Περιεχόμενα
Πότε θα γίνουν εκλογές…
Οι κυβερνητικές διαρροές, μετά από το Υπουργικό Συμβούλιο της Πέμπτης, ήταν σαφείς: το σενάριο για εκλογές πριν από το Πάσχα (λέγε με 9η Απριλίου) έκλεισε οριστικά.
Έκτοτε, όλοι μιλούν για πρώτη κάλπη στις 21 Μαΐου και επαναληπτική, εφόσον χρειαστεί, ακόμα και στις αρχές Ιουλίου.
Από το δικό μας ρεπορτάζ προκύπτει ότι, όντως, η ημέρα της εορτής «Κωνσταντίνου και Ελένης» είναι (διπλo)κυκλωμένη από τα μολύβια των στενών εισηγητών του Πρωθυπουργού. Διότι, όσοι λένε και γράφουν ότι το αυτό συμβαίνει και με τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, κατά τας γραφάς, φέρεται να έχει καταλήξει στην ίδια ημερομηνία, μάλλον απέχουν αρκετά από την κυβερνητική και ευρύτερη πραγματικότητα.
Από την άλλη, θυμίζουμε, οι ίδιες διαρροές, ταυτοχρόνως με το «κάψιμο» της 9ης Απριλίου (τη βεβαιότητα κι αυτή πριν από τα Τέμπη!), κάνουν λόγο για 10 νομοσχέδια που στοχεύει να «περάσει» από τη Βουλή η κυβέρνηση το αμέσως προσεχές διάστημα. Αν κάνει κανείς τον πολλαπλασιασμό του 10 (νομοσχέδια) επί τις εβδομάδες του κάθε μήνα, προκύπτει, προ απροόπτου, ένα σαφές πολιτικό γινόμενο.
Επομένως, εφόσον βάσει του ανωτέρω, «καίγεται» όλος ο Απρίλιος και οι πρώτες εβδομάδες του Μαΐου. Mην αποκλείετε η πρώτη κάλπη να στηθεί και την 28η Μαΐου, αλλά, σε «καμία περίπτωση», ακούμε, στις 14 του μεθεπόμενου μήνα.
Κι αυτό διότι, εκτός των άλλων, την ίδια Κυριακή, εκλογές θα διεξάγονται στην Τουρκία (που δεν είναι από μόνο του αποτρεπτικό, τώρα πια), αλλά και… στην Αλβανία (δημοτικές), που είναι αποτρεπτικό για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, με βάση κυρίως την ψήφο των βορειοηπειρωτών, στην οποία στηρίζουν πολλά (όχι μόνο στη ΝΔ).
Εισηγήσεις υπάρχουν και για στήσιμο της πρώτης κάλπης το καλοκαίρι, με σενάρια να κάνουν λόγο ακόμα και για τρίτες εκλογές, εφόσον ο Πρωθυπουργός εμείνει στην ανάγκη της αυτοδυναμίας ή δεν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας νωρίτερα.
…και πως η τραγωδία αλλάζει τη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη
Το έτερο καταλυτικό δεδομένο, λοιπόν, ακούει στο όνομα «αυτοδυναμία».
Η οποία, παρά την τραγωδία και την περιρρέουσα δημοσκοπική ατμόσφαιρα, εξακολουθεί να αποτελεί στόχο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι επόμενες δημοσκοπήσεις, αυτές που θα διεξαχθούν σε μικρότερες θερμοκρασίες κοινωνικού βρασμού, θα πιστοποιήσουν το εφικτό του συγκεκριμένου προτάγματος και θα οδηγήσουν στην ενίσχυση του σχετικού πολιτικού αφηγήματος του Πρωθυπουργού ή στην αναπροσαρμογή του.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη αλλάξει, εν μέρει, το verbal του, όπως φαίνεται και από τη χρήση του «τώρα ή ποτέ» στη θέση του «ποτέ ξανά», της «ανατροπής», αλλά και του «πολέμου με το σκοτεινό κράτος του αναχρονισμού, το οποίο παίρνει διάφορα κομματικά χρώματα αλλά παραμένει βαθύ».
Εκφράσεις που ήδη αντικαθιστούν το «μπροστά ή πίσω», «σιγουριά ή εκλογικοί πειραματισμοί», «αλήθειες ή ψέματα», διλήμματα δηλαδή που κυριάρχησαν το προηγούμενο διάστημα και στήριζαν το «συνέπεια, συνέχεια, σταθερότητα», κυρίως δε το «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», που, επί της ουσίας, παρόλα αυτά, παραμένει η βασική ερώτηση.
Ζητούμενο, όμως, σύμφωνα με αναλυτές, παραμένει και η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση και το πρόσωπο του Πρωθυπουργού, όχι έναντι του βασικού αντιπάλου του, αλλά με βάση τις προσδοκίες για τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη και τα ποσοστά που θα συνοδεύσουν την πιθανή εκλογική τους έκφραση. Και γι’ αυτά, όπως γνωρίζουν στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν αρκεί η αναγκαία, σε πρώτο χρόνο, συγγνώμη και η ενσυναίσθηση, αλλά πράξεις και αποτελέσματα.
Οπότε, εξ ορισμού, με βάση τα χρονοδιαγράμματα, μπαίνει στην εξίσωση και το «ταχύτατα», για το οποίο δεσμεύτηκε ο κ. Μητσοτάκης.
Αν και οι επικείμενες συζητήσεις στις Επιτροπές της Βουλής, με δεδομένη και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των υπολοίπων κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεν διαφαίνεται ότι θα αντιστρέψουν το αίσθημα των πολιτών.
Οπότε, εξ ορισμού, με βάση τις νέες διακηρύξεις Μητσοτάκη, μπαίνει εκ νέου στην εξίσωση το τέρας του νεοελληνικού πελατειακού κράτους….
Κάτι που ο Πρόεδρος της ΝΔ και Πρωθυπουργός είχε προσπαθήσει εξ αρχής να ξεριζώσει με το πρόσταγμα του «επιτελικού κράτους»…
Παρά τις προφανείς καθυστερήσεις, για τους περισσότερους, η απάντηση στο ποιος μπορεί να εξασφαλίσει μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, από εδώ και πέρα, και με δεδομένα τα όσα συνέβησαν και ήρθαν στην επιφάνεια στα Τέμπη, μοιάζει προφανής.
Το θέμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μοιάζει να είναι πόσους θα επαναφέρει στο δρόμο της ελπίδας, από τους δυσαρεστημένους με την κυβερνητική πολιτική και από αυτούς που δηλώνουν ότι θα απέχουν από το στοίχημα ή θα πιστέψουν, για ακόμα μια φορά, ότι τη «λύση» μπορούν να τη δώσουν τα κόμματα διαμαρτυρίας, έχοντας «λουστεί» ανάλογες ψευδαισθήσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Είναι κι αυτό ένα εξίσου κρίσιμο στοίχημα για την επόμενη μέρα.
Τα Τέμπη, το «it’s the economy stupid!» και η ανάγκη ισχυρής κυβέρνησης
Από την 1η αυτού του μοιραίου μήνα η προσοχή όλων είναι στραμμένη στη χειρότερη τραγωδία στον ελληνικό σιδηρόδρομο, τι μας οδήγησε ως εδώ και τα επόμενα βήματα.
Σας είπαμε πριν για τη στρατηγική Μητσοτάκη αναφορικά με το διακύβευμα των εκλογών.
Στο υπογάστριο αυτής της στρατηγικής για την επόμενη μέρα, ήταν και παραμένει, με διαρκώς εντεινόμενα χαρακτηριστικά και αξιοπρόσεκτα δεδομένα, η οικονομία.
Από τη μια, υπάρχουν τα στοιχεία για νέα ρεκόρ στον τουρισμό, οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης και μια σειρά θετικών δεικτών για την πορεία της οικονομίας, που συνεχίζει να υπεραποδίδει.
Από την άλλη, αυτό που προβληματίζει το κυβερνητικό επιτελείο είναι η πορεία των ήδη υψηλών επιτοκίων, οι επιπτώσεις τους στις επενδύσεις, οι νέοι ενωσιακοί κανόνες δημοσιονομικής πολιτικής- με την επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα υψηλότερα από τα σημερινά- και οι επιπτώσεις τους στην ανάπτυξη, το τέλος της «χαλαρότητας» που υπεδείχθη εξαιτίας της πανδημίας και της ανάγκης αποφυγής της ύφεσης και η άμεση συσχέτιση πλέον, του προϋπολογισμού με μεγέθη όπως το δημόσιο χρέος.
Όλα αυτά, και οι πολιτικές που θα ακολουθηθούν στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και σε επίπεδο διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες, όπως καταλαβαίνετε, θα είναι μείζονος σημασίας για τις ζωές μας και για το μέλλον της χώρας.
Το πού θα πάει το πράγμα στην οικονομία είναι τόσο καταλυτικό όσο και η αντιμετώπιση του «βαθέος κράτους». Και γι’ αυτόν το λόγο, ένα από τα διακυβεύματα των εκλογών θα (έπρεπε να) είναι όχι μόνο η οικονομία και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, αλλά και ο χρόνος σχηματισμού της.
Και ο νοών, νοείτω…
Τι λέει ο Κώστας Αχ. Καραμανλής για τα επόμενα βήματά του
Γιατί δεν αφήνουν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν αν θα με στείλουν σπίτι μου, για το αν έχω εγώ τις ουσιαστικές ευθύνες και δεν πρέπει ή πρέπει να συνεχίσω;
Στην ευθεία αυτή (ρητορική;) ερώτηση περικλείεται, σύμφωνα με πληροφορίες, το σκεπτικό του παραιτηθέντος υπουργού Υποδομών και Μεταφορών κ. Κώστα Αχ. Καραμανλή όταν ερωτάται για το θέμα των αποφάσεών του και για το πολιτικό του μέλλον μετά την τραγωδία των Τεμπών και τα όσα αποκαλύπτονται.
Έχοντας δίπλα του όλη την οικογένεια Καραμανλή, αν και συντετριμμένος, δεν μένει άπραγος.
Γνωρίζει όσο λίγοι την κατάσταση στις μεταφορές (και στις υποδομές), τι παρέλαβε και τι παρέδωσε.
Προετοιμάζεται πολυεπίπεδα για κάθε σενάριο, εντός και εκτός Βουλής.
Δεν διστάζει, μιλώντας σε ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος, να υπογραμμίζει ότι δεν θα ήταν αντίθετος (το αντίθετο) ακόμα και στη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τις διαχρονικές ευθύνες ή και για την υπουργική του θητεία, επικαλούμενος το πόσο εύκολο είναι να συγκεντρώσει η αντιπολίτευση, εφόσον το επιθυμεί, τις προβλεπόμενες υπογραφές βουλευτών (θα βοηθούσαν σε αυτό και πρόσωπα από τα έδρανα της πλειοψηφίας;).
Ακούει με ενδιαφέρον και καταγράφει τις απόψεις συναδέλφων του-κυρίως εντός της ΝΔ- που τον αφορούν.
Και κρατά στην πολιτική του φαρέτρα ένα όπλο που θα κάνει τη διαφορά: είναι, και πιθανότατα θα παραμείνει, ο μόνος υπουργός κυβέρνησης, ο οποίος παραιτείται με δική του πρωτοβουλία μετά από ανάλογο γεγονός.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος και οι «υστερόβουλες παγίδες» στον Κυριάκο Μητσοτάκη
Τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και υπουργό των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή κ. Προκόπη Παυλόπουλο βλέπουν έγκυροι αναλυτές πίσω από τις φερόμενες ως διαρροές του περιβάλλοντος του πρώην Πρωθυπουργού και προέδρου της ΝΔ, οι οποίες ερμηνεύτηκαν ως «άδειασμα» του Θ. Ρουσόπουλου για τις δηλώσεις του -επίσης στενού συνεργάτη του πρώην Πρωθυπουργού- με αφορμή τη στάση του παραιτηθέντος υπουργού Υποδομών και Μεταφορών και το πολιτικό του μέλλον.
Δεν είμαι σε θέση να το διασταυρώσω, αλλά θα σας εξομολογηθώ ότι δεν το αποκλείω, καθόλου μάλιστα.
Με βάση τις υποψίες των… υποψιασμένων, (επαν)έρχονται στο μυαλό μου οι συνεχείς δημόσιες τοποθετήσεις Παυλόπουλου, με πιο πρόσφατη αυτή, του περασμένου Δεκεμβρίου, με αφορμή τις υποκλοπές, για τους φορείς της εξουσίας που «πρέπει ν’ αναλαμβάνουν στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί, ενώ δεν νοείται η μετάθεσή της, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε άλλους».
Αυτή για τους πολιτικούς «ταγούς», οι οποίοι, «για να δικαιώσουν τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση δεν μπορεί ν’ αρκούνται στην απλή διαχείριση της εξουσίας κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, αλλά οφείλουν ν’ αναδεικνύονται, με θάρρος και συνέπεια και δίχως υπολογισμό του λεγόμενου πολιτικού κόστους, ασυμβίβαστοι υπερασπιστές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και των θεσμών της».
Ανάλογες grandiose θεωρητικές δηλώσεις ο κ. Παυλόπουλος είχε κάνει κατ’ επανάληψη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Προκαλώντας σε αρκετούς παροικούντες την κοινοβουλευτική «Ιερουσαλήμ» ένα αυτονόητο αντανακλαστικό: «Ο Προκόπης ουδέποτε χώνεψε το «όχι» του Κυριάκου στην υποψηφιότητά του για Πρόεδρος της Δημοκρατίας»
Στη στάση Παυλόπουλου στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και στα αντανακλαστικά του τότε Υπουργού Εσωτερικών (παρά την αρχική παραίτηση που φέρεται ότι υπέβαλε στον Κώστα Καραμανλή) δεν θα αναφερθούμε. Τον λόγο έχει πλέον η Ιστορία.
Οι ευθύνες, οι υπογραφές και τα «κουραφέξαλα» του Ανδρέα Λοβέρδου
Από το πρώτο λεπτό μετά τη νέα τραγωδία και στο χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει, κυριαρχούν οι αναφορές σε ευθύνες που προϋπήρχαν και ευθύνες που θα αποδοθούν. Και, ταυτοχρόνως, οι δημόσιες τοποθετήσεις όλων όσοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι «δεν έχουμε απολύτως καμία ευθύνη για τα Τέμπη».
Δεν θα παραθέσουμε όλα τα ονόματα, διότι δεν αρκεί ο διαθέσιμος χώρος. Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, οι «απεταξάμην» δεν περιορίζονται μόνο στον Σπίρτζη και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για το πώς φτάσαμε να συζητούμε και πάλι εκ των υστέρων και εκ του (αν)ασφαλούς για το τι φταίει, αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι, βρήκαμε πολύ μεστό και περιεκτικό αυτό που λέει ο Ανδρέας Λοβέρδος σε συνομιλητές του.
«Οι υπουργοί των εκάστοτε κυβερνήσεων, συνήθως, δεν υπογράφουν γιατί ακούν τι τους λένε οι υπηρεσίες, οι οποίες δικαιολογούν αυτό που δεν πρέπει να γίνει και (οι υπουργοί) φοβούνται τι θα πει η αντιπολίτευση και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα».
«Για την επιτάχυνση των διαδικασιών χρειάζεται η συμβολή και της Δικαιοσύνης, η οποία δεν φημίζεται για την ταχύτητά της λόγω εσωτερικής γραφειοκρατίας και της Διοίκησης, η οποία αποθεώνει τη γραφειοκρατία».
«Οι δύο αυτές συμπτώσεις είναι η αιτία για πολλά δεινά της κοινωνίας και της οικονομίας, και ενίοτε, και επικίνδυνη για τη ζωή των πολιτών».
Η εκτίμηση Λοβέρδου (ο οποίος, για να είμαστε δίκαιοι, υπηρέτησε συγκεκριμένες πολιτικές που δεν μπορούν να θεωρηθούν και άμεμπτες, το αντίθετο) για τις παθογένειες που μας οδηγούν στις τραγωδίες, τις ευθύνες που θα αποδοθούν και το τι θα αλλάξει, περικλείεται σε μια λέξη: κουραφέξαλα…
Πόσο συστημικά αντισυστημικό; Ή αντισυστημικά συστημικό, αν προτιμάτε…
Διαβάστε επίσης