Διαβάζοντας τη δημοσκόπηση της Interview και βλέποντας το ποσοστό που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκα μια πολύ καλή ταινία από το μακρινό 1996. Lepa sela, lepo gore ο τίτλος της ταινίας με σκηνοθέτη τον Σέρβο Σριντιάν Ντραγκόγιεβιτς.

Μπορεί να το ξέρετε κάπως αλλιώς: Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται…

Κάπως έτσι είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι ακόμη κι αν η δημοσκόπηση είναι fake, στημένη, ύπουλη ή όπως αλλιώς την χαρακτήρισαν χθες στελέχη του κόμματος, κρύβει μερικές αλήθειες.

Η δε οργισμένη αντίδραση του κόμματος που μέχρι το 2019 κυβερνούσε τη χώρα, δείχνει αν μη τι άλλο πανικό και αποδοχή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή μια ημιθανή κατάσταση με τα εναπομείναντα στελέχη του να περιμένουν πώς θα εξελιχθεί το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διάλυσης.

Το γκάλοπ δείχνει 2,9% στην πρόθεση ψήφου και 3,6% στην εκτίμηση ψήφου, με το κόμμα του Κασσελάκη να είναι μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ!

Εντάξει, να μην το πιστέψουμε το στοιχείο αυτό, αλλά πείτε μου το εξής: Ποιος σ’ αυτή τη χώρα, και δη ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι το κόμμα έτσι όπως είναι θα μπορούσε να πάρει πάνω από 4%, βαριά 5% την επόμενη Κυριακή;

Ουδείς. Ολοι γνωρίζουν ότι το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα για 5,5 χρόνια απλά πνέει τα λοίσθια. Εξεμέτρησε το ζην που λέει κι ο λαός.

Και ξέρετε κάτι; Περισσότερο απ’ όλους αντιλαμβάνεται αυτή την κατάσταση αυτός που πήρε το κόμμα στο 3%, το έκανε 33% κι έχει τη βασική ευθύνη για το πισωγύρισμα, εκεί που ξεκίνησε. Ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου ανόητος να πιστεύει ότι μπορεί να φτιάξει ξανά ένα νέο προοδευτικό κίνημα ενάντια στον Μητσοτάκη, στηριζόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το brand αυτό τέλειωσε. Δεν πουλάει, δεν συγκινεί, δεν εξεγείρει. Και η αλήθεια είναι ότι αν πράγματι ο Τσίπρας θέλει να χτυπήσει στα ίσια τη Νέα Δημοκρατία δεν έχει παρά να απαρνηθεί το κόμμα που υπηρέτησε και να φτιάξει κάτι καινούργιο.

Οχι μόνον ο Τσίπρας αλλά και κάθε άλλος χαρισματικός ηγέτης μπορεί να μπει μπροστά και να ηγηθεί της προσπάθειας αλλαγής κυβέρνησης ή τουλάχιστον αμφισβήτησης της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη.

Για τις αιτίες που το… καντηλάκι του ΣΥΡΙΖΑ αργοσβήνει έχω γράψει κατά καιρούς. Ομως, αν θέλετε την τελική γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε από τη στιγμή που αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Πάνο Καμμένο.

Η αλλοίωση του αριστερού DNA με ό,τι πιο ψεκασμένο, ομοφοβικό, λαϊκίστικο και τελικά δεξιολαϊκό υπήρχε εκείνη την εποχή, κατέστρεψε αυτό που χτίστηκε με κόπο. Η πρώτη φορά Αριστερά απομυθοποιήθηκε κι ο κόσμος κατάλαβε ότι ήταν δημιούργημα μιας συγκεκριμένης εποχής που κατακλυζόταν από οργή, ακραία συνθήματα, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Οταν πέρασε εκείνη η εποχή ξεπεράστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Απλά τα πράγματα, τα είπε καλύτερα πρόσφατα και ο Τσίπρας.

Απαρνήθηκε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και υπέκυψε στις σειρήνες του δημοκρατικού καπιταλισμού.

Για ποια Αριστερά άραγε μιλάμε; Για ποια κινήματα και προοδευτικές ιδέες; Για ποιες πολιτικές που θα διαφέρουν από τα συστημικά κόμματα;

Και γιατί ο κόσμος να ψηφίσει τους «γιαλαντζί» καπιταλιστές όταν έχει μπροστά του τους «πούρους» δεξιούς, τους βασικούς εκφραστές του δημοκρατικού καπιταλισμού;

Για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε κι απλά επιβιώνουν οι πιο ξύπνιοι και οι πιο καπάτσοι του χώρου. Η Ζωή, ο Κασσελάκης κ.λπ.

Στις 27 Ιουνίου 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα αποφάσισε το πιο ντροπιαστικό δημοψήφισμα της ιστορίας. Και συνάμα το πιο… άκυρο και αντιδημοκρατικό. 10 χρόνια μετά η Ιστορία έρχεται να τους εκδικηθεί.

Ομως, θέλω να πω και δύο λόγια για κάποιους άλλους. Από το χώρο των επιχειρήσεων και κυρίως της δημοσιογραφίας.

Θυμάμαι πόσο έγλειφαν τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τον Παππά, την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, ακόμη και τον μπάρμπα Αλέκο Φλαμπουράρη. Θυμάμαι τα κείμενα – ύμνους και τις απανωτές συνεντεύξεις του ημιθανόντος πολιτικά Αλέξη, τον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήριζαν «νέο Τσε Γκεβάρα».

Θυμάμαι τις μυστικές συναντήσεις με μεγαλόσχημους επιχειρηματίες που τώρα κάνουν ότι δεν ξέρουν τι θα πει Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ. Διότι δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξηλεύεται. Και πλέον όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει για τα καλά.

Τουλάχιστον θα μείνουν στο διαδίκτυο τα αποθεωτικά κείμενα για τον Αλέξη και τους άλλους «κινηματίες» που θα άλλαζαν την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο όλο.

Για λύπηση είναι πραγματικά κάτι ψευτοαριστερά παρτάλια που ζουν έρποντας αλλά μιλάνε ωσάν να είναι απαυγάσματα της Αριστεράς.

Εχουν γνώσιν οι φύλακες και για όσους είναι δουλικά την ημέρα και επαναστάτες τη νύχτα.