Πάνω απ’ όλα, ας είμαστε άνθρωποι

Τέσσερις χαμένες ψυχές και τρεις οικογένειες που βούλιαξαν στο πένθος και τον πόνο. Αυτός είναι ο απολογισμός από το τραγικό δυστύχημα της Κυριακής που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Δυο νεαρά άτομα στο τιμόνι ενός γρήγορου αυτοκινήτου. Ο σκοπός ήταν η εκδρομή όμως στην πορεία τα άλογα του «εργαλείου» έφεραν την ανατροπή. Δεν σκόπευαν να σκοτώσουν και σίγουρα ούτε να σκοτωθούν.

Όχι, δεν είχαν ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο στο νου. Ένα είχαν μόνο εκείνη την ώρα. Να αισθανθούν τις «τελικές» του αμαξιού. Να αισθανθούν την δύναμη που βγάζει το γκάζι.

Αν κάποιος τους έλεγε εκείνη την μέρα ότι αυτή η τρέλα της στιγμής θα είχε ένα τόσο τραγικό τέλος, είναι σίγουρο ότι θα είχαν πράξει διαφορετικά.

Δεν έφταιγε ότι προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες. Κι από φτωχές να ήταν, η ηλικία μπορεί να είχε υπαγορεύσει αντίστοιχη πράξη. Δεν θα ήταν Porsche, αλλά κάτι αντίστοιχα «φτιαγμένο» που μπορεί να μην έπιανε τα 250 χλμ. «τελική», όμως την δουλειά του θα την έκανε.

Είναι η κακιά στιγμή που δεν θες να τους έχει στήσει καρτέρι.

Δεν έχει συμβεί στο παρελθόν; Πολλές φορές. Μπορεί όχι με τόσο τραγικό επίλογο. Όμως πόσα νεαρά παιδιά διαβάζουμε ότι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους εις το όνομα της ταχύτητας;

Δυστυχώς, η λίστα είναι μακροσκελής.

Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο μεγαλύτερος φόβος του κάθε γονιού, είτε φτωχού είτε πλούσιου; Όταν φτάσει το παιδί του σε αυτή την ηλικία όπου η αίσθηση κινδύνου είναι σχεδόν ανύπαρκτη να μην παρασυρθεί και φυσικά να μην παρασύρει.

Οι γονείς του τραγικού δυστυχήματος της Κυριακής σήμερα βιώνουν τον χειρότερο εφιάλτη του κάθε γονιού. Τα παιδιά τους παρασύρθηκαν από την τρέλα της νιότης τους και μαζί πήραν κι άλλες δυο ψυχές.

Το έκαναν σκοπίμως; Όχι βέβαια.

Η απειρία λόγω ηλικίας – ανεξαρτήτως οικονομικού υπόβαθρου – μπορεί να καταστεί ύπουλη παγίδα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Άλλωστε, στα μάτια της μοίρας αυτές είναι λεπτομέρειες…

Για εκείνη είμαστε όλοι ίσοι και εμείς σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οφείλουμε να είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι.