Πόσο αξίζει άραγε μια συμφωνία όταν υπογράφεται όχι από ανάγκη αλλά από αμηχανία; Η νέα εμπορική συνεννόηση Ηνωμένων Πολιτειών και Ηνωμένου Βασιλείου παρουσιάστηκε ως στρατηγική νίκη ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Με ελαφρύ μειδίαμα διαβάζουμε πως «ανοίγει η αγορά του βοδινού». Βόδια από εδώ, μοσχάρια από εκεί, θα πωλούνται πλέον χωρίς περιορισμούς. Σαν να λέμε ότι εξάγουμε αλάτι στη Νεκρά Θάλασσα.

Η συμφωνία έφερε την αίσθηση μιας κάποιας επιτυχίας στο πολεμοχαρές σκηνικό της πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ. Από τη μία πλευρά οι ΗΠΑ διατήρησαν τους γενικούς δασμούς, κάνοντας εξαίρεση σε βρετανικά είδη όπως τα εμβληματικά εγγλέζικα αυτοκίνητα. Η Land Rover πούλησε 74.500 οχήματα στις ΗΠΑ το 2024, αποφέροντας πάνω από 4,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε τζίρο. Τα μοντέλα Velar και Evoque θεωρούνται status symbol για μεσοαστούς σε κρίση ηλικίας και κινδύνευαν να γίνουν απλησίαστα με τους νέους δασμούς.

Αν η συμφωνία είχε καθυστερήσει ένα μήνα, η Jaguar-Land Rover θα αντιμετώπιζε πτώση έως και 30% στις εξαγωγές της προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μετά τις χειραψίες των δύο κρατών, οι μετοχές της εταιρείας σημείωσαν άνοδο 7% και τα συνδικάτα της χαλυβουργίας έκαναν λόγο για «ανάσα επιβίωσης».

Διαβάζουμε επίσης πως έγινε εξαίρεση στον χάλυβα και το αλουμίνιο. Να θυμηθούμε ότι, μετά τις εξαγγελίες Τραμπ για δασμούς, οι Βρετανοί αντέδρασαν με το λεγόμενο «Σχέδιο για το Χάλυβα». Η Βρετανία εξάγει ετησίως περίπου 209.000 τόνους χάλυβα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τις ΗΠΑ να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική τους αγορά μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε χρόνο μηδέν, ανακοινώθηκε πως ο βρετανικός χάλυβας θα αξιοποιηθεί στην κατασκευή των νέων τερματικών σταθμών στο αεροδρόμιο Χίθροου. Σαν να είπαν «και σας έχουμε ανάγκη και δεν σας έχουμε ανάγκη».

Και οι Αμερικανοί; Τι παίρνουν ως αντάλλαγμα; Το Ηνωμένο Βασίλειο αποδέχεται την εισαγωγή φτηνής αμερικανικής αιθανόλης που χρησιμοποιείται ως βιοκαύσιμο, σε καθαριστικά, φάρμακα, καλλυντικά και ζωοτροφές. Συμφώνησε επίσης να άρει περιορισμούς σε τρόφιμα. Οι βρετανοί καταναλωτές θα συνηθίσουν την ιδέα πως το roast beef τους έρχεται από το Τέξας. Και κάπου εδώ αρχίζει η ειρωνεία: για να αποφύγει η Βρετανία τον προστατευτισμό της Ευρώπης, θα καταλήξει να τρώει τα μεταλλαγμένα των ΗΠΑ.

Η συμφωνία βαφτίστηκε «στρατηγική». Αλλά για ποιον, ακριβώς; Οι αμερικανικές εξαγωγές στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ήδη σταθερές: το 2024 έφτασαν τα 140 δισ. δολάρια, ενώ οι εισαγωγές από το Λονδίνο μόλις τα 65. Δεν πρόκειται για εμπορική ισορροπία αλλά για ρομαντική ανισότητα. Και αυτό ακριβώς κάνει την κίνηση του Λευκού Οίκου τόσο ιδιότυπη: ο Τραμπ δεν προσέφερε ευνοϊκούς όρους σε συμμάχους όπως ο Καναδάς ή η Ιαπωνία. Μήπως τελικά πρόκειται για πολιτική χάρη προς μια κυβέρνηση που είπε «ναι» όταν οι υπόλοιποι ακόμα αναρωτιούνται;

Από τη βρετανική σκοπιά, η συμφωνία παρουσιάστηκε ως εθνικό τρόπαιο. Γράφτηκε πως «σώθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας». Το ερώτημα είναι, αν όντως κινδύνευαν. Ο βρετανικός χάλυβας δεν επρόκειτο να εξαφανιστεί. Τώρα προσφέρεται με αντάλλαγμα ένα πιάτο γεμάτο γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι και μπριζόλες από την Αϊόβα.