπεδο ζωής των χωρών αυτών θα πρέπει να υποχρεώσουμε τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών να δώσουν ίσα δικαιώματα στις γυναίκες στις χώρες εκείνες, να έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κορμιού τους, και να έχουν τον τελευταίο λόγο για το αν θέλουν να μείνουν έγκυες ή όχι, για το αν θέλουν να παραμείνουν παντρεμένες ή να χωρίσουν, για το αν ο άντρας τους θα είναι και αφέντης με δικαίωμα να τις σπάζει στο ξύλο όποτε του καπνίσει, για να μη πω τίποτα χειρότερο όπως πχ να τους αφαιρέσει τη ζωή ή να τις βιάζει όποτε θέλει.

Η λύσεις αυτές όπως λέγω παραπάνω είναι πολύ πιο δύσκολες από το να δεχθούμε 50-100 χιλιάδες αναλφάβητους οικονομικούς μετανάστες το χρόνο στην Ελλάδα για να δουλεύουν στα χωράφια και να καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια για 10 ευρώ τη μέρα, που στέλνοντας τα μισά λεφτά στη χώρα τους τους ζουν την πολυπληθή αναλφάβητη οικογένειά τους για να έρθουν με τη σειρά τους κάποια από τα παιδιά τους να δουλεύουν ως ημι-σκλάβοι στις δυτικές κοινωνίες μετά από 20-30 χρόνια.

700 εκατομμύρια ευρώ είναι η ευρωπαϊκή βοήθεια προς την Ελλάδα για το άμεσο κόστος αποτροπής του εκτροχιασμού της Ελληνικής κοινωνίας από τους κατευθυνόμενους όχλους των απελπισμένων που μάζεψε ο Ερντογάν στα προηγούμενα χρόνια για να μπορεί να κάνει αυτό που κάνει σήμερα.

Το κόστος βελτίωσης όμως του επιπέδου διαβίωσης για ΤΡΙΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ανθρώπων που ζούνε με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα μετριέται σε δεκαετίες και χιλιάδες ανθρωπο-έτη προσπάθειας από τις κοινωνίες όλων υμών που τα βράδια κοιμόμαστε χωρίς να πεινάμε και χωρίς να κρυώνουμε.

Όχι σε χρήμα.