Τα μικροσκοπικά πρότυπα της βιομηχανίας της μόδας

Σάββατο πρωί, αποφασίζουμε να πάμε βόλτα στα μαγαζιά. Ο καιρός είναι ακόμα καλός, άλλωστε, η σεζόν ξεκινά και θέλουμε μία ανανέωση. Μπαίνουμε στο κατάστημα, κάνουμε μία βόλτα στους διαδρόμους και βρίσκουμε το τέλειο παντελόνι που ταιριάζει με όλα. Κοιτάζουμε τα νούμερα, βρίσκουμε το δικό μας και προχωράμε προς το δοκιμαστήριο. Και το φερμουάρ δεν ανεβαίνει. Και ιδρώνουμε. Και νιώθουμε πως κάτι έχει πάει στραβά – αφού δεν έχουμε παχύνει, πώς γίνεται;

Αισθανόμαστε ντροπή, αν και κανείς δεν έχει δει αυτό που συνέβη. Φοράμε τα ρούχα μας και βγαίνουμε με κατεβασμένο το κεφάλι, με μία σκέψη να επισκιάζει οτιδήποτε άλλο είχαμε στο μυαλό: Από αύριο δίαιτα.

Φυσικά, τα ψώνια τελείωσαν πριν καν αρχίσουν. Επιστρέφουμε σπίτι και σκεφτόμαστε πόσο ευκολότερα θα ήταν όλα αν είχαμε το σώμα μοντέλου – αυτό το σώμα που η ιδιοκτήτριά του φαίνεται σαν να μην προσπάθησε ποτέ ούτε να αποκτήσει, ούτε να διατηρήσει – κι αποφασίζουμε πως αυτή τη φορά, θα αδυνατίσουμε.

Το παραπάνω δεν είναι καινούριο, δεν ξεκίνησε να συμβαίνει τώρα. Είναι μία κατάσταση που πολλές γυναίκες έχουν βιώσει, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Ίσως στην εφηβεία, ίσως μεγαλύτερες – δεν έχει σημασία. Οι περισσότερες έχουμε νιώσει πως δεν είμαστε αρκετές, επειδή δεν μας έκανε εκείνο το παντελόνι. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Και να αλλάξει άμεσα.

Η Fran Burns εργάζεται στο χώρο της μόδας. Στον πυρήνα του, συγκεκριμένα. Είναι στιλίστρια και fashion editor της βρετανικής Vogue. Σε φωτογράφιση που προετοίμαζε, πρόσεξε πως ένα μοντέλο της προσπαθούσε με δυσκολία να κουμπώσει ένα τζιν. Φωτογράφισε αυτό που είδε και πήρε την κατάσταση στα χέρια της.

«Είναι απαράδεκτο», έγραψε. «Είναι λάθος να λέμε πως αυτό είναι φυσιολογικό. Δεν είναι. Εμείς έχουμε την ευθύνη, σ’ αυτήν τη βιομηχανία, να κάνουμε τον κόσμο να νιώθει καλά».

Διαβάστε τη συνέχεια στο Portraits.gr