«Ένα τέλος – Μια αρχή»: Η Εθνική Τράπεζα γιορτάζει τα 175 της χρόνια με το εμβληματικό έργο του Νίκου Αλεξίου (video)

Η Εθνική Τράπεζα συναντά την τέχνη σε ένα συμβολικό δρώμενο και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Με αφορμή τον εορτασμό των 175 χρόνων από την ίδρυσή της το 1841, η παλαιότερη τράπεζα της Ελλάδας, «διακοσμεί» το κεντρικό κτίριό της, στην πλατεία Κοτζιά, με ένα εμβληματικό έργο του Νίκου Αλεξίου «Ένα τέλος – Μια αρχή», σε μορφή βίντεο.

Η Εθνική Τράπεζα πιστή στο ραντεβού της με την τέχνη και τους Έλληνες δημιουργούς, επέλεξε να γιορτάσει τα «γενέθλιά» της, με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο και ξεχωριστό τρόπο, που ομορφαίνει την πολυσύχναστη πλατεία της Αθήνας. Άλλωστε, είναι γνωστό πως η παλαιότερη τράπεζα της Ελλάδας ανέκαθεν αναζητούσε νέους τρόπους προσέγγισης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και ένταξής της στην καθημερινότητα των ανθρώπων, υιοθετώντας σύγχρονα μέσα επικοινωνίας με το κοινό.

Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου μόνο τυχαία δεν είναι. Κάθε επέτειος, όπως και ο εορτασμός των 175 χρόνων, είναι πάντα μια σημαντική στιγμή, που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αφετηρία νέων πραγμάτων, νέων στόχων, νέων προκλήσεων. Ένα τέλος και μια ελπιδοφόρα αρχή. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο έργο του Νίκου Αλεξίου (1960- 2011), που εκπροσώπησε την Ελλάδα  στην 52^η Μπιενάλε της Βενετίας το 2007. Ένα έργο που γεννάται και αναγεννάται από το υπέροχο ψηφιδωτό δάπεδο της Μονής Ιβήρων, όπου ο Νίκος Αλεξίου διέμεινε για αρκετούς μήνες. Χρωματικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε ατέλειωτες σχεδιαστικές παραλλαγές «ρέουν» στην επίπεδη επιφάνεια της πρόσοψης, μεταλλάσσοντας συνεχώς μορφή. «Αυτό το σχέδιο, αυτές οι γραμμές βρίσκονται σε ένα όριο, σε ένα μεταίχμιο. Είναι το τέλος και η αρχή μαζί» αναφέρει ο ίδιος σχολιάζοντας το έργο.

Όσοι  έχετε την ευκαιρία να βρεθείτε στην πλατεία Κοτζιά, σταθείτε να απολαύσετε το εντυπωσιακό αυτό θέαμα, που «σπάει» τη μονοτονία του κέντρου της Αθήνας, βάζοντας χρώμα στη γκρίζα πραγματικότητα. Το βίντεο θα προβάλλεται από τις 23 Σεπτεμβρίου έως και τις 3 Οκτωβρίου 2016, καθημερινά, από τις 7.30 μ.μ. έως και τις 11.30 μ.μ..

Φυσικά, κανείς δεν περίμενε κάτι λιγότερο από την Εθνική Τράπεζα για τον εορτασμό των 175 χρόνων της, καθώς επανειλημμένως ο οργανισμός έχει αποδείξει τη μεγάλη του αδυναμία στην τέχνη και τους Έλληνες καλλιτέχνες. Η διοίκηση της τράπεζας έχει στείλει πολλάκις το μήνυμα πως η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως δύναμη «μορφοποιητική» αλλά και λυτρωτική της κοινωνίας, ιδίως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Είναι άλλωστε γνωστό πως η Εθνική Τράπεζα, εκτός από την τραπεζική της δραστηριότητα, είναι  ένας από τους πρώτους οργανισμούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης, παρεμβαίνοντας συχνά σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα.

Νίκος Αλεξίου (1960 – 2011) – Ένας εμβληματικός Έλληνας καλλιτέχνης

Ο Έλληνας καλλιτέχνης Νίκος Αλεξίου γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1960. Με σπουδές στην Akademie der Bildeden Kunste της Βιέννης (1982-1983), και μετά στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο χαρακτικής του Κ. Γραμματόπουλου, ο Αλεξίου είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της γενιάς του. Η πρώτη ατομική του έκθεση (1985, Δεσμός) με συνθέσεις από φυσικά υλικά (πέτρα, ξύλο, λάσπη κλπ.) ήταν αποτέλεσμα των αναζητήσεών του γύρω από τις πρωταρχικές ανθρώπινες κατασκευές.

Τα φυσικά φαινόμενα, η κίνηση και οι αντανακλάσεις του φωτός, η ανάλυση των φωτεινών ακτίνων και η προβολή των ιριδισμών πάνω σε διάφορες επιφάνειες ή στο νερό είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη. Η τέχνη του εμπεριέχει αναφορές στην παράδοση ή στο ιστορικό παρελθόν, με μια εντυπωσιακή ποικιλία μέσων, από τις εύθραυστες χειροτεχνικές κατασκευές μέχρι την προηγμένη τεχνολογία.

Από το 2003 ασχολήθηκε επισταμένα με θέματα και μοτίβα από την Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, την οποία επισκεπτόταν συχνά. Κατόρθωσε να εκφράσει το μυστικιστικό στοιχείο και τον πλούτο της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής με πολυσύνθετα μέσα, αλλά και με μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 23η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (2005), καθώς και στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007), με το πολυσυζητημένο έργο του The End, μια μεγάλη εγκατάσταση εμπνευσμένη από τo ψηφιδωτό δάπεδο του Καθολικού της Μονής Ιβήρων. Μια περιληπτική εκδοχή του έργου, με ψηφιακά επεξεργασμένες αποτυπώσεις του ίδιου ψηφιδωτού, εκτέθηκε παράλληλα στην Αθήνα και στο Μόναχο. Με ανάλογο τρόπο, σε ψηφιακές εκτυπώσεις μεγάλων διαστάσεων, παρουσιάστηκε και ο χώρος της Πλατείας και της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου της Βενετίας, το 2010, σαν δεύτερη φάση της ίδιας πορείας.

Παράλληλα με την εικαστική του δουλειά, σκηνογράφησε πλήθος θεατρικών παραστάσεων, κυρίως στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με τη χοροθεατρική «Ομάδα Εδάφους» του Δημήτρη Παπαϊωάννου και με πολλούς σημαντικούς θιάσους. Υπήρξε επίσης συλλέκτης έργων σύγχρονης τέχνης.

Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του (Αθήνα, 2011), είχε παρουσιάσει το έργο του σε πάνω από 15 ατομικές εκθέσεις και σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.