Θρηνητική, εκκωφαντική σιωπή σαν τεράστιος στεναγμός

Είναι εκείνη η τεράστια οδύνη, η μετέωρη, σχεδόν στερεοποιημένη θλίψη, ο αγέλαστος πόνος, γιατί όλοι μπαίνουμε στη θέση όσων στο τέλος της μέρας χαθήκαν ή έχασαν τους αγγέλους τους σε άλλη μια φονική, από ανθρώπινα αίτια, πυρκαγιά. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να της ξεφύγεις αυτής της καταραμένης θλίψης, να την ξεγελάσεις, να της κρυφτείς για λίγο για να πάρει μικρές διακοπτόμενες ανάσες!

Μοιάζει περιττή η κάθε απόπειρα να ξορκιστεί ο απέραντος πόνος των βλεμμάτων παιδιών που κάποτε ζούσαν φιλημένα απ τους γονείς και τους παππούδες τους, βρέφη, ζευγάρια που αγαπηθήκαν, ηλικιωμένοι, όλοι εκείνοι που κάηκαν αγκαλιασμένοι, έχασαν την αναπνοή τους από ασφυξία, πνίγηκαν ή έζησαν τη φρίκη της αγωνιάς για διαφυγή και σωτήρια που δεν ήρθε. Πώς να αντέξουμε όλοι μας την απώλεια, αλλά και τη βεβαιότητα πως όλοι είμαστε αφημένοι, έρμαια στο έλεος της μέρας και πέρα απ’ όλες τις ευθύνες, που πρέπει να οριστούν, παραμένει ο λόγος του Αισχύλου, από την αρχή της ύπαρξης μας ως είδος να λέει πως

«είναι αδύνατο να ξεφύγεις απ’ ό,τι σου γράφει η μοίρα σου. Γιατί κανένας δεν είναι δυνατό να ρίξει βλέμμα διορατικό μέσα στη θεία άβυσσο, ν’ αντικρίσει τη θεία θέληση και να την καταπατήσει…».

Πώς να ταιριάξουν οι λέξεις λοιπόν για να περιγράψουν πάρτι, μαζώξεις, χάρες για τη γιορτή της ζωής, όταν μοιάζουν και αυτές βυθισμένες σε μοναχική κατάθλιψη! Κάπου εδώ, λοιπόν, συναντάμε τον Βασίλη Ζούλια, τον ευαίσθητο και τόσο καλλιτεχνικό δημιουργό, που παίρνει την πρωτοβουλία να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Μυκόνου, μιας και εκεί βρισκόταν: «Η χώρα μας… όλη η χώρα μας… βρίσκεται σε τριήμερο ΠΕΝΘΟΣ. Σήμερα αρχίζουν οι κηδείες των αδικοχαμένων νεκρών. Παράκληση να σταματήσουν οι μουσικές στις παράλιες η τουλάχιστον να ελαττωθεί η ένταση τους. Υπάρχουν και Έλληνες στο νησί αλλά και οι ξένοι όλοι έχουν ενημερωθεί και θα μας περνάνε για αναίσθητους. Δεν θα πάθει κανείς τίποτα για 3 μέρες σιωπή στις παράλιες… Έχουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας για γλέντια… εμείς που ζήσαμε… Σεβασμό στον πόνο των συνάνθρωπών μας!…».

Ο δήμαρχος Μυκόνου Κωσταντίνος Κούκας και οι δημοτικές αρχές δείχνουν ενσυναίσθηση.

«…Όλη η κοινωνία της Μυκόνου συμμετέχει ενεργά στο τριήμερο εθνικό πένθος για τα θύματα της τραγωδίας στην Αττική – Μεσίστιες οι σημαίες στο νησί. Η Δημοτική Αρχή της Μυκόνου εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των θυμάτων. Είμαστε όλοι συντετριμμένοι από την τροπή που πήραν τα πράγματα. Δε χωρούν πολλά λόγια τούτες τις ώρες, καθώς ο πόνος και οι απώλειες αυξάνονται λεπτό με το λεπτό. Η σκέψη και η προσευχή μας είναι κοντά στους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται. Ενώ τα δημόσια και ειλικρινή συλλυπητήρια είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής προς εκείνους που «έφυγαν» τόσο απρόσμενα και τραγικά…»…

Η σιωπή τυλίγει το νησί που έχει πάντα χαώδη θόρυβο και που τα γέλια, οι μουσικές της μόδας, οι φωνές μοιάζουν να διαθλώνται στην αιωνιότητα… Σιωπή…

Μες σ’ αυτά, τη «διεθνή», καθιερωμένη συναυλία του στο ΝΑΜΜΟΣ αναβάλλει λόγω τριημέρου πένθους ο Αντώνης Ρέμος . Τελικά εγινε στις 27 Ιουλίου. Άλλος ένας πραγματικά διεθνούς βεληνεκούς δημιουργός μόδας, ο Νίκος Αποστολόπουλος λέει τα πράγματα με το όνομά τους, μακριά από τη Μύκονο, τα μαγαζιά της μόδας, τους διασκεδαστές των πλουσίων.

Από την ταράτσα του σπιτιού του στο κέντρο της Αθήνας, με θέα στην Ακρόπολη που περιγέλα την μικρότητα μας, του γράφει, με κεφαλαία, οργισμένα σα φωνή γράμματα: «Η αναλγησία της αναξιοπρέπειας θαταν τίτλος μυθιστορήματος… Πόσο θράσος μπορεί να υπάρχει στο σκοτεινό μυαλό ενός ανθρώπου που δεν κάνει ποτέ λιακάδα!

Το ανέβαλαν για μια μέρα και θα δώσει την αμοιβή του λέει και δεν ξέρω τι άλλο, για ποιον άλλον λόγο, να αγοραστούν οι ψυχές παιδιών, μανάδων, πατεράδων, γερόντων και τόσων ζώων. Ημέρα πένθους, σήμερα, κηδείες, αναζήτηση, θρήνος και εσύ αγόρασε το δικαίωμα να τραγουδάς ξεσηκώνοντας τον κόσμο;

Ποιος ξεφτιλισμένος Έλληνας, θα χοροπηδάει με σαμπάνιες και θα λέει «έτσι ξαφνικά», «που να σαι», «τι ήμουνα για σένανε»; Το μόνο που έπρεπε να τραγουδάς σε repeat είναι «…και έκρυψα το πρόσωπο μου», από την ντροπή όμως!!

Αν τραγουδήσεις απόψε! 21 χρόνια πριν ήσουν φίλος μου και καλό παιδί! Ερχόμουν από το Παρίσι να σ ακούσω και φορούσες τα κοστούμια μου!

Έχεις καιρό ακόμα μέχρι το βράδυ! Κάντο σε 15 μέρες μα όχι σήμερα! ΣΤΟ ΦΩΝΑΖΩ!! «Ω! ΧΑΜΟΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΧΛΩΡΗ ,ΤΩΝ ΜΑΝΝΑΔΩΝ! Ω! ΟΥΡΑΝΟΙ! Ω! ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΣΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΣΙΜΑ ΣΤΗ ΓΗ… ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ… – ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ – Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ…». Η συναυλία έγινε…

Μάλιστα μια νέα ανακοίνωση για τη συναυλία του Αντώνη Ρέμου, ως απάντηση στον κύριο Αποστολόπουλο και σε όσους συναντηθήκαν με την άποψη του, ξεκαθάρισε ανάμεσα σ αλλά πως: «Η διεθνής συναυλία των Αντώνη Ρέμου – Amr Diab θα διεξαχθεί αμέσως μετά το πέρας του τριήμερου εθνικού πένθους με κυρίαρχη αποστολή την συγκέντρωση χρηματικών πόρων για τους πληγέντες.

Προς αυτό το σκοπό η επιχείρησή μας θα ενημερώνει συνεχώς και με κάθε τρόπο τους διεθνείς επισκέπτες της για την πρωτοφανή καταστροφή που έλαβε χώρα στην Αττική, ώστε να δημιουργηθεί έμπρακτο ρεύμα ευαισθητοποίησης και αρωγής. Κατασκευάζει και τοποθετεί σε κάθε εμφανές σημείο της ειδικά πανό με τις απαραίτητες πληροφορίες για την κατάθεση χρηματικής αρωγής από τους επισκέπτες της προς τους πληγέντες αναγράφοντας τον ειδικό λογαριασμό του Δήμου Μαραθώνα.

Σε κάθε τραπέζι μας τοποθετείται ενημερωτικό φυλλάδιο για την καταστροφή που συνέβη στην Αττική, στο οποίο επίσης θα αναρτάται ο ειδικός τραπεζικός λογαριασμός του Δήμου Μαραθώνα όπου μπορούν να κατατίθενται επί τόπου χρήματα προς στήριξη των πληγέντων.

Το πρώτο βήμα για την επιτυχία της προσπάθειάς μας προς συγκέντρωση κεφαλαίων για τους πληγέντες στην Αττική το κάνει η Διοίκηση της επιχείρησής μας, η οποία αποφασίζει να καταθέσει το ποσό των 100.000€.

Καλούμε όλες τις τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού μας να προβούν σε αντίστοιχες ενέργειες καθ’ όλη τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, ώστε να συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο δυνατό ποσό στον ειδικό λογαριασμό στήριξης των πληγέντων στην Αττική».

ΟΚ! Ενημέρωση και πανό για να συγκινηθούν οι Λιβανέζοι, Άραβες, Τούρκοι πλούσιοι με το δράμα των ιθαγενών! Όλα καλά λοιπόν…

Πίσω στην Αθήνα, η Σία Κοσιώνη επιστρέφει στο πόστο της και κάνει τη δουλειά της δείχνοντας επαγγελματισμό και συνάμα ενσυναίσθηση, κατανοώντας πως δεν είναι καιρός για διακοπές.

Το ίδιο πράττει και ο Γιώργος Παπαδάκης, που εμφανίζεται εκτάκτως στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1, ενώ η Ρίτσα Μπιζόγλη βγάζει όλο το δελτίο απ τα καμένα.

Μέσα σ’ όλο αυτό το θλιμμένο καλοκαίρι, μοιάζει ήδη μακρινή, χρωματιστή ανάμνηση παρηγοριάς που η Γκαλερί Σκουφά παρουσίασε την έκθεση της Αλίνας Μάτσα, με τίτλο «Rainbow», στο ξενοδοχείο «Νησιά» στις Σπέτσες.

Ποιοι ήταν εκεί και πως δεν έχει πια σημασία. Μόνο να μας μένουν σαν υπογραμμιστικά, εμφατική εικόνα της θυσιασμένης καλοκαιρινής αθωότητα κάποια έργα της, τόσο ελληνικά, τόσο γαλήνια και ονειρικά που θυμίζουν την προστασία, την ασφάλεια των αυγουστιάτικων μεσημεριών που όλοι κοιμούνται και τα παιδιά γνωρίζουν πως κανείς ποτέ δε θα τα πειράξει. Και οι θάλασσες της Μάτσα είναι τρυφερές, ωραίες, ήρεμες, σαν αγκαλιές σ’ όλη τη Μεσόγειο…