Τελικά δεν είναι ένας ή δύο οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Στην επιστήμη, την εργασία, τον αθλητισμό ή την τέχνη. Είναι πάρα πολλοί. Πρέπει να είναι εντυπωσιακά πολλοί και να μην γνωρίζουμε καν τον αριθμό τους, άνθρωποι που αθόρυβα κάνουν γνωστή τη χώρα, ή μάλλον την καταγωγή τους, στα πέρατα της Γης. Δεν θα καταπιανόμουν με αυτό, αν δεν έβλεπα χθες χαζεύοντας στο διαδίκτυο ότι η κυρία Κωνσταντία Γουρζή, Ελληνίδα συνθέτρια, τιμάται στο διεθνές μουσικό φεστιβάλ Granefegg της Αυστρίας ως Composer in Residence 2020 και μια σημαντική προσωπικότητα της ευρωπαϊκής μουσικής. Σκεφτόμουν, αν ρώταγα κανέναν περαστικό στον πολυσύχναστο Πύργο των Αθηνών αν γνωρίζει την κυρία Γουρζή, ποια θα ήταν η απάντηση και τρέμω στη σκέψη της…

Δεν θα το έγραφα αυτό, αν δεν παρακολουθούσα σε «ζωντανή σύνδεση» από τη Βιέννη, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία, τη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Συντροφιά και παρέα μου σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας, έπειτα από μία κοπιαστική μέρα. Ζωντανή εικόνα από φίλους μου που βρίσκονταν στην άλλοτε αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Αυστρίας, το ρεσιτάλ του ευφυούς Λεωνίδα Καβάκου, που βρισκόταν πέντε νότες μπροστά από την ορχήστρα, δίδοντας μεγαλύτερη ένταση απ’ όση θα ανέμενε και ο Μπετόβεν γράφοντας πριν από 200 χρόνια τις παρτιτούρες του.

Το χειροκρότημα, τα μπράβο, οι επευφημίες, οι εκκλήσεις για «encore», «όλο» (σύμφωνα με τον σταυρολεξικό όρο) για έναν Έλληνα που, αν κυκλοφορούσε στην οδό Πανεπιστημίου, το βέβαιον είναι ότι θα περνούσε απαρατήρητος, ήταν ένας χείμαρρος αναγνώρισης από το διεθνές κοινό κι ένα σαράκι αμφιβολίας από τους ντόπιους. Γιατί αυτό το παιδί, ο Καβάκος ή η κυρία Γουρζή, μπορεί να μην τυγχάνουν της αναγνώρισης που θα έπρεπε στην πατρίδα -που, στο φινάλε, τι σημασία έχει-, αλλά απευθύνονται σε ένα παγκόσμιο κοινό.

Τσιτσιπάς. Μέχρι χθες δεν γνώριζε κανείς αυτό το παιδί, πέραν από τους λάτρεις του συγκεκριμένου αθλήματος, του τένις. Κι αυτός επίσης λατρεύεται πλέον από ένα παγκόσμιο κοινό.

Αυτοί οι Έλληνες, όπως το άσημο παιδί από την γειτονιά των Σεπολίων, που έχει κατακτήσει το αμερικάνικο NBA, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μας καθησυχάζουν. Μας ηρεμούν, ότι υπάρχει συνέχεια. Ο καθένας στον τομέα του. Μετά τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Χατζηδάκι και τη μουσική του Μίκη, υπάρχει ακολουθία. Δεν θα μείνει η ρετσινιά της κρίσης και των μνημονίων…