Την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει με περισσή ευκολία ότι πρέπει να αλλάξει το άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που στελέχη της «κρύβονται» συστηματικά πίσω από τις διατάξεις του νόμου, διεκδικώντας το ακαταδίωκτο ακόμα και για υποθέσεις που δεν έχουν σχέση με τα υπουργικά τους καθήκοντα, όπως για παράδειγμα της συκοφαντικής δυσφήμισης.
Τα επίσημα στοιχεία από τις συνεδριάσεις της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, όπου διαβιβάζονται οι δικογραφίες κατά βουλευτών με τα συνοδευτικά αιτήματα άρσης ασυλίας, από το 2016 έως και σήμερα, είναι αποκαλυπτικά.
Όπως φαίνεται από τα σχετικά υπομνήματα, που παρουσιάζει το Πρώτο Θέμα, οι «διωκόμενοι» υπουργοί ζητούν να μην ικανοποιηθεί το δικαστικό αίτημα άρσης της ασυλίας τους, αλλά να υπαχθούν οι υποθέσεις τους στο άρθρο 86 του Συντάγματος και κατ’ επέκταση στον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Αυτή η τακτική ακολουθείται ακόμα και για υποθέσεις απλής συκοφαντικής δυσφήμησης που είναι προφανές ότι δεν εντάσσεται στα υπουργικά καθήκοντα. Στην συνέχεια, η πλειοψηφία της επιτροπής που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ δέχεται το υπουργικό αίτημα.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι επίμαχες υποθέσεις δεν εισάγονται στην Ολομέλεια της Βουλής προκειμένου οι βουλευτές να ψηφίσουν για την άρση ή μη των ασυλιών αλλά προωθούνται με την διαδικασία του άρ. 86.
Ως συνέπεια της συγκεκριμένης τακτικής είναι να μπαίνει στο συρτάρι και στην συνέχεια να αρχειοθετείται η πλειοψηφία των δικογραφιών. Να σημειωθεί πως για να ερευνηθούν οι δικογραφίας που εντάσσονται στις διατάξεις του άρθρου 86, θα πρέπει ικανός αριθμός βουλευτών να καταθέσει πρόταση για σύσταση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής και αυτή η πρόταση να ψηφιστεί από την πλειοψηφία της Ολομέλειας. Είναι προφανές ότι για ζητήματα συκοφαντικής δυσφήμισης δεν μπορεί να συσταθεί τέτοια επιτροπή.
Ενδεικτικά, ο κ. Νίκος Παππάς στο υπόμνημα που έστειλε προς τα μέλη της επιτροπής Δεοντολογίας κατά την εξέταση της δικογραφίας που διαβίβασε η δικαιοσύνη μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση δημοσιογράφου για περιστατικό που συνέβη στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2016 αναφέρει μεταξύ άλλων: «η άσκηση της εγκλήσεως αυτής είναι όλως προσχηματική και αβάσιμη και πιστοποίηση του γεγονότος αυτού συνιστά το ότι ο εγκαλών την υπέβαλε μετά την πάροδο πλέον του ενάμιση έτους από την ανωτέρω δήλωσή μου, σε χρόνο δηλαδή κατά τον οποίο είχε εξαλειφθεί το αξιόποινο της υποτιθέμενης πράξης της συκοφαντικής δυσφήμισης…».
Στο τέλος υποστηρίζει: «Από τα προαναφερθέντα προκύπτει σαφώς ότι η εξεταζόμενη έγκληση και η πράξη για την οποία ζητείται η άρση της βουλευτικής μου ασυλίας συνδέεται άρρηκτα με την κυβερνητική και πολιτική μου δράση και υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα, αφού ρητά ανάγεται στη δήλωσή μου της 18.9.2016, όταν τελούσα Υπουργός Επικρατείας της Ελληνικής Κυβέρνησης και βρισκόμουν στην Νέα Υόρκη μαζί με την ελληνική αποστολή που συνόδευε τον Πρωθυπουργό στην κρίσιμη τότε Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών μεγάλης κλίμακας υπό τον Πρόεδρο των ΗΠΑ».
Αντιστοίχως και ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, σε αντίστοιχο υπόμνημα μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση του κ. Χρήστου Πάχτα, αναφέρει: «Επειδή κατά τον χρόνο τέλεσης (ήτοι την 19.3.2018) του φερόμενου αδικήματος, την τέλεση του οποίου αρνούμαι καθ’ ολοκληρίαν, έφερα την ιδιότητα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας ήτοι της Κυβέρνησης», στην συνέχεια επισημαίνεται ότι η επιτροπή είναι αρμόδια για εξέταση αιτήσεων άρσης ασυλίας βουλευτών και όχι υπουργών και άρα η δική του υπόθεση «υπερβαίνει τις αρμοδιότητές» της και τέλος ο κ. Καμμένος ζητά «να εισηγηθεί η Επιτροπή την μη άρση της ασυλίας μου. Όπως, ενεργοποιώντας της Διατάξεις του νόμου περι ευθύνης Υπουργών, παραπέμψετε αρμοδίως την υπό κρίση υπόθεση».
Και στις δύο περιπτώσεις τα αιτήματα των συγκεκριμένων προσώπων έγιναν δεκτά από την πλειοψηφία της επιτροπής παρά τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, δεν είναι η μόνες περιπτώσεις. Συνοπτικά παρατίθενται ορισμένα αντίστοιχα παραδείγματα:
Συνεδρίαση 22 Νοέμβριου 2016:
Παύλος Πολάκης: Μετά από μήνυση του Μάριου Σαλμά για συκοφαντική δυσφήμιση.
1. Συνεδρίαση 23 Νοεμβρίου 2017:
Παύλος Πολάκης: Μετά από έγκληση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΟΕΔΗΝ) για συκοφαντική δυσφήμιση.
2. Συνεδρίαση 23 Νοεμβρίου 2017:
Παναγιώτης Καμμένος: Μετά από έγκληση του Γιάννη Κουρτάκη για συκοφαντική δυσφήμιση.
3. Συνεδρίαση 30 Νοεμβρίου 2017 :
Παναγιώτης Καμμένος: Μετά από μήνυση του Στέφανου Χίου.
4. Συνεδρίαση 18 Απριλίου 2018:
Παναγιώτης Καμμένος: Μετά από έγκληση Σταύρου Θεοδωράκη για συκοφαντική δυσφήμιση.
5. Συνεδρίαση 28 Ιουνίου 2018 :
Όλγα Γεροβασίλη: Μετά από έγκληση Γιώργου Κουμουτσάκου για συκοφαντική δυσφήμιση
6. Συνεδρίαση 7 Νοεμβρίου 2018:
Παναγιώτης Καμμένος: Μετά από μήνυση Μιράντας Ξαφά, Χαράλαμπου Μάκα και Ηλία Κανέλη για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδή καταμήνυση.
7. Συνεδρίαση 22 Νοεμβρίου 2018:
Νίκος Παππάς: Μετά από έγκληση του δημοσιογράφου Αθανασίου Δημάδη για συκοφαντική δυσφήμιση.
8. Συνεδρίαση 4 Δεκεμβρίου 2018 :
Παναγιώτης Καμμένος: Δύο υποθέσεις μετά από μήνυση της Θεοδώρας Μπακογιάννη και Χρήστου Πάχτα για συκοφαντική δυσφήμιση.
9. Συνεδρίαση 12 Φεβρουαρίου 2019:
Παναγιώτης Καμμένος: Μετά από έγκληση της εταιρίας «Παραπολιτικά Εκδόσεις ΑΕ» και Γιάννη Κουρτάκη για συκοφαντική δυσφήμισης σχετικά με δηλώσεις του Π. Καμμένου κατά τη συνέντευξη τύπου στη 83η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
