Μ. Πετρογιάννης: Ο ιδιοκτήτης του Athens Tiare Hotel στο Mononews.gr – «Έτσι θα κερδίσουμε και πάλι την Ομόνοια»

Ένας εκ των σπουδαιότερων Ελλήνων επιχειρηματιών της Αμερικής και δη της Φιλαδέλφειας αλλά και ιδιοκτήτης του Athens Tiare Hotel που βρίσκεται στην Ομόνοια , ο κ. Μανώλης Πετρογιάννης αποκαλύπτει στο Mononews.gr και στον Λάμπρο Κατσαρό τα δύσκολα παιδικά χρόνια που βίωσε, το πως έφτασε να επενδύει στον τομέα της εστίασης και του τουρισμού αλλά κυρίως μιλά για το μεγάλο προσωπικό στοίχημα της νέας Ομόνοιας.

Συνέντευξη: Λάμπρος Κατσαρός

Κ. Πετρογιάννη είστε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Athens Tiare Hotel που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας στην Ομόνοια. Είστε ένας πολύ σημαντικός Έλληνας επιχειρηματίας στην Αμερική και κυρίως στη Φιλαδέλφεια όπου έχετε αναπτύξει σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες. Στην Ελλάδα ωστόσο δεν είστε ευρέως γνωστός. Θα ήθελα λοιπόν, να συστηθείτε στον κόσμο.

«Στη Φιλαδέλφεια πήγα όταν ήμουν 17 χρονών με σκοπό να μαζέψω κάποια χρήματα και να φύγω. Έχω καταλήξει να βρίσκομαι εκεί 43 χρόνια. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Έμαθα και τη δουλειά στα εστιατόρια. Λίγο καιρό αργότερα με ακολούθησαν και τα αδέρφια μου. Μπορώ να πω ότι πετύχαμε τους στόχους μας. Έπειτα ακολούθησαν κάποιες επενδύσεις στην Κρήτη και πλέον εδώ στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ομόνοια. Το ξενοδοχείο Athens Tiare Hotel ήταν κλειστό. Αναρωτιόμουν γιατί δεν το αγοράζει κάποιος επιχειρηματίας. Το αποφάσισα και το πήρα. Κάποιοι φοβήθηκαν με την απόφασή μου. Εγώ όμως αγαπώ το κέντρο της Αθήνας και πιστεύω πολύ στην Ομόνοια. Το ξενοδοχείο νομίζω ότι αποτελεί το στολίδι της Πλατείας. Θεωρώ ότι και η πλατεία σιγά σιγά θα αλλάξει».

Φτάσατε στην Αμερική. Σας περίμενε κάποιος δικός σας άνθρωπος; Πως νοιώσατε όταν αποβιβαστήκατε από το πλοίο;

«Δεν με περίμενε κανείς στη Φιλαδέλφεια. Για τρεις ημέρες δεν είχα που να πάω. Έμενα στο παγκάκι ενός πάρκου. Την τέταρτη ημέρα ήρθε ένας χωριανός μου, μέσω ενός γνωστού μου, και με πήγε στη Φιλαδέλφεια. Έμεινα μερικές εβδομάδες σπίτι του και βρήκα μία δουλειά. Έτσι έγινε η αρχή».

Στην Ελλάδα παρατηρούμε έντονα το φαινόμενο του φόβου και του ρατσισμού. Εσάς πως σας υποδέχτηκαν οι ντόπιοι;

«Μας αγκάλιασαν οι ντόπιοι. Ήμασταν πολλοί Έλληνες στην Αμερική. Πολλοί Έλληνες που ταξίδεψαν για μένα καλύτερο μέλλον πέτυχαν τον στόχο τους και κατάφεραν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους».

Όταν πήγατε στην Αμερική η ενασχόλησή σας ήταν αμιγώς με τον τομέα της σίτισης;

«Ναι. Ξεκίνησα στην κουζίνα και στην λάντζα. Σχολείο δεν είχα πάει. Έπειτα από 16, 17 χρόνια περίπου ανοίξαμε τα πρώτα δικά μας μαγαζιά».

Οι κυριότεροι σταθμοί στην επαγγελματική σας πορεία;

«Έζησα πολλά χρόνια στη Φιλαδέλφεια, στη Φλόριντα και στη Νέα Υόρκη».

Φτάνετε στο λιμάνι. Περνούν οι ημέρες. Αναζητείτε εργασία και βρίσκετε. Κάνετε λοιπόν άμεσα όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να είστε νόμιμος στη χώρα;

«Όχι. Για 13 ολόκληρα χρόνια παραμένω λαθραίος. Όταν ήμουν μικρός δεν φοβόμουν τόσο».

Η οικογένειά σας πως αντέδρασε όταν ανακοινώσατε ότι ξενιτεύεστε για ένα καλύτερο μέλλον;

«Το είχα πει στον πατέρα μου ότι θα φύγω. Η οικογένειά μου ήταν φτωχή και έπρεπε να βρούμε χρήματα για να ζήσουμε. Ήταν στενάχωρο αλλά όλοι έφευγαν τότε. Στη δεκαετία του 60’ και στις αρχές του 70’ το κύμα φυγής ήταν εξαιρετικά μεγάλο. Ήταν βέβαια δύσκολο να ξενιτευτείς».

Έρχεστε στην Ελλάδα. Συχνά; Τι εικόνα εισπράττετε τώρα που τα δεδομένα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο;

«Τα τελευταία 15, 16 χρόνια έρχομαι 2, 3 φορές τον χρόνο.Τα πράγματα αρχίζουν και σφίγγουν πάρα πολύ. Κανείς δε ξέρει τι ξημερώνει».

Στη Φιλαδέλφεια τι επιχειρήσεις διατηρείτε;

«Στη Φιλαδέλφεια διατηρώ εστιατόρια. Τα περισσότερα είναι diners, club και έχουμε και ένα ιταλικό εστιατόριο. Έχω και Έλληνες εργαζόμενους αλλά κυρίως εμπιστεύομαι το κριτήριό μου».

Πως σκεφτήκατε να επενδύσετε στην Αθήνα, στην Ομόνοια και μάλιστα σε μία τόσο άσχημη περίοδο για τη χώρα μας;

«Δεν το έχω μετανοιώσει. Είμαστε ανοιχτοί δύο μήνες και πλέον σαν ξενοδοχείο. Έχουμε πληρότητα που αγγίζει το 100% σχεδόν κάθε μέρα. Πίστεψα στο κέντρο της πόλης. Πιθανόν να καθαρίσει και να φτιαχτεί η εικόνα του κέντρου ακόμα περισσότερο. Λίγο λίγο αν βοηθήσουμε όλοι, η Πλατεία θα καθαρίσει. Όπως πριν 40,45 χρόνια που ήταν πραγματικό στολίδι».

Τι θυμάστε από τον τόπο σας;

«Ήταν πιο καθαρός. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Όσοι είμαστε στο εξωτερικό ίσως την αγαπάμε περισσότερο».

Εκτός από επιχειρηματίας είστε και οικογενειάρχης.

«Ναι. Έχω τέσσερα αδέρφια. Οι τρεις είμαστε μαζί στην Αμερική. Έχω και δύο παιδιά. Η αδερφή μου μένει στην Κρήτη. Ο γιος μου είναι διαχειριστής ενός εκ των εστιατορίων μου».

Θα ωθούσατε τα παιδιά σας στην επιστροφή;

«Ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Οι αποστάσεις μηδενικές. Αναλόγως που είναι οι περισσότερες ευκαιρίες. Η Αμερική είναι μία χώρα πιο οργανωμένη. Είναι δύσκολο να επιβιώσεις εδώ. Πιστεύω όμως ότι όταν βάλεις στόχο θα το πετύχεις. Όταν εργάζεσαι θα το πετύχεις. Υπομονή και τύχη χρειάζεται».

Πώς χαλαρώνει ένας επιχειρηματίας του βεληνεκούς σας στις ελεύθερες ώρες του;

(χαμογελά) «Δεν διαθέτω πολύ. Η ξεκούρασή μου είναι η δημιουργία. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που περνάς καλά με λογική πάντα. Η Αμερική είναι μία χώρα για εργασία και ύπνο. Η πατρίδα μας αποτελεί το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου».

Τι πρέπει να κάνουμε για να προσελκύσουμε και πάλι τα παλιά επίπεδα ποιότητας του τουρισμού;

«Να επανέλθει η καλή ποιότητα τουρισμού. Να συμμαζευτούμε λίγο. Να εξυπηρετούμε καλύτερα τον κόσμο. Η Ελλάδα έχει μόνο τον τουρισμό ως πηγή εσόδων. Αν το χάσουμε και αυτό, τελειώσαμε. Να μη βλέπουμε τον τουρίστα μόνο για τα χρήματα. Πρέπει να τον φιλοξενήσουμε και να του προσφέρουμε τα πάντα προκειμένου, διά στόματος, να προωθήσει τη χώρα μας».

Τελειώνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω γιατί κάποιος πρέπει να έρθει στο ξενοδοχείο σας.

«Για πολλούς λόγους. Είναι πολύ εύκολο να το βρεις, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, είναι καλοφτιαγμένο, καθαρό και το προσωπικό του πολύ εξυπηρετικό».

Ο τόπος μας έχει ανάγκη από τέτοιου είδους επιχειρηματίες όπως ο κ. Πετρογιάννης. Ανθρώπους χαμηλών τόνων που έχουν έναν σκοπό επενδύοντας σημαντικά χρηματικά ποσά στην πατρίδα τους, ιδιαιτέρως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε.