• Πολιτισμός

    Η συλλογή του θρύλου της μουσικής βιομηχανίας, που ανέδειξε Τζίμι Χέντριξ, Πρινς, Μαντόνα, σε δημοπρασία

    Το έργο του Πικάσο «Εξοχή», 1965

    Το έργο του Πικάσο «Εξοχή», 1965


    Θρυλική μορφή της μουσικής βιομηχανίας, ο άνθρωπος του οποίου η ιδιοφυΐα στον εντοπισμό και την καλλιέργεια του καλλιτεχνικού ταλέντου τον οδήγησαν στην κορυφή υπήρξε ο Μο Όστιν, πρόεδρος της Warner Bros. Records για περισσότερες από τρεις δεκαετίες και ηγέτης στον τομέα αυτό για πάνω από μισό αιώνα.

    Ήταν εκείνος άλλωστε, που έκανε συμβόλαια με τον Τζίμι Χέντριξ, τον Πρινς, τη Μαντόνα, τον Πολ Σάιμον, τον Νιλ Γιανγκ, τους R.E.M, Talking Heads, Red Chili Peppers για να αναφερθούν μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα του διεθνούς πενταγράμμου. Αλλά ήταν ο ίδιος επίσης, που το ταλέντο του στη μουσική συναγωνιζόταν το έμφυτο μάτι του ως συλλέκτη, έχοντας έτσι δημιουργήσει μία εξαιρετική συλλογή με αριστουργήματα της τέχνης, εμπιστευόμενος το σίγουρο ένστικτό του.

    Τριάντα από τα έργα αυτής της συλλογής, πρόκειται να βγουν τώρα σε δημοπρασία –δύο πωλήσεις για την ακρίβεια, στις 16 και 19 Μαΐου- από τον οίκο Sotheby’s στην Νέα Υόρκη, πολλά από τα οποία μάλιστα, σπανίως έχουν παρουσιαστεί δημόσια. Συνολικά οι πωλήσεις εξάλλου, αναμένεται να φθάσουν στα 120 εκατομμύρια δολάρια.

    Ο Μο Όστιν (αριστερά) ενώ χειροκροτείται από τον Νιλ Γιανγκ, τον κινηματογραφικό –τηλεοπτικό παραγωγό Λορν Μάικλς και τον Πολ Σάιμον (2003)
    Ο Μο Όστιν (αριστερά) ενώ χειροκροτείται από τον Νιλ Γιανγκ, τον κινηματογραφικό –τηλεοπτικό παραγωγό Λορν Μάικλς και τον Πολ Σάιμον (2003)

    Δύο έργα του Μαγκρίτ, όπως επίσης Πικάσο, Βίλεμ ντε Κούνινγκ, Σάι Τουόμπλι, Τζόαν Μίτσελ, Ζαν-Μισέλ Μπασκιά, Σέσιλι Μπράουν περιλαμβάνονται στον κατάλογο. Ο ίδιος άλλωστε, δεν περιοριζόταν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ή στυλ αλλά όπως ήταν «ένας από τους σπουδαιότερους δισκογραφικούς παραγωγούς όλων των εποχών και ο κορυφαίος αρχιτέκτονας της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας», όπως έχει περιγραφεί, έτσι και το προσωπικό πάθος του για τις εικαστικές τέχνες ήταν εξίσου ισχυρό.

    Οι δύο αγάπες

    «Η αγάπη του Μο για την τέχνη ήταν δεύτερη, μετά την αγάπη του για τη μουσική. Μιλούσε για τη μουσική και τη ζωγραφική με την ίδια ζέση και αντίληψη και ενθουσιαζόταν σε οποιαδήποτε συζήτηση για καθένα από τα δύο», έχει πει γι΄ αυτόν ο αμερικανός ηθοποιός Στιβ Μάρτιν. Ενώ παράλληλα ο Νιλ Γιανγκ έχει αναφερθεί στην «υποστήριξη καλλιτεχνών και της δουλειάς τους, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του», λέγοντας ακόμη ότι «Ο Mo, ο γίγαντας μεταξύ των ηγετών της Record Business, μας στήριξε όλους και μας άφησε να κάνουμε ό,τι θέλαμε περισσότερο με τη μουσική μας».

    Ρενέ Μαγκρίτ «Η αυτοκρατορία του φωτός» (1951)
    Ρενέ Μαγκρίτ «Η αυτοκρατορία του φωτός» (1951)

    Αλλά και ο ίδιος σε μια σπάνια συνέντευξή του και απηχώντας αυτό το συναίσθημα, εξηγούσε,  ότι «ο καλλιτέχνης είναι το άτομο, που πρέπει να βρίσκεται στο προσκήνιο».

    Η τέχνη με όλες τις μορφές της διέτρεχε έτσι την προσωπική ζωή του Όστιν, συχνά ήταν στο επίκεντρο των συνομιλιών του με φίλους, τον περιέβαλλε και στο σπίτι. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του -απεβίωσε τον περασμένο Αύγουστο σε ηλικία 95 ετών – αναζήτησε υπέροχα έργα τέχνης τα οποία, όπως και η μουσική που ανέδειξε, ήταν από τα καλύτερα στο είδος τους.

    Ρενέ Μαγκρίτ, 1949
    Ρενέ Μαγκρίτ, 1949

    Οι πίνακες                         

    Το σπίτι του Όστιν στο Λος Άντζελες κοσμούσαν οι δύο σπουδαίοι πίνακες του Μαγκρίτ, που αντικατοπτρίζουν «την εμμονή του καλλιτέχνη για την  ειρωνεία του πραγματικού έναντι του φανταστικού», όπως αναφέρει  η πρόεδρος του Sotheby’s, Μπρουκ Λάμπλεϊ. Το έργο «Η αυτοκρατορία του φωτός» (1951), που απεικονίζει ένα φωτισμένο σπίτι στο λυκόφως, έχει μια εκτίμηση προπώλησης από 35 έως 45 εκατομμύρια δολάρια.  Πρόκειται για έναν από τους 17 παρόμοιους πίνακες του Μαγκρίτ, αλλά αυτή η έκδοση δεν έχει εμφανιστεί δημόσια από τότε, που τον αγόρασε ο  Όστιν, το 1979. Έτσι θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά και εμβληματικά έργα μοντέρνας τέχνης που βρίσκονταν σε ιδιώτη.

    Βίλεμ ντε Κούνινγκ «Δύο φιγούρες», (1946-1947)
    Βίλεμ ντε Κούνινγκ «Δύο φιγούρες», (1946-1947)

    Ο δεύτερος Μαγκρίτ εξάλλου, που απεικονίζει μια σουρεαλιστική σκηνή του 1949 με ένα σπασμένο παράθυρο μπροστά από μια χιονισμένη βουνοκορφή αναμένεται να φτάσει τα 15 εκατομμύρια δολάρια.

    Αξιοσημείωτος φυσικά ο Πικάσο με το έργο «Paysage» του 1965, που δείχνει την κοινότητα Μουζίν στη Γαλλία, ένας πίνακας που η εκτίμησή του κυμαίνεται από 7 έως 10 εκατομμύρια δολάρια. Το ίδιο και ένας πίνακας της Τζόαν Μίτσελ του 1958, όπως και το έργο «Moon View» του Ζαν-Μισέλ Μπασκιά του 1984. Τέλος, ένας ατιτλοφόρητος  πίνακας του Σάι Τουόμπλι εκτιμάται, ότι θα πωληθεί από 14 έως 18 εκατομμύρια δολάρια και οι «Δύο φιγούρες» του Βίλεμ ντε Κούνινγκ (1946-1947) από 5 ως 7 εκατομμύρια δολάρια.

    Διαβάστε επίσης:

    Περίπατοι στον κήπο της Εθνικής Πινακοθήκης με πολλαπλές αφηγήσεις

    Η μάχη της Χαιρώνειας, έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης



    ΣΧΟΛΙΑ