Αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές (δεν φτάνω στο σημείο να τις αμφισβητήσω όπως έκαναν στο παρελθόν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ) τότε για τους κκ. Κασσελάκη και Ανδρουλάκη, οι ευρωεκλογές θα κλείσουν ανέκκλητα τον δρόμο προ την πρωθυπουργία.

Δεν θα έχει καν σημασία ποιος θα έρθει δεύτερος και ποιος τρίτος. Και οι δύο επέλεξαν να προσωποποιήσουν την εκλογική μάχη και να προσδώσουν στο αποτέλεσμα ψήφο εμπιστοσύνης προ την κυβέρνηση γενικά και τον Μητσοτάκη προσωπικά, οπότε η επαλήθευση των δημοσκοπικών προβλέψεων θα αποτελεί κόλαφο για το κάθε κόμμα και προσωπική αποτυχία του καθενός.

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να επιλέξει την τυπική συσπείρωση πίσω από τον πάντα θυμωμένο (ούτε το τικ-τοκ άλλαξε την εικόνα) αρχηγό. Μπορεί, ο Κασσελάκης να αισθάνεται και να αποδεχθεί παντοδύναμος ως προς τον έλεγχο του κόμματος. Δεν θα έχει σημασία. Οι επιλογές τους τους χαρακτηρίζουν πλέον ανεξίτηλα πολιτικά. Η εικόνα του καθενός είναι τόσο έντονη και απόλυτη που το rebranding θα αποδειχθεί μάταιο.

Θεωρώ ότι αυτό το σενάριο είναι πλέον παγιωμένο. Για να αλλάξει θα πρέπει η Ν.Δ. θα καταρρεύσει από την αλαζονεία, ο Μητσοτάκης να κάνει τόσα λάθη που να ισοδυναμούν με πολιτική αυτοκτονία και τα δύο πρώτα κόμματα της αντιπολίτευσης να υποστούν τέτοια Οβιδιακή μεταμόρφωση που θα είναι ανέφικτη—τουλάχιστον με την παρούσα ηγεσία τους.

Στο βαθμό που είναι δυνατόν στην εικόνα μας προσωπικότητας να διαχωριστεί το προσωπικό από το πολιτικό, η πρόβλεψη αυτή είναι καθαρά πολιτική. Δικαιολογείται διότι μετά το φιάσκο των χαμένων προσδοκιών του 2015, κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει καταφέρει να απευθυνθεί στους πολίτες αρθρώνοντας καινοτόμο λόγο, να τους υποβάλει οικονομικά βάσιμο και κοινωνικά αποδεκτό πρόγραμμα δράσης και να το στηρίξει επικοινωνιακά με σοβαρότητα – που δεν αποκλείει το life style ή τον θυμό αλλά δεν στηρίζεται μόνο σ’ αυτά.

Οι πολιτικές ανθρωποθυσίες είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Οι κκ. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης είναι ήδη δηλωμένα θύματα. Το μόνο αβέβαιο είναι ο χρόνος της σφαγής. Η καριέρα τους ως πολιτικά όντα πλησιάζει ήδη προς το τέλος της.

Το βάρος που πέφτει έτσι στη Ν.Δ., στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό είναι τεράστιο. Πέντε συναπτές εκλογικές νίκες αποτελούν ιστορία. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με την θεωρία του κυρίαρχου κόμματος, η ηθική ευθύνη στην οποία καλείται η Ν.Δ. να ανταποκριθεί δεν έχει προηγούμενο—αν εξαιρέσει κανείς το 1974.

Τότε, όμως, η χώρα ήταν σε κατάσταση εσωτερικής πολιορκίας. Σήμερα, εν καιρώ αμφίβολης παγκόσμιας και περιφερειακής ειρήνης, καλείται να ανταποκριθεί σε πρωτόγνωρες παγκόσμιες προκλήσεις. Τα λάθη μπορεί να συγχωρεθούν. Η λάθος στοχοθέτηση και η ολιγωρία με κανένα τρόπο.

Μπορεί η…διαβολεδεκαετία να έληξε. Φτάνει, όμως, με την εσωστρέφεια. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τώρα έχει ξεκινήσει μία περίοδος όπου οι προκλήσεις-προβλήματα είναι σχεδόν σαφή, ο δρόμος, όμως, είναι θολός και το τέλος κυριολεκτικά άδηλο. Η ευθύνη των υπεύθυνων ταγών είναι να προειδοποιούν για τους κινδύνους και να προετοιμάζουν για την αντιμετώπιση τους. Όλα τα άλλα θα αποδειχθούν τελικά φούμαρα.

Διαβάστε επίσης:
Νίκος Δένδιας: Συνάντηση με αντιπροσωπία του Chicago Council on Global Affairs και τον Έντι Ζεμενίδη – Τι συζήτησαν

Τελικός Conference League: «Μην αγοράζετε εισιτήρια στη δευτερογενή αγορά» προειδοποιεί η UEFA

Ελεγκτικό Συνέδριο: Ακυρώθηκε το πρόστιμο στην ΕΡΓΟΣΕ για τη σύμβαση 717