Οι γρίφοι του Ανδρουλάκη, η μάχη για το Κέντρο και οι ευσεβείς πόθοι

Λέγεται και ξαναλέγεται ότι οι εκλογές θα γίνουν πάνω-κάτω σε έναν χρόνο από σήμερα, ωστόσο συμβαίνουν διάφορα και εντείνεται η αίσθηση ότι ήδη κινούμαστε σε προεκλογικούς ρυθμούς, που θα είναι δύσκολο να διατηρηθούν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Από τη μία έχουμε τη στροφή της κυβέρνησης και πάλι σε (αναγκαστικές) επιδοματικής πολιτικές, οι οποίες προεκλογικά δεν φαίνεται ότι θα εγκαταλειφθούν.

Από την άλλη, έχουμε τις ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων, προ εβδομάδων του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο Δυτικό Τομέα Αττικής, προ ημερών του Τάκη Θεοδωρικάκου στον Νότιο Τομέα.

Και παράλληλα έχουμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε εκλογική ετοιμότητα και συνεδριακές μαζώξεις, με τους επικεφαλής τους να μιλάνε ανοιχτά για τα μετεκλογικά σενάρια.

Αυτό που προξενεί εντύπωση ως προς αυτά είναι ότι ειδικά ο Νίκος Ανδρουλάκης λέει, αφενός, ότι δεν θα γίνει δεκανίκι κανενός και υπονοεί, αφετέρου, ότι δεν θα δεχόταν να είναι πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε μία περίπτωση συμμαχικής κυβέρνησης.

Αντιφατικά ακούγονται αυτά, αλλά μάλλον είναι μία αντιπροσωπευτική πρόγευση για τα όσα θα πρέπει να αναμένονται αφότου προκηρυχθούν οι εκλογές.

Σενάρια και πιθανότητες

Τα σενάρια είναι πλέον φανερά. Σύμφωνα με την εικόνα που αποτυπώνεται σήμερα στις δημοσκοπήσεις, πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, η οποία θα απευθυνθεί στο ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) και αν φτάνει το άθροισμα των ποσοστών τους και συμφωνήσουν σε βασικές πολιτικές θέσεις, θα μπορούν να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση. Το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν, ένα υπολογίσιμο κομμάτι των ψηφοφόρων τους το βλέπουν θετικά, άρα θα μπορούσαν να το ξανακάνουν.

Αν δεν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις και κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε και αυτός θα απευθυνθεί πρωτίστως στο ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, γιατί τα προηγούμενα χρόνια ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ βρέθηκαν μετωπικά απέναντι και μέχρι και σήμερα παρακολουθούμε συγκρούσεις θεσμικού χαρακτήρα ανάμεσα τους που δεν δημιουργούν κλίμα συνεργασίας.

Φυσικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ μια συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ θα ήταν «θείο δώρο», γιατί εκτός των άλλων θα «ξέπλενε» το πρόσφατο παρελθόν της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ.

Για το ΚΙΝΑΛ από την άλλη θα ήταν δίκοπο μαχαίρι. Κάποιοι – λίγοι- τη βλέπουν ως μια «κεντροαριστερή» διέξοδο που θα τους λυτρώσει από το «στίγμα» (όπως το αισθάνονται) της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ. Άλλοι – οι περισσότεροι – τη βλέπουν σαν καταστροφή, καθώς θα βρει αντίθετο περίπου το ένα τρίτο της εκλογικής τους βάσης (32% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ θέλουν συγκυβέρνηση με τη ΝΔ) κι επίσης θα αποδείξει ότι ο χώρος δεν έχει αυτόνομη προοπτική, αλλά είναι καταδικασμένος να παίζει το ρόλο του κυβερνητικού εταίρου, ως δεκανίκι πότε του ενός και πότε του άλλου.

Υπάρχει και ένα τρίτο σενάριο (το καταγράφουμε μόνον ως θεωρητική πιθανότητα) σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με την απλή αναλογική. Μια συγκυβέρνηση και των τριών, δηλαδή της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ.

Προφανώς είναι ένα σενάριο με σχεδόν μηδενικές πιθανότητες υλοποίησης, εφόσον μάλιστα ακολουθούν εκλογές με ενισχυμένη αναλογική, οπότε τουλάχιστον τα δυο μεγάλα κόμματα δεν θα έχουν λόγο να επιλέξουν ένα μη λειτουργικό σχήμα, με πιθανό μεγάλο πολιτικό κόστος, επομένως θα προτιμήσουν την προσφυγή στις κάλπες.

Ο γρίφος

Τελευταία, με πρωτοβουλία του Νίκου Ανδρουλάκη μπήκε στη δημόσια συζήτηση μια ιδέα που προκαλεί απορίες, η οποία επιχειρεί να αλλάξει το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Σύμφωνα με αυτήν δεν πρέπει γίνει πρωθυπουργός ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο νέος Αρχηγός του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) φωτογραφίζει ουσιαστικά από τώρα τη στάση που θα κρατήσει μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής, ζητώντας από τους πολίτες να ψηφίσουν ΚΙΝΑΛ για να μη γίνουν πρωθυπουργοί οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων.

Το μόνο που μπορεί να εννοεί είναι ότι δεν πρόκειται να συναινέσει μετεκλογικά για το σχηματισμό κυβέρνησης ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, είτε ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ. Γιατί, αν αναγκαστεί να συναινέσει, προφανώς στη μια περίπτωση θα είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης και στην άλλη ο Τσίπρας. Εκτός εάν οι ίδιοι ή τα κόμματά τους υποδείξουν κάποιον άλλον, γεγονός που δε φαίνεται πιθανό.

Αν, λοιπόν, ο Ανδρουλάκης δεν συναινέσει είτε σε κυβέρνηση ΝΔ – ΚΙΝΑΛ με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, είτε σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα (ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα), ένα μόνο σενάριο υπάρχει: Μια κυβέρνηση των τριών κομμάτων (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ), ειδικού σκοπού και μάλλον περιορισμένου χρόνου, της οποίας όμως ούτως ή άλλως ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας θα ήταν πρόθυμοι να ηγηθούν. Και μάλλον ούτε και ο Νίκος Ανδρουλάκης… Άρα;

Είναι βέβαιο ότι μέχρι τις εκλογές θα ζήσουμε πολλές αναπροσαρμογές πολιτικών και εκλογικών στρατηγικών, ενώ όπως όλα δείχνουν , παρά την κρίση, η οποία κατά κανόνα ενισχύει φυγόκεντρες δυνάμεις που οδηγούν στα άκρα, η μάχη των επόμενων εκλογών θα κριθεί στο Κέντρο.

Κρίσιμη λεπτομέρεια είναι βέβαια τι ποσοστά θα λάβει ο καθένας και μέχρι τότε τα πάντα ακούγονται ούτως ή άλλως ως ευσεβείς πόθοι.

Διαβάστε επίσης:

Μητσοτάκης: Είμαστε μια ανάσα από την πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα, συνεχίζουμε σταθερά

Μητσοτάκης: Γιορτάζουμε ενωμένοι για την άνοιξη της πατρίδας και κάθε ελληνικής οικογένειας