Άρης Σερβετάλης: Από άνθρωπος του Θεού, ίνδαλμα των ανεμβολίαστων

Ο άνθρωπος μας τα είχε πει. Αλλά εμείς δεν θέλαμε να τον ακούσουμε.

«Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να κολλήσεις κοινωνώντας», έλεγε σ’ εκείνες τις πρώτες γιορτές που τις περάσαμε με κορονοϊό, όταν είχε τεθεί το δίλημμα μετάληψης της θείας κοινωνίας και κάθε ίχνος λογικής έμοιαζε να έχει χαθεί μεταξύ των πιστών, συνεπικουρούμενο από τον κλήρο.

Ο καιρός πέρασε, κάποια πράγματα μπήκαν στη θέση τους, ήρθαν τα εμβόλια, αλλά για μερικούς ανθρώπους, όπως αυτοί που ακούμε καθημερινά να βγάζουν ουρανομήκεις κορώνες αντιεμβολιστικού μένους, τίποτε δεν άλλαξε.

Ο Άρης Σερβετάλης δεν ανήκει στους φωνασκούντες, δεν είναι του χαρακτήρα του αυτό και του προφίλ που καλλιεργεί, ενός ανθρώπου του Θεού, καλού, αγαθού και πράου. Και πάλι όμως, μας είχε αποκαλύψει τις προθέσεις του για το εμβόλιο: «Είμαι πολύ επιφυλακτικός επειδή διαφημίζεται σαν σωτήρας και νομίζω πως θα είμαι από τους τελευταίους που θα το κάνουν», έλεγε. Ούτε και τότε όμως θελήσαμε να τον ακούσουμε, άλλωστε δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος με παρόμοιες γελοίες δικαιολογίες.

Αν εν τέλει θεώρησε, ότι ήρθε η ώρα να το πράξει, είναι άγνωστο. Και βέβαια, πολύ θα απογοήτευε κάτι τέτοιο τους όψιμους θαυμαστές του, όλον αυτό τον αντιεμβολιστικό ανθρώπινο αχταρμά που βρήκε στο πρόσωπό του ένα ίνδαλμα, που έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, που αντιστέκεται στο σύστημα σαν ήρωας και… ποιος ξέρει τι ακόμα.

Ταλαντούχος ηθοποιός – όπως και πολλοί άλλοι, ασφαλώς – ο Άρης Σερβετάλης δεν έκρυψε ποτέ επίσης, την στροφή του στη θρησκεία, κάτι απολύτως σεβαστό, μόνον που η στάση του πόρρω απέχει των χριστιανικών διδαγμάτων. Για να μιλήσουμε τη γλώσσα του, δεν είναι αμαρτία να αφήνει τους ανθρώπους χωρίς δουλειά, κάτι που μπορεί να σημαίνει και χωρίς φαΐ, μέσα στη σκληρή εποχή που βιώνει το ελληνικό θέατρο;

Ποιος θα τον συγχωρήσει, αν μεταδώσει κορονοϊό σε συνανθρώπους του, συναδέλφους, θεατές, τον κόσμο που συναντά καθημερινά; Σκέφτεται μήπως, τι ηθικό αντίκτυπο έχει το δικό του «πρότυπο» στους αρνητές νοσούντες, που μπορεί να περιμένουν θεία παρέμβαση για να σωθούν, αρνούμενοι θεραπεία; Δεν είναι μέγιστη αμαρτία η αυτοκτονία;

Φυσικά τίποτε από αυτά δεν συνιστά παράπτωμα νομικό. Κι ούτε μπορεί να αποδώσει κανείς τέτοιες ευθύνες στον ηθοποιό. Καλώς ή κακώς όμως, τα λάικ που μπαίνουν κάτω από δηλώσεις του τύπου «Αδυνατώ να μετέχω σε ένα “πιστοποιημένο” ντάνιασμα ανθρώπων», χωρίς να τον ενδιαφέρει, ότι αυτό δεν γίνεται για την τιμωρία τους αλλά αντίθετα για προστασία, χαϊδεύουν τ’ αυτιά των απανταχού συνωμοσιολόγων. Όλων εκείνων που με τη στάση τους αποτελούν δημόσιο κίνδυνο για όλους.

Ας μη παραπονιέται λοιπόν για τα οικεία βέλη. Γιατί οι συνάδελφοί του ξέρουν, όπως επισήμανε εύστοχα ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, ότι το καλοκαίρι έπαιζε στο θέατρο ανεμβολίαστος χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες κι ότι τόσα χρόνια που συλλογικές συμβάσεις δεν υπάρχουν για τους ηθοποιούς, δεν είχε την ευαισθησία να κατεβάσει κάποια παράσταση.

Εξάλλου, όπως μας πληροφορεί ο Σπύρος Μπιμπίλας, «ο κ. Σερβετάλης έχει δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη του Σωματείου Ηθοποιών. Δεν είναι γραμμένος στο Σωματείο».

Και φυσικά έμεινε αναπάντητη η παρατήρηση της πρώην υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου, πως «αφού όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στο θέατρο, γιατί δέχεται να πληρώνουν εισιτήριο; Απάντηση: Γιατί οι ηθοποιοί πρέπει να ΖΗΣΟΥΝ όπως και θεατές»…

Άλλωστε εκείνος βρίσκει αλλού προστασία. Όπως έχει αποκαλύψει η Γιουγκοσλάβα σκηνοθέτης της ταινίας για τον Άγιο Νεκτάριο, όπου ο Άρης Σερβετάλης έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Μονή Βατοπεδίου ήταν εκείνη, που τους είχε φέρει αρχικά σε επαφή.

Διαβάστε επίσης:

Τα χρυσά εμβλήματα του Σάχη της Περσίας σε δημοπρασία, και οι αρχαίοι Έλληνες

Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών οι Βρετανοί – Μητσοτάκης: Είναι ώρα να κάνουμε το σωστό