Όταν ο Τσίπρας προσβάλλει το Εθνικό Θέατρο της χώρας και οι αναλώσιμοι των διαδηλώσεων

Έχουν κόμμα οι βιασμοί;

Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Περί τους 4000 βιασμοί γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα αλλά για πολλούς λόγους, που έχουν αναλυθεί επισταμένως τις τελευταίες ημέρες, μόνον οι 200 καταγγέλλονται (αμέσως τουλάχιστον). Εκείνο που δεν μας λένε οι μετρήσεις όμως, είναι το πολιτικό φρόνημα των βιαστών. Είναι ΝΔ; Είναι ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως Κίνημα Αλλαγής ή ΚΚΕ;  Κάτι πιο αριστερό, κάτι πιο δεξιό; Ο κ. Τσίπρας πάντως έχει την απάντηση: «Μας είπατε σήμερα κύριε Μητσοτάκη ότι γίνονται βιασμοί στα Πανεπιστήμια. Μήπως τα μπερδέψατε με το Εθνικό Θέατρο;» ήταν η παρέμβασή του στη Βουλή.

Ένα δήθεν ευφυολόγημα, που εκστομίστηκε με τη γνωστή έπαρση του ομιλούντος — καταχειροκροτήθηκε μάλιστα — προσβλητικό και καταδικαστικό για το Εθνικό Θέατρο της χώρας. Γιατί το ζήτημά του δεν ήταν ο διευθυντής του θεάτρου, αλλά προφανώς, το γεγονός ότι αυτός ο διευθυντής έχει διοριστεί από την ΝΔ. Ενώ αν τον είχε διορίσει ο ίδιος, όπως εννοεί, θα ήταν σίγουρα άμεμπτος. «Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει» που έλεγαν και οι παλιοί…

Το μόνο που βρέχει όμως στην περίπτωση του ηθικολόγου Τσίπρα είναι η αμνησία. Μα τόσο κοντή μνήμη πια, που να μη θυμάται, ότι είχε στην κυβέρνησή του υπουργό, κατηγορούμενο ευθέως και επωνύμως σήμερα για σεξουαλική παρενόχληση ή ότι είχε άλλον, κατηγορούμενο για βίαιη συμπεριφορά, στην Επιτροπή για την Αναθεώρηση του Συντάγματος; (Αν είναι δυνατόν!)  Ότι έχουν κόμμα οι βιασμοί δεν το ξέραμε ως τώρα. Δηλαδή και διεθνώς να το δει κανείς, Αμερική και Ευρώπη, δεν έχει προκύψει τέτοιο συνταρακτικό πόρισμα. Ή μήπως εντάσσεται και αυτό στο προ πολλού καταρρακωθέν εξ αιτίας του κ. Τσίπρα «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»; Κι ας μην αναφερθούμε για τους βιασμούς στα ΑΕΙ, όπου θα πρέπει να είχε κανείς κλειστά, μάτια και αυτιά, χρόνια τώρα, για να μην έχει μάθει ότι τα ναρκωτικά, τα περιστατικά βίας, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις μόνο σπάνιο φαινόμενο δεν είναι… Ή μήπως, επειδή συμβαίνουν στα πανεπιστήμια τα θεωρεί συγχωρητέα, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ανοχής, που είχε επιδείξει η κυβέρνησή του για τα τεκταινόμενα στα ΑΕΙ; Με τα γνωστά αποτελέσματα…

Το ρίσκο και οι αναλώσιμοι

Αν μια εξυπνάδα της στιγμής όμως έχει μικρό κόστος, τι να πει κανείς για τη στάση του κ. Τσίπρα απέναντι σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, που πραγματοποιούνται με την ευλογία του ΣΥΡΙΖΑ. Να μην πει τίποτε… Αφού το ρίσκο το αναλαμβάνει ο πρόεδρος του, όπως με περίσσια υπερηφάνεια ο ίδιος δήλωσε, τότε οι άνθρωποι είναι καλυμμένοι. Ούτε θα κολλήσουν, ούτε θα αρρωστήσουν, ούτε θα πεθάνουν… Τους προστατεύει ο θεούλης Τσίπρας από ψηλά…

Επικίνδυνα και ανεύθυνα λόγια, κομματικής και αντιπολιτευτικής σκοπιμότητας  είναι όλα αυτά και απορεί κανείς, πώς γίνονται άκριτα αποδεκτά, έστω από μερίδα ανθρώπων. Βέβαιο είναι, ότι αναζητώντας εναγωνίως αντιπολιτευτική γραμμή που να αποδίδει, στο πρότυπο της αντιμνημονιακής παντιέρας που σήκωσε προ ετών (με όλες τις οδυνηρές συνέπειές που πληρώσαμε όλοι) ο κ. Τσίπρας είδε στην πανδημία την ευκαιρία που γύρευε. Να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο και …αποθανέτω μετά των αλλοφύλων. Α

ν αρρωστήσουν κάποιοι θα φταίει η κυβέρνηση, γιατί αυτή —κατά τον ίδιο— τους εξανάγκασε να βγουν στο δρόμο. Αν υπάρξουν απώλειες, τι καλύτερη ευκαιρία για νέες διαμαρτυρίες.  Τα θύματα θα ηρωοποιηθούν πάραυτα κι ο Τσίπρας θα βγάζει νέους  «πύρινους» λόγους. Ο λαϊκισμός στη χειρότερη μορφή του στη χειρότερη στιγμή της χώρας. Όταν υπάρχει όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη για σοβαρότητα και επίγνωση των συνθηκών αλλά και των ευθυνών που έχει ο καθένας. (Για την …ιστορία εκείνος έχει κάνει το εμβόλιό του και μπορεί να κατεβεί στις διαδηλώσεις άφοβα. Όλοι οι άλλοι, στρατιωτάκια χωρίς όνομα, που κι αν πέσουν στη μάχη για τη ζωή, θα πάνε υπέρ πίστεως κομματικής, άκλαυτοι, άγνωστοι και αναλώσιμοι).