Γιάννης Κακουλίδης
Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο γραφείο του, στη Bold, της πάλαι ποτέ διαλαμψάσας εποχής (επί Ραψωμανίκη, Ευσταθιάδη, Κοτιώνη) και άκουσα τα πανέξυπνα σχόλιά του άνοιξε ένας καινούριος κόσμος μπροστά μου. Είδα τη σημαίνει ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ άνθρωπος και τι, ομάδα με όραμα. Η γνωριμία μου με τον Γιάννη Κακουλίδη τη δεκαετία του 80 με στιγμάτισε. Νεαρή δημοσιογράφος εγώ, και αυτός πετυχημένος ήδη συγγραφέας, διαφημιστής, στιχουργός, ποιητής, αρθρογράφος, θεατρικός συγγραφέας, διανοούμενος της αριστεράς. Τα πάντα όλα. Χρυσές δεκαετίες όπου νέοι άνθρωποι με χαρίσματα και εργατικότητα εκτοξευόντουσαν. Εκείνος ένας από αυτούς.
Από τότε πέρασαν χρόνια. Τον συναντούσα σε διάφορα κομβικά σημεία της ζωής μου. Άλλοτε έπαιζαν στο πικάπ τα τραγούδια του, άλλοτε άκουγα τον Χάρυ Κλύνν να τσακίζει μια ολόκληρη κοινωνία μέσα από τους στίχους του Γιάννη και να μας κάνει συνενόχους με τις απίστευτες ατάκες του και άλλοτε να μ ’αφήνει ξέπνοη με τα ευφάνταστα δημιουργικά του. Στη δική του πια διαφημιστική εταιρία την Upset , αβίαστα κατέβαζε ιδέες για διαφημιστικά σποτ στα περιοδικά οπού εργαζόμουν.
Ο Γιάννης Κακουλίδης δεν ήταν ποτέ φίλος-κολλητός. Με το πέρασμα της ζωής χαθήκαμε. Πού και πού, συναντούσα την υπέροχη σύζυγό του, μάθαινα νέα τους, πάντα ήταν στην καρδιά μου. Κάποια στιγμή έμαθα πως αρρώστησε από την καρδιά του, ότι «έφυγε» και έγινε ένα θαύμα για τα ιατρικά χρονικά και γύρισε πίσω. Σε αυτό το μεσοδιάστημα, μεταξύ ζωής και θανάτου κάτι πρέπει να «είδε» ο Γιάννης που τον δυνάμωσε πολύ, γιατί επέστρεψε πιο ορμητικός πίσω! Κάθε, που τον έβλεπα στην τηλεόραση εκφράζοντας την ΔΗΜΑΡ, ψήλωνα και έναν πόντο. Αυτοί, οι «εκδρομείς του 60» κρατούσαν ακόμα. Έστω κάποιοι. Έστω ελάχιστοι.
Η ζωή μας θα είναι πραγματικά πιο πεζή, πιο σκληρή, πιο μουντή χωρίς την σπινθηροβόλα, την τρυφερή, την πολύχρωμη ματιά του Γιάννη Κακουλίδη. Γειά σου Γιάννη. Καλή αντάμωση.
Υ.Γ.1 : Για χρόνια, μια μπύρα έμεινε στην μνήμη μας από το διαφημιστικό σποτ του Γιάννη. « Ο, τι κουτί ,κουτί, ο, τι κουτί κουτί..!». θυμάστε;
Υ.Γ.2: Ο Γιάννης πέθανε τα ξημερώματα του Σαββάτου, την ίδια μέρα που θρηνήσαμε τα 128 νεαρά θύματα του Παρισιού, εκεί οπού σπούδασε νομικά. Ακουμπώ δίπλα το βιβλίο του « Τα παιδιά της βροχής», όπου ο ίδιος όντας πρόσφυγας διηγείται την ιστορία των θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής.
«..χίλια τραγούδια έγραψα, μα ούτε ένα δεν τραγούδησα». Δεν πειράζει Γιάννη, κυλάνε μέσα μας. ( 1946-2015)
