Πληγές που δεν κλείνουν

Με αφορμή την ΛΑΡΚΟ που είναι ξανά στο προσκήνιο,  αναλογίστηκα τις πολλές ανοιχτές πληγές της χώρας και αναρωτήθηκα γιατί δεν κλείνουν;

Βέβαια,  στην κάθε περίπτωση υπάρχουν ειδικοί παράγοντες – τουλάχιστον αυτή είναι η εξήγηση και ταυτόχρονα η δικαιολογία.

Δεν μπορεί, όμως, αυτό να ευσταθεί. Ειδικοί παράγοντες πάντα υπάρχουν,  σε όλες τις χώρες. Πληγές ανοιχτές για δεκαετίες δεν συναντιόνται συχνά, πάντως. Σε τι, τελικά, διαφέρει η Ελλάδα και αφήνει τις πληγές της να αιμορραγούν για χρόνια και ακατάσχετα;

Διάβαζα προ ημερών ότι μπαίνουν «ράμπο» στο κτηματολόγιο προκειμένου να κλείσει μέχρι το τέλος του 2023 μία ιστορία περίπου μισού αιώνα.

Έχω διαβάσει, επίσης, για τα θετικά αποτελέσματα της επέμβασης του Κωστή Χατζηδάκη στον τομέα των συντάξεων – όπου για δεκαετίες τώρα ο κοσμάκης ταλαιπωρείται.

Τελικά, πιστεύω ότι δύο είναι οι παράγοντες που μετρούν: η πολιτική βούληση και η ιδεολογία.

Προκύπτει, βέβαια, το ερώτημα «για ποια πολιτική βούληση μιλάμε όταν τα στενά κομματικά και προσωπικά συμφέροντα είναι αυτά που κυριαρχούν;» Σπεύδω να απαντήσω, ότι γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους η πολιτική βούληση στην Ελλάδα είναι  αποτελεσματική όταν εκφράζεται με σαφήνεια και προέρχεται από το ανώτατο πολιτικό επίπεδο.

Ως προς την ιδεολογία, η αναφορά είναι στην απέχθεια που δείχνει το κράτος της μεταπολίτευσης στην συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα.

Τι έγινε με τις συντάξεις και τι πάει να γίνει με το κτηματολόγιο;

Οι αρμόδιοι υπουργοί πήραν το πράσινο φως από τον πρωθυπουργό, έσπασαν το ταμπού της απαγόρευσης της συνεργασίας, και έφεραν αποτελέσματα.

Αντιπροσωπευτικό της οπισθοδρομικής νοοτροπίας που επικρατεί στον δημοσιοϋπαλληλικό χώρο, είναι το γεγονός ότι οι κραταιοί κρατιστές κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρίας για τις αποφάσεις Χατζηδάκη. Φοβήθηκαν την σύγκριση και την απώλεια του προνομίου της τεμπελιάς.

Το γεγονός ότι ήταν εξαιρετικά βραχεία και διόλου αποτελεσματική, χαρακτηρίζει το χάσμα που εξακολουθεί να χωρίζει τον πολίτη από το κράτος – όπου ο πολίτης είναι παρασάγκας μπροστά από το κράτος.

Άκουσα ότι ξεκίνησε η δίκη Παντελίδη. Δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε αποβίωσε. Το βρήκα στο διαδίκτυο: το 2016. Η δίκη διεξάγεται το 2022!

Η δικαιοσύνη είναι μία από τις χαίνουσες πληγές του ελληνικού κράτους. Είναι σίγουρος ότι ο νυν υπουργός  Κώστας Τσιάρας θα έχει πολλές δικαιολογίες να αραδιάσει. Σίγουρα, όμως, οι αποσπασματικές αλλαγές ανάλογα με τα γεγονότα και τις περιστάσεις δεν αποτελούν μεταρρύθμιση.

Είναι απορίας άξιο πως οι ξένοι εμπιστεύονται το κράτος δικαίου στην Ελλάδα και έρχονται φέρνοντας τα λεφτά τους για επενδύσεις.

Σε αντίθεση, με τον Τσιάρα, σκεφτόμουν, πως έχει κινηθεί το υπουργείο ψηφιακής διακυβέρνησης με Κυριάκο Πιερρακάκη και Λεωνίδα Χριστόπουλο. Πριν την έλευση τους το ελληνικό κράτος είχε ξοδέψει δισεκατομμύρια χωρίς αποτέλεσμα, σε μία προσπάθεια που ξεκίνησε το 1979 (!) από τον αείμνηστο Θανάση Κανελλόπουλο. Μισός αιώνας χαμένος. Τώρα, μέσα σε δύο χρόνια, το ψηφιακό τοπίο της χώρας άλλαξε τόσο πολύ ώστε να αποκαλείται η Ελλάδα «η νέα Εσθονία».

Νέο υπουργείο, με αποφασισμένους ανθρώπους, νέους και ικανούς συνεργάτες, άμεμπτοι όλοι τους ηθικά, με πλήρη πρωθυπουργική κάλυψη έκαναν θαύματα.

Τι απαιτείται λοιπόν; Σαφής πολιτική βούληση, σύγχρονοι ηθικοί συνεργάτες, αποφασιστικά και ευφάνταστα βήματα – κι αν απαιτείται αλλαγή νομοθεσίας.

Τόσο δύσκολο είναι;

Διαβάστε επίσης

Μισθοί και Ισοζύγιο Πληρωμών