Η σωματοδομή της δεν τη βοηθούσε. Οι κοκκαλιάρικοι αστράγαλοί της με τα μακριά της ακροδάχτυλα, τη δυσκόλευαν με τις πουέντ κι αναγκαζόταν να τους προσθέτει ένα ακόμη ξύλινο στρώμα, για να μπορεί να χορέψει άνετα. Κι όμως, ήταν η πρίμα μπαλαρίνα που συγκλόνισε όχι μόνο τη ρωσική, αλλά την παγκόσμια σκηνή.
Η απόλυτη αφοσίωση και το πάθος της για το χορό, τη βοήθησαν να καταπολεμήσει κάθε τι που στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο της. Μπορεί οι αναλογίες της να μην ταίριαζαν στα αυστηρά πρότυπα του χώρου, όμως κατέρριψε τα στερεότυπα και σπούδασε στις καλύτερες ακαδημίες. Η αγάπη της, μάλιστα, για την τέχνη ήταν τέτοια, που ακόμη κι όταν διαγνώστηκε με πνευμονία, αποφάσισε πως θα συνέχιζε κανονικά να δίνει παραστάσεις – μία απόφαση που, δυστυχώς, οδήγησε στο θάνατό της.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Portraits.gr
