Δεν έχουν περάσει τέσσερις ημέρες (27/6) που η στήλη είχε τον τίτλο «Ενίοτε η σιωπή είναι προτιμότερη από την εμπαθή εκστόμιση της ανακρίβειας» επισημαίνοντας ότι ιδιαίτερα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής η προσωπική εμπάθεια, η τυφλή κομματικοποίηση, η άλογη τακτική της εργαλειοποίησης, μόνο κακό φέρνουν στα εθνικά θέματα όπου είναι απαραίτητη μία ελάχιστη εθνική ομοψυχία.

Δεν είχε καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το εικονικό μελάνι στην εικονική σελίδα του mononews, και οι κκ. Σαμαράς, Ανδρουλάκης και Φάμελλος έσπευσαν να επιβεβαιώσουν την απαισιοδοξία και την πρόβλεψη της στήλης. Μόλις έσκασε η είδηση – και μάλιστα χωρίς να είναι πλήρης και με μερικώς λαθεμένη ερμηνεία—κυριολεκτικά «τα έχωσαν» στην κυβέρνηση.

Για μία ακόμη φορά, σε προσωπικό πλαίσιο η έπαρση, η αμετροέπεια, η εμπάθεια, και σε κομματικό η έλλειψη αφηγήματος και επιχειρημάτων, οδήγησαν και τους τρεις σ’ ένα σημαντικό ολίσθημα. Ομολογώ, όχι πως θα είχε εκπλαγώ.  πως δεν είδα ανακοινώσεις για παραίτηση υπουργών  ή για την διενέργεια εκλογών – αλλά η κατηγορία για αναξιοπιστία της κυβέρνησης δεν είναι και λίγο. ‘Όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς να υπάρχει πλήρης γνώση των γεγονότων, χωρίς να έχει προηγηθεί έρευνα, χωρίς να έχει υιοθετηθεί μία, κάποια, μικρή επιφύλαξη πριν εκδοθεί urbi et orbi  η καταδίκη της κυβέρνησης.

Δεν γνωρίζω αν και οι τρεις διεκδικούν το δικαίωμα της Παπικής ευλογίας, σίγουρα πάντως ασπάζονται το αλάθητο της αντιπολίτευσης- κατά το ζηλευτό αλάθητο του Πάπα. Βέβαια, αυτό έχει περιέλθει σε αχρηστία εδώ και κάμποσο καιρό, αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, με τις πράξεις τους και οι τρεις έδειξαν πόσο έχουν χάσει επαφή με την εθνική και παγκόσμια πραγματικότητα.

Η συγκεκριμένη «διαμάχη» με την Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά πάει μερικές δεκαετίες πίσω. Η κυβέρνηση έκανε μία ξεκάθαρη συμφωνία με την Αίγυπτο, στο ανώτατο πολιτειακό επίπεδο μάλιστα, ακριβώς επιδιώκοντας να κλείσει το θέμα. Το ηθικό, πολιτικό και πρακτικό βάρος βρίσκεται τώρα στην άλλη μεριά—της Αιγύπτου. Αν υπάρχει θέμα αξιοπιστίας αυτό αφορά την Αίγυπτο. Η αντιπολίτευση, όμως, επιχειρεί να χρησιμοποιήσει το θέμα ως παράδειγμα πως ουδείς υπολογίζει την κυβέρνηση διεθνώς. Φαντασιώνονται, μάλλον, πως αν ήταν αυτοί στην θέση του Μητσοτάκη, ο Πρόεδρος Σίσι θα έτρεμε από φόβο, δεν θα τολμούσε να στηρίξει ένα τέτοιο βήμα κι αν όχι, θα του έριχναν και καμία χριστοπαναγία για να συνέλθει.

Το γεγονός ότι μία κομματικά ενιαία γραμμή θα συνεισέφερε σε εθνική επιτυχία δεν φαίνεται να πέρασε ποτέ από το μυαλό των της αντιπολίτευσης—μέσα κι έξω από την Βουλή. Ακόμη και κομματικά οφέλη θα είχε αποδώσει.

Απερίσκεπτοι πολιτικά, κοντόφθαλμοι κομματικά, τυφλοί εθνικά, οι κκ. Σαμαράς, Ανδρουλάκης και Φάμελλος, επιχείρησαν να εργαλειοποιήσουν ένα εθνικό με θρησκευτικές προεκτάσεις θέμα, την στιγμή όπου η σύγκρουση με το Ισλάμ ενδέχεται ήδη να λαμβάνει νέες διαστάσεις, που θα φανούν σε λίγο. Την στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται στην ζώνη γεωπολιτικών κινδύνων και οικονομικών συγκρούσεων.  Την στιγμή όπου καμία από τις προκλήσεις που νομοτελειακά αντιμετωπίζουμε δεν ξεπερνιέται χωρίς μία ελάχιστη συναίνεση του πολιτικού κόσμου.

Δεν την βρήκαμε την συναίνεση  στην κρίση του 2020 και στα μνημόνια, οπότε το τεράστιο κόστος του εθνικού διχασμού καταβάλλεται ακόμη και θα καταβάλλεται για αρκετά χρόνια ακόμη. Φαίνεται ότι ούτε απ’ αυτό μάθαμε. Αλλά τι να περιμένει ο πολίτης από την τριανδρία Σαμαρά-Ανδρουλάκη-Φάμελλου όταν η άνοδος της ακροδεξιάς στην Πορτογαλία αφήνει και τους τρεις σιωπηλούς.

Στην βάση αυτή, πως να μην είναι η Ν.Δ. 15 ποσοστιαίες μονάδες μπροστά από την δεύτερο αντίπαλο της; Περιθώριο, πάντως, για πιάσει η αντιπολίτευση τον πάτο του βαρελιού υπάρχει. Όταν τον φτάσει, τότε  είτε θα μείνει εκεί καθηλωμένη είτε να αρχίσει με αυτοματισμό να ανεβαίνει. Με την δική της βούληση, πάντως, μάλλον αδύνατον.

Διαβάστε επίσης

Η αταραξία μπροστά στο τσουνάμι που φαίνεται στον ορίζοντα