ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ως ανεπίδεκτα μαθήσεως

Μπορεί να λέει διάφορα, τα περισσότερα χωρίς εσωτερική συνοχή και ιδεολογική συνέπεια, βιαστικά προετοιμασμένα, πάντα με το life style για καναβάτσο, αλλά σ’ ένα θέμα είναι συνεπής: αρέσκεται να επιτίθεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον πιο ακραίο τρόπο, την πιο απαξιωτική φρασεολογία, πάντα αποδίδοντας του τα πιο ποταπά κίνητρα. Γι’ αυτό και μόνο, ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να θεωρηθεί γνήσιο παιδί του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συγκεκριμένη αντιπολιτευτική τακτική είναι, βέβαια, γνωστή και δοκιμασμένη. Η μακροβιότητά της την χαρακτηρίζει. Το γεγονός ότι έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες δεν φαίνεται να προβληματίζει. Είναι το αληθινό DNA του κόμματος και από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει –ακόμη κι αν ήθελε. Η πρακτική αποδεικνύει πως δεν θέλει, πάντως.

Ο Κασσελάκης, βέβαια, δεν πιστεύει στην πρωτιά που επαγγέλλεται. Έχει φροντίσει, εξάλλου, με ορισμένες από τις πασίγνωστες αόριστες τοποθετήσεις του να καλύψει τα νώτα του. Εξαντλεί το μένος του κατά του Πρωθυπουργού πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί να διατηρήσει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την οποία ηθικά και πολιτικά (όχι με τα νούμερα προς το παρόν) διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ.

Δημοσκοπικά, τα δύο αυτά κόμματα είναι όπως δύο δρομείς που τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλο – πότε πάει ο ένας βήμα μπροστά, πότε ο άλλος. Όσο και να λέμε ότι δύο μήνες είναι μακρής πολιτικός χρόνος, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν ήδη σε μαραθώνιο.

Για τους πολίτες το πρόβλημα είναι το θεαθήναι. Μιλάμε για την σύγκρουση δύο επικοινωνιακών στρατηγικών. Δεν μιλάμε για ουσία. Κι αν αυτή υπήρχε, χάθηκε πίσω από τα τρυκ δημοσίων σχέσεων. Μιλάμε για έναν Ανδρουλάκη που απελπισμένα προσπαθεί να μην εμφανίζεται θυμωμένος, καταγγελτικός, υπεροπτικός. Και για έναν Κασσελάκη που έχει υιοθετήσει και αδίστακτα χρησιμοποιεί την στρατηγική του Τραμπ: τις συνεχείς προσωπικές επιθέσεις, το ψέμα, τον αυταρχισμό,  την αμφισβήτηση, την έωλη υπόσχεση, την απλοποίηση.

Πρόκειται για μία μάχη όπου και οι δύο χρησιμοποιούν τον Μητσοτάκη ως σάκο του μποξ. Τουλάχιστον αυτό νομίζουν. Δεν προσπαθούν να κερδίσουν τις ευρωεκλογές προβάλλοντας τις θέσεις τους για τα τεράστια κυριολεκτικά υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και που θα πρέπει να επιλύσει στην επόμενη πενταετία. Προσπαθούν να  κερδίσουν επιτιθέμενοι στην κυβέρνηση και πρωτίστως στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η ένδεια των ευρωπαϊκών θέσεων τους εκθέτει. Η προσωπική επίθεση στον Πρωθυπουργό  τους χαρακτηρίζει. Η ακρότητα της κριτικής τους αποδυναμώνει. Το προσωπικό μένος τους θέτει εκτός κοινωνίας.

Στις προπονήσεις του μποξ, ο μποξέρ πρέπει να είναι γρήγορος και επιδέξιος όταν κτυπά τον σάκο. Διαφορετικά, το ελατήριο τον φέρνει καταπάνω του και τον τρώει στα μούτρα.

Υποπτεύομαι ότι το βράδυ της 9^ης Ιουνίου θα έχουμε όχι έναν αλλά δύο χαμένους: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.   Η τοξικότητα δεν πουλάει – αλλά και τα δύο κόμματα αποδεικνύονται ανεπίδεκτα μαθήσεως.

Διαβάστε επίσης

Οικονομία σε βάση πολέμου