Όταν ο Φίλης ρίχνει το επίπεδο της αντιπαράθεσης στα τάρταρα κατηγορώντας τον Μητσοτάκη για την κόρη του

Ο Μητσοτάκης δεν πέρασε ούτε έξω από τα ελληνικά πανεπιστήμια κατά την κατηγορία Τσίπρα αλλά κι εκείνος που μπήκε μέσα, πέρασε ως γνωστόν τον περισσότερο χρόνο του στα τραπεζάκια απ΄ έξω και σε συνεδριάσεις της νεολαίας για καταλήψεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις…

Ο Μητσοτάκης «έχει την ευχέρεια να εγκαθιστά τους πορφυρογέννητους γόνους του σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ», λέει ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκο Φίλη, που ρίχνει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης κατάχαμα χρησιμοποιώντας ένα νέο παιδί, που δεν του έφταιξε σε τίποτε, ως «επιχείρημα» για να κτυπήσει τον γονιό, επειδή τυγχάνει αντίπαλος. Μεγάλο φάουλ, αλλά αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργεί, όπως και το παράνομο μποξ: Επιτρέπονται και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Ακόμη κι αν η δημόσια αντιπαράθεση αφορά στη μόρφωση. (Αλήθεια όμως, τι είδους παιδεία έλαβαν αυτοί, που βρίσκουν θεμιτό να χτυπάνε γυναικόπαιδα;).

Ναι, ο Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να στείλει την κόρη του στο Γιέιλ, κάτι που προφανώς δεν ισχύει για όλους τους Έλληνες. Δεν έχει αλλάξει όμως αυτό τα τελευταία …διακόσια χρόνια. Το αντίθετο, όπως γνωρίζουμε από την νεώτερη ιστορία συνέβη, με την μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964, που αν και ανακόπηκε ως ένα βαθμό στη συνέχεια από τη δικτατορία, καθιέρωσε το σπουδαίο θεσμό της δωρεάν παιδείας.

Ξεχνά επίσης ο κ. Φίλης, ότι στα μεγάλα ξένα πανεπιστήμια, σπουδαστές με χαμηλές επιδόσεις απορρίπτονται. Όσο κι αν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη. Στη χώρα μας από την άλλη, μόνος κριτής είναι το γραπτό του παιδιού. Ορθό, ορθότατο! Και δημοκρατικό! Το περάσαμε όλοι, αδιαμαρτύρητα κάποτε. Σήμερα όμως τραγικά ξεχειλωμένο, αλλοιωμένο λόγω παράπλευρων προβληματικών καταστάσεων, όπως η υποκατάσταση του σχολείου από τα φροντιστήρια, η μονομερής εκπαίδευση κλπ. ΄Ωσπου φθάσαμε στα τραγικά αποτελέσματα εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια με βαθμούς πολύ κάτω από τη βάση _είδηση είχε γίνει πέρυσι η περίπτωση υποψηφίου, που εισήχθη σε σχολή γράφοντας μόνον το όνομά του_ κι αυτό, παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές και υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις, που γίνονται κάθε τόσο για τη …βελτίωση του συστήματος.

Αν η όποια βελτίωση ωστόσο επέλθει με την καθιέρωση φέτος της ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) είναι άγνωστο ακόμη. Επί του παρόντος μόνον διαμαρτυρίες ακούγονται ως ήταν αναμενόμενο από την αντιπολίτευση, που έχοντας ξιφουλκήσει επί του θέματος εδώ και καιρό προτείνει την …φυγή προς τα πίσω. Κατά τον προσφιλή του τρόπο δηλαδή ο κ. Τσίπρας δηλώνει και πάλι, ότι θα επαναφέρει _αν και εφ΄όσον, λέμε τώρα_ το σύστημα στα χάλια που ήταν πριν.

Από την άλλη, να ήταν μόνον αυτό το πρόβλημα; Η βάση εισαγωγής, που καθώς άλλαξε, θα λυθούν όλα τα προβλήματα ως δια μαγείας;

Κανείς, ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση δεν μπορεί να πιστεύει σε κάτι τέτοιο. Απλώς πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου, που βολεύει για αψιμαχίες. Πράγματι υπάρχουν σχολές, που φέτος δεν θα λειτουργήσουν, γιατί δεν θα έχουν καθόλου φοιτητές, ας αναρωτηθούν όλοι όμως, μήπως το σύνθημα κάθε πόλη και πανεπιστήμιο ήταν τελικά ανεδαφικό και μακροπρόθεσμα καταστροφικό. Γιατί μπορεί να έδωσε την ευκαιρία για περισσότερες ειδικότητες, μπορεί να αυξήθηκε ο αριθμός των φοιτητών, κάτι στο οποίο βοήθησαν και οι χαμηλοί βαθμοί εισαγωγής, μπορεί να τονώθηκαν και οι τοπικές οικονομίες αλλά εν τέλει, μήπως όλα αυτά είναι μια φούσκα, που ήταν επόμενο κάποια στιγμή να σκάσει; Και τότε ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη; Όταν ολόκληρες πόλεις ζουν από τις ανώτατες σχολές, οι επιπτώσεις είναι και πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές. Με αποτέλεσμα οι νέοι να γίνονται το μπαλάκι σε ένα γαϊτανάκι προβλημάτων για τα οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη.

Εν τέλει αν η κυρία Κεραμέως προτίθεται να κάνει πραγματική μεταρρύθμιση θα πρέπει να πιάσει το νήμα από την αρχή. Και να σπάσει αυγά, αν μπορεί. Γιατί τα άλλα, σταγόνα στον ωκεανό μου φαίνονται.