Ο Αλέξης Αλεξίου στο Τριπλό τζακ ποτ και η νική κατά του κορονοϊού

Αρχές Μαρτίου εντοπίζει ο Αλέξης Αλεξίου στο Τριπλό τζακ ποτ (εκδόσεις Φερενίκη, 2020), τη διαβολική σύμπτωση που τον έφερε αντιμέτωπο με γρίπη, πνευμονία και κορονοϊό. Και βγήκε ζωντανός να περιγράψει την αποτρόπαιη περιπέτειά του.

Παρότι δεν έχει εμπειρία γραφής, περιγράφει με ζωντανό αφηγηματικό λόγο τα πιο ανατριχιαστικά και ανθρώπινα περιστατικά της σπάνιας αυτής εμπειρίας χωρίς περιττά στοιχεία και επιτηδευμένη φλυαρία (κλασσικό γνώρισμα συγγραφικής απειρίας) διατηρώντας αμείωτη την περιέργεια του αναγνώστη.

Τότε η Ελλάδα δεν είχε ακόμη αισθανθεί τις σεισμικές δονήσεις που επρόκειτο να συνταράξουν σεθέλεμα τη χώρα. Η απειλή υπήρχε μονάχα ως μακρινή υποψία. Πόσο αφελές και αυτό, σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Αλλά μήπως δεν υπάρχουν ακόμη οι αρνητές, που δεν τηρούν τα πιο στοιχειώδη μέτρα προστασίας; Ευκταίο, μαρτυρίες όπως του Αλεξίου να χρησιμεύσουν ως παραδειγματισμός.

Βρισκόταν στο Πόρτο Χέλι όπου ο πατέρας του ξεκινώντας από το μηδέν στις κατασκευές, έφτασε να αποκτήσει έκταση 275 στρεμμάτων περιβαλλόμενη από εννέα αμμώδεις παραλίες. Κατάφερε ακόμη και να κατασκευάσει εκεί το πρώτο ιδιωτικό αεροδρόμιο της Ελλάδας το οποίο επισκέφτηκε ο εγγονός του Τσόρτσιλ και οι Ωνάσηδες. Εξάλλου το παραχώρησε στην Ολυμπιακή Αεροπορία. Παρότι κάποιος από την παρέα τον προειδοποίησε «πρόσεξε μην πάθεις καμία πνευμονία», εκείνος ως δεινός κολυμβητής βούτυξε στα καθάρια πλην όμως παγωμένα νερά.

Την επόμενη ημέρα στο Φάληρο παρακολουθούσε σεμινάρια μεγάλης εταιρείας επαγγελματικών συστημάτων εικόνας που πραγματοποιούσε τη διεθνή περιοδεία της. Ένας υπάλληλος ψέκαζε την πολυτελή νταλίκα που θα συνιστούσε το χώρο εκπαίδευσής τους αφού είχε αφιχθεί από την Ιταλία. «Τότε μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη για την πανδημία».

Και άλλες συγκυρίες που ετεροχρονισμένα παρατηρεί ότι θα μπορούσε να έχει αποφύγει: μαθήματα χορού με πολλές απουσίες από συμμαθήτριες με γρίπη, επίσκεψη με φίλη δημοσιογράφο ιατρικού ρεπορτάζ σε συνέντευξη τύπου εταιρείας προϊόντων αισθητικής, ο πρόεδρος της οποίας είχε μόλις επιστρέψει από το Μιλάνο αλλά χαιρετούσε τους πάντους δια της κλασικής χειραψίας. Πολλά σταυρωτά φιλιά με τις φίλες του από τον περίοπτο σύλλογο contemporaries του Μουσείου Μπενάκη που διοργάνωναν φιλανθρωπική έκθεση για την Axion Hellas. Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε ο πρώτος περιορισμός μετακινήσεων στην πόλη.

Πρόκειται για δυνατό, αθλημένο σώμα. Τένις, τρέξιμο αποστάσεων, ορεινή ποδηλασία, κολύμπι σε ανοιχτή θάλασσα. Και bon vivant. Ο Αλέξης Αλεξίου σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στο Λος Άντζελες και στην Ελλάδα, υπήρξε από τους πρώτους ραδιοφωνικούς παραγωγούς στην ελεύθερη ραδιοφωνία ενώ επί χρόνια διατηρούσε δική του διαφημιστική εταιρεία.

Παράλληλα παραμένει χειριστής αεροσκαφών, ελικοπτέρων και μη επανδρομένων συστημάτων (drones) εξού και τα σεμινάρια επαγγελματικής εξέλιξης με την ιταλική εταιρεία. Πρόσφατα μάλιστα ίδρυσε τη Flygreecedrone και ασχολείται με παραγωγές, υπηρεσίες αεροφωτογραφίας- αεροβιντεογραφίας, επιθεωρήσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ακίνητα. Έχει επίσης εμπειρία ως διαχειριστής χαρτοφυλακίων. Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν καλοζωισμένο άνθρωπο με αποθέματα αντοχής και υγειών κυττάρων. Είχε χρόνια να ανεβάσει πυρετό…

Και όμως λίγες μέρες αργότερα πέφτοντας στο κρεβάτι ένα βράδυ ένιωσε εξαντλημένος: «Παραλλήλως, με κατέβαλε μια παράξενη αναστάτωση. Δεν ήξερα τι ακριβώς μου συμβαίνει. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι έπρεπε να σηκωθώ να βάλω θερμόμετρο. Κάτι που δεν έκανα. Τα όνειρά που ακολούθησαν έγιναν εφιάλτες. Όσο πλησίαζε το ξημέρωμα ελαφρά ρίγη σαν δέκατα άρχισαν να με διαπερνούν. Λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι στις 7.00 π.μ., επιβεβαιώθηκε και ο πυρετός (…) Παραξενεύτηκα αρκετά, γιατί δεν ένιωθα κάτι άλλο, π.χ. συνάχι, πονόλαιμο κ.λ.π. (…) Όσο πέρναγαν οι ώρες άρχισαν να με πονάνε τα κόκκαλά μου και οι αρθρώσεις. Ο πυρετός σκαρφάλωσε το απόγευμα στους τριάντα οκτώ βαθμούς. Το ίδιο βράδυ ο ύπνος μου ήταν και πάλι ταραγμένος. Την επομένη ξύπνησα σε εμπύρετη κατάσταση. Έκανα την εξής λογική αλληλουχία: Αν το πρωί είχα τόσο πυρετό τι θα γινόταν το βράδυ;».

Ο πυρετός ανεβοκατέβαινε μεταξύ 37,5 και 39 ενώ η συχνότητα του βήχα σταθερά αυξανόταν. Είχε ήδη αντιληφθεί την προτίμηση του «εχθρού» για βραδινές εμφανίσεις. Την ημέρα των γενεθλίων του στις 14 Μαρτίου, πήρε την απόφαση που θα του έσωζε τη ζωή: Πήρε πονστάν και  επισκέφτηκε ένα «δυσοίωνα άδειο» Ερίκος Ντυνάν με προσωπικό που φορούσε παράξενες στολές.

Εκεί επιβεβαιώθηκε η influenza B και λίγο αργότερα στο Ακτινολογικό η πνευμονία στο δεξί πνεύμονα. Η εφημερεύουσα γιατρός ετοιμαζόταν να τον διώξει με αντιβίωση για το σπίτι δεδομένης της υπερφόρτωσης του νοσοκομείου. Το πήρε όμως πίσω, τού ανακοίνωσε ότι θα εισαχθεί και ότι θα κάνει τεστ για τον ιό SARS-COV-2. Τον βόλεψαν σε σουίτα στον τελευταίο όροφο -νόμιζε ότι η ασφάλειά του τον είχε αναβαθμίσει ενώ εκεί, κοντά στους ανοιχτούς αιθέρες, τοποθετούσαν απλώς τα ύποπτα κρούσματα.

«Μην ανησυχήσετε κ. Αλεξίου, απλά βγήκατε θετικός στον Covid. Είσαστε γερός, όλα θα πάνε καλά». Το πρώτο σοκ ακολούθησε τρόμος για το άγνωστο. Οι «αστροναύτες» έφτασαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα να τον πάρουν με βιασύνη. Θα τον οδηγούσαν ολομόναχο στο Θριάσιο Ελευσίνας. Ζήτησε να τον πάνε στον Ευαγγελισμό, να βρίσκεται κοντά στο σπίτι του. Κατηγορηματικό όχι.

Ενώ η πνευμονία χτύπησε σύντομα και τον άλλο πνεύμονα, «σε εκείνο το σημείο σκέφτηκα ότι μαζί με τη φθορά του οργανισμού μου είχε ξεκινήσει και η φθορά του ψυχισμού μου».

Αρχικά συγκατοίκησε με τον πατήρ Ανδρέα. Με τις συχνές στάλες χιούμορ και παιγνιώδους διάθεσης με την οποία περιγράφει αυτήν την πεισιθάνατη ιστορία, ο Αλεξίου εξηγεί πως παρότι δεν είχε άλλον να μοιραστεί τις εμπειρίες του, δεν μπορούσε να μιλήσει στον παπά διότι έπασχε και από άνοια. Ο 85χρονος ζητούσε με επιτακτικό τρόπο από τον Αλεξίου να τον σκεπάσει, παρότι ήδη σκεπασμένος και απαιτούσε από αυτόν υπηρεσίες νοσηλευτή ενώ ο ίδιος ψηνόταν στον πυρετό.

Σύντομα άρχισαν οι σπασμοί. Αντάλασσε μηνύματα με την αδελφή του, κάποια στιγμή άκουσε τους γιατρούς να προστάζουν «προετοιμάστε το παιδί του».

Οι γιατροί έδιναν τη δική τους μάχη με τον θάνατο. Ο Αλεξίου με παροιμιώδη παραστατικότητα στις περιγραφές, αποτυπώνει τον αδυσώπητο και άνισο αγώνα τους που πολλές φορές τους οδηγούσε σε αμηχανία ή ακόμη και σε πειραματισμούς με άγνωστα κόκτειλ.

Με τόσο κατακερματισμένο ανοσοποιητικό σύστημα, κάποια στιγμή πήρε και το Kaletra που δίνεται σε ασθενείς του AIDS, πορτοκαλί χρώματος. Το λάμβανε μαζί με δύο ακόμη λευκά μικρά χαπάκια: Η χλωροκίνη που τότε βρισκόταν ακόμη σε δοκιμαστικό στάδιο. Δεκάξι μέρες συγκράτησε τον ορό από το Ντινάν η ίδια φλέβα στον καρπό του ύστερα από αμέτρητες αντιβιώσεις και χημικές ουσίες.

Όταν βγήκε από το νοσοκομείο δέκα επτά ημέρες αργότερα, ξεκίνησε ο νέος εφιάλτης και μάλιστα ακόμη πιο μοναχικός, ακόμη πιο φοβερός της ανάρρωσης στο σπίτι του, μακριά από τους πάντες, χωρίς την συμπαράσταση νοσηλευτικού προσωπικού.

Η πολυκατοικία του (λίγα μέτρα μακριά από την κατοικία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη), μετρούσε ήδη άλλα τέσσερα κρούσματα. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέπτη και τρόμαξε. Άρχισε να έχει τρομακτικούς πόνους στο ισχύο του, με φλεγμονή από παλιά: «Κάθε προσπάθεια για βήμα αντιστοιχούσε για κάρφωμα λεπίδας χωρίς αναισθητικό κατευθείαν στη διεξιά ηβική περιοχή». Απόφευγε να πίνει νερό και να πηγαίνει τουαλέτα.

Το ευσύνοπτο Τριπλό τζακ ποτ αποτελεί δυνατή και συγκινητική κραυγή ανθρώπινης δύναμης που νίκησε το θάνατο… Και έτσι παρά την εκτενή έκθεση που ήδη έλαβε η περίπτωσή του στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στα έντυπα, έχει νόημα να διαβαστεί πιο αναλυτικά και γραμμικά σε αυτό το τόσο προσωπικό βιβλίο της μαρτυρίας του.

Addendum

Εν κατακλείδι, έχει ίσως νόημα να αναφερθεί κανείς και στο ΕΣΥ που καλείται και πάλι να δώσει τιτάνια μάχη του ενάντια σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο, ρευστό και υπερδύναμο εχθρό. Ο Αλέξης Αλεξίου παρότι δεν είχε καμία επαφή μέχρι τώρα με το ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας, παραδέχεται πλέον ότι το εμπιστεύεται. Ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας υπογράφει το προλογικό σημείωμα.

Αξίζει όμως περισσότερο να μνημονεύσει κανείς τα συμπεράσματα της διευθύντριας στην έβδομη πνευμονολογική κλινική του Σωτηρία Μίνας Γκάγκα σχετικά με το ΕΣΥ (για το οποίο εργάζεται τα τελευταία τριάντα χρόνια). Συμβάλλει και η ίδια στο βιβλίο με σύντομο σημείωμά της. Παρά τις φοβερές και χρόνιες ελλείψεις του ΕΣΥ, η ίδια εστιάζει στις θετικές παραμέτρους που συχνά προσπερνούνται.

Υπογραμμίζει ότι περιπτώσεις όπως ο Αλεξίου της δίνουν δύναμη να συνεχίζει. Λίγοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν με τις λογικοφανείς παρατηρήσεις της: «Η πανδημία έδειξε ότι μπορούμε να δουλέψουμε καλά, να δουλέψουμε ενωμένοι και να τα βγάλουμε πέρα καλύτερα από χώρες με πολύ περισσότερα μέσα. Οι περισσότεροι ασθενείς μας βγήκαν από τα νοσοκομεία, και τώρα, που δυο τρεις μήνες μετά τη νοσηλεία τους έρχονται για επανέλεγχο είναι καλά».

Όπως τονίζει, όσοι νοσηλεύονται με λοίμωξη από κορωνοϊό έρχονται καταπονημένοι, φοβισμένοι από το άγνωστο, τρομακτικό και θανατηφόρο στοιχείο και αντιμετωπίζουν τον εισβολέα ολομόναχοι. Απομονωμένοι τόσο από τις οικογένειές τους όσο και από το προσωπικό των νοσοκομείων που παραμένει αποστασιοποιημένο: Δεν βλέπουν πρόσωπα, χαμόγελα, δεν νιώθουν το απλό άγγιγμα.

Εν αναμονή του εμβολίου κατά του κορονοϊού, έχει σημασία να συγκρατήσει κανείς τις τελευταίες γραμμές της όπου παροτρύνει το κοινό στον αντιγριπικό εμβολιασμό: «Τα εμβόλια έχουν σώσει εκατομμύρια ανθρώπους, έχουν μειώσει κατακόρυφα την παιδική θνησιμότητα και είναι ασφαλή και αποτελεσματικά. Στην τωρινή, δε, χρονική στιγμή, εν μέσω της πανδημίας, το να γίνουν τα εμβόλια και να μην έχουμε πολλές περιπτώσεις όπως αυτή του Αλέξη Αλεξίου είναι επιτακτικό. Είμαστε ακόμη σε κατάσταση πανδημίας. Και η πρόληψη είναι πάντα πιο αποτελεσματική και πολύ πιο ανώδυνη από τη θεραπεία».

Κάτι το οποίο ο Αλεξίου δεν θα μπορούσε παρά να χειροκροτήσει με την καρδιά του.