Έτσι θα σωθείς από την βασανιστική καθημερινότητα της εργασίας σου

Πέρυσι, είχα μια δουλειά στο κέντρο του Μανχάταν, που με έκανε να ιδρώνω 40 ώρες κάθε εβδομάδα. Ένιωθα κενή και ανήσυχη. Τα συναισθήματα με ακολουθούσαν στο σπίτι, ακόμη και όταν τελείωνε η δουλειά.

Αλλά τρεις φορές την εβδομάδα, ξέκλεβα χρόνο για κάτι λογικό και ευχάριστο. Αυτές ήταν οι μέρες που ξυπνούσα στις 5:30 π.μ. και έκανα την ωριαία διαδρομή μου σε ένα παγοδρόμιο, μόνο και μόνο για να κάνω πατινάζ πριν τη δουλειά.

Κάποτε κάλεσα τον σύντροφό μου, τον Cameron, να έρθει μαζί μου στα πρωινά ταξίδια μου. Γέλασε όταν τελικά φτάσαμε στο παγοδρόμιο. «Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν μπορεί να αξίζει τον κόπο», είπε. «Δεν αξίζει το τόσο πρωινό ξύπνημα, ούτε τα δύο τρένα που χρειάζονται για να φτάσουμε εδώ».

Του είπα να σκεφτεί τα ντραμς, ή τα βιντεοπαιχνίδια, ή οτιδήποτε άλλο που τον απορροφά και χάνει την αίσθηση του χρόνου. Νομίζω ότι τον βοήθησα να το καταλάβει. Το πατινάζ με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη και ζωντανή. Όπως αποδείχθηκε, βρίσκοντας χώρο στη ζωή μου για μια δραστηριότητα που μου έδινε χαρά, με βοήθησε να βρω το δρόμο μου σε μια δουλειά και με έκανε πιο ευτυχισμένη κατά τη διάρκεια της δουλειάς, επίσης.

Η δουλειά μας κυβερνά

Περίπου οι μισοί Αμερικανοί δηλώνουν ότι είναι «πολύ ικανοποιημένοι» με τη δουλειά τους. Αυτό αφήνει δεκάδες εκατομμυρίων που δεν μπορούν να πουν το ίδιο. Πολλοί από εμάς διατηρούμε θέσεις εργασίας όχι επειδή μας ενδιαφέρει η δουλειά, αλλά για χάρη ενός σταθερού μισθού, ο οποίος μας βοηθά να στηρίξουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας. Και όλο αυτό το διάστημα προσπαθούμε να χωρέσουμε κάπου τα πάθη μας.

Δεν είναι κακό να είσαι σε μια δουλειά που δεν αγαπάς. Στην πραγματικότητα, όπως γράφει η Miya Tokumitsu σε ένα εύστοχο άρθρο, δεν υπάρχει πραγματική αξία στην εργασία που βασίζεται η κοινωνία μας. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μη-ικανοποιητική δουλειά μπορεί να έχει ένα ψυχολογικό τίμημα. Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή πολύ συχνά βρισκόμαστε σε θέση να μην μπορούμε να συνεχίσουμε τις δραστηριότητες που τρέφουν τις καρδιές και τα μυαλά μας.

Σαν παιδί, πήγαινα για πατινάζ έξι φορές την εβδομάδα και ονειρευόμουν να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς μεγάλωνα, το πατινάζ παρέμεινε ένα κομμάτι της ζωής μου, αλλά το σχολείο μπήκε σε προτεραιότητα. Όταν αποφοίτησα από το κολέγιο, το πάθος μου μπήκε επίσημα σε δεύτερη θέση και το χρήμα ήρθε πρώτο. Το πατινάζ ήταν ακριβό – μια πολυτέλεια. Και δεν ήταν το πατινάζ που θα μου έβρισκε μια θέση εργασίας.

Η πρώτη μου δουλειά μετά το κολέγιο ήταν σε πάγκο με τυριά και ντελικατέσεν σε ένα γκουρμέ κατάστημα τροφίμων. Μετά, εργάσθηκα ως έμμισθη ειδικευόμενη σε ένα κορυφαίο εκδοτικό οίκο και στη συνέχεια σε έναν ανεξάρτητο εκδότη. Τέλος πήρα την πρώτη μου θέση ως βοηθός συντάκτη. Τις περισσότερες εβδομάδες, εργαζόμουν πάνω από 40 ώρες και έφερνα και στο σπίτι δουλειά. Λίγους μήνες μετά, κατέρρευσα. Ήμουν κουρασμένη όλη την ώρα, και ανησύχησα ότι το πατινάζ θα με κούραζε ακόμα περισσότερο. Γι’ αυτό και το σταμάτησα εντελώς.

Έκανα λάθος.

Στην αρχή απέδωσα τη βαριά αίσθηση που κουβαλούσα, στην αδράνεια. Εξάλλου, η άσκηση απελευθερώνει την καλούς νευροδιαβιβαστές, καταπολεμά το άγχος, και μπορεί ακόμη να μετατρέψει τον τρόπο που ο εγκέφαλός σας αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω σας. Αλλά το πρόβλημά μου δεν ήταν μόνο η φυσική κατάσταση. Ήταν όταν μετρούσα αντίστροφα τις καθημερινές για να έρθει το Σαββατοκύριακο, και θα είχα επιτέλους χρόνο για τις δραστηριότητες που με ενθουσίαζαν. Ήταν σαν να είχα κόψει ένα μέρος της ψυχής μου και να το είχα παραμερίσει.

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει όταν βάζετε όλη σας την ενέργεια στη δουλειά: Γίνεται η μοναδική σας ασχολία. Προσπάθησα να κάνω κάποια μικρά πράγματα για να επαναφέρω τα συναισθήματα της χαλαρότητας και της χαράς, όπως κάποια μαθήματα χορού, μια βραδιά με φίλους. Αλλά δεν κατάφερα να ανακτήσω κάποια σαφήνεια σχετικά με τα συναισθήματά μου, μέχρι τη στιγμή που απολύθηκα.

Αυτές τις μέρες, ξυπνάω στις 6:30 το πρωί για να πάω στο παγοδρόμιο, τρεις φορές την εβδομάδα. Το πατινάζ μου δίνει την ενέργεια που χρειάζομαι, για να είμαι πιο κοντά στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.