Από τον φόβο του covid στη θλίψη για τον πόλεμο και την οικονομική ανασφάλεια

Μετά από δύο χρόνια φόβου απέναντι σ’ έναν άγνωστο θανατηφόρο ιό, η θλίψη γι’ αυτό το πολεμικό δράμα και η ανασφάλεια για όσα θα ακολουθήσουν παίρνουν τη σκυτάλη.

Σοκ για όσα τραγικά εξελίσσονται, απαισιοδοξία στον μέσο πολίτη στην Ευρώπη και την Ελλάδα για την οικονομία, ακόμα και αν η λήξη του πολέμου έρθει σύντομα. Αν μάλιστα περιοριστούμε στην χώρα μας, οι τιμές έχουν εκτοξευτεί στο Θεό, εξαιτίας διεθνούς κερδοσκοπίας περιτυλιγμένης με πολιτική, και οι πάντες το αισθάνονται, περιλαμβανομένης της κυβέρνησης.

Στην άνοδο του πληθωρισμού, στις αυξήσεις στην ενέργεια και στην ανάγκη του κράτους να επιδοτεί προστίθενται ήδη και θα τις νιώσουμε ακόμη περισσότερο οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία. Δηλαδή οι ελλείψεις αγαθών και οι συνακόλουθες εκρήξεις τιμών σε είδη που βασίζονται στα σιτηρά, στα λιπάσματα, σε πολλά μέταλλα και διάφορα άλλα που παράγουν και εξάγουν οι εμπόλεμοι Ουκρανία και Ρωσία.

Οι μάχες και ο οικονομικός στραγγαλισμός της Ρωσίας, έχει μεγάλο κόστος τόσο για τους Ευρωπαίους όσο και για πολλούς φτωχούς λαούς της Αφρικής και της Ασίας. Επιπλέον, σε χώρες όπως η δική μας, αποκλείεται να μην υποστεί πλήγμα και ο τουρισμός. Πέρα από τους Ουκρανούς που βεβαίως μόνον ως πρόσφυγες ταξιδεύουν πια και τους Ρώσους που οι κυρώσεις τους αποκλείουν οικονομικά και πολιτικά, η ακρίβεια  και η ανασφάλεια θα επηρεάσει πιθανότατα και πολλούς Ευρωπαίους πολίτες. Και σα να μη φτάνουν τα παραπάνω, παρατηρείται και νέα έξαρση της πανδημίας, που τώρα παίρνει μορφή μετάλλαξης… «Ο2».

Τις τελευταίες μέρες αχνοφαίνεται η ελπίδα ότι ο πόλεμος ίσως τελειώσει σχετικά σύντομα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο αυτό. Όπως φαίνονται σήμερα τα πράγματα,  ναι μεν ο Πούτιν αναγνώρισε «ντε φάκτο» τον Ζελένσκι και την κυβέρνησή του, αφού διαπραγματεύεται μαζί της ακόμη και σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, αλλά αποκλείεται να σταματήσει τις επιχειρήσεις δίχως να εξασφαλίσει, πρώτον, τουλάχιστον την αναγνώριση της Κριμαίας ως ρωσικής και επιπλέον κάποιων εδαφών που θα καθιστούν ρωσική  λίμνη  την Αζοφική Θάλασσα, δεύτερον, την πλήρη ουδετεροποίηση της Ουκρανίας. Ειδάλλως πως μπορεί να δικαιολογήσει στους Ρώσους την εισβολή και τις συνέπειές της σε εκείνους;

Από την άλλη πλευρά, δεν παρατηρείται καμία διάθεση στη Δύση να βοηθήσει στην εκτόνωση. Τουναντίον. Ναι μεν, η Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ στο σύνολό του αποκλείουν κάθε ευθεία εμπλοκή στην Ουκρανία, όμως, πρώτον,  διατηρούν σε μεγάλη ένταση το αντιρωσικό φρόνημα της κοινής γνώμης δοξάζοντας με κάθε τρόπο τον Ζελένσκι – ο οποίος τις προάλλες δεν παρέλειψε, και σωστά, να ρίξει την μπηχτή του λέγοντας ότι οι Δυτικοί τον ενθάρρυναν με υποσχέσεις ότι θα μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και όταν η Ρωσία εισέβαλε δηλώνουν ότι δεν θέλουν εμπλοκή – δεύτερον προμηθεύουν  με όπλα συνεχώς τους Ουκρανούς.

Οι τελευταίες αποφάσεις της Ουάσιγκτον περί εξοπλισμού του Κιέβου οδηγούν σε βάσιμες υπόνοιες ότι οι ΗΠΑ προτιμούν παράταση της ουκρανικής  κρίσης, ως ανοιχτή πληγή για το Κρεμλίνο, παρά μία διευθέτηση που θα ουδετεροποιεί την Ουκρανία,  θα ικανοποιεί τον Πούτιν και με την πάροδο του χρόνου θα δημιουργεί  πιέσεις στην Ευρώπη, ως βασική παθούσα, για ελάφρυνση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Αλλά έστω ότι οι εκτιμήσεις αυτές δεν ευσταθούν και υπογράφεται σχετικά σύντομα κάποια συμφωνία, άρα σταματούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η τραγική αιματοχυσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση που δημιουργήθηκε στο οικονομικό πεδίο θα διορθωθεί αμέσως.

Δεν πρόκειται να υπάρξει άμεση άρση των κυρώσεων, να ομαλοποιηθούν σε μία στιγμή οι αγορές των αγαθών, να πέσουν οι τιμές, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, αφού απαιτούνται χρόνια για να αποκατασταθούν οι καταστροφές σε υποδομές και σπίτια.

Άλλωστε, ο πόλεμος αυτός έχει και διάσταση αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ΗΠΑ και της Δύσης στην παγκόσμια οικονομία, κρίνοντας από τη στάση της Κίνας, της Ινδίας, και κάποιων άλλων χωρών  στα θέματα καταδίκης και κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας.

Όσον αφορά εμάς, περίσκεψη απαιτεί και η διαπίστωση της αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας που επίσης δεν μετέχει στις κυρώσεις, αν και Νατοϊκή χώρα. Ή όχι;

Δύσκολα, έως πολύ δύσκολα τα πράγματα, δυστυχώς…