Άμεσα ανάλογη είναι η σχέση ανάμεσα στα προβλήματα και την αταραξία (αδιαφορία θα έλεγα) πολλών ηγετών και, ακόμη χειρότερα, πολλών πολιτών. Όσο τα προβλήματα πληθαίνουν, τόσο μεγαλώνει και η αδιαφορία.

Στον άμεσο ορίζοντα η επερχόμενη κομματική σύγκρουση με αφορμή την παραπομπή του Κώστα Αχ. Καραμανλή, που χωρίς ουσιαστικό λόγο θα ανεβάσει στα ύψη το πολιτικό θερμόμετρο. Αναπόφευκτο, θα μου πείτε, εφόσον σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν μπορεί να προσφέρει στους πολίτες πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας, οπότε συμπεριφέρεται μόνο ευκαιριακά αλλά πάντα με υψηλά φραστικά ντεσιμπέλ. Δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι παλιές δοκιμασμένες συνταγές δεν διατηρούν υποχρεωτικά τον παράγοντα της επιτυχίας – ιδιαίτερα όταν οι…γεύσεις των συνδαιτημόνων έχουν αλλάξει.

Η φασαρία θα γίνει, χωρίς αποτέλεσμα πέρα της αυτοικανοποίησης των επικεφαλείς της αντιπολίτευσης, που κατά κανόνα ηδονίζονται με την δημοσιότητα και το άκουσμα της δικής τους φωνής. Το τραγικό γεγονός ότι διατηρήσιμη ανάπτυξη χωρίς αύξηση της παραγωγικότητας εν υπάρχει, και αύξηση της παραγωγικότητας χωρίς επενδύσεις δεν επιτυγχάνεται. Ανάλυση της Eurobank, επισημαίνει ότι το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας ακόμη υπολείπεται του επιπέδου προ της κρίσης κατά περίπου 75 δισ. ευρώ.  Πολύ δύσκολα θα ξεφύγει από την συγκεκριμένη παγίδα η οικονομία μας, γεγονός που θέτει σε αμφισβήτηση την μελλοντική ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή όποια παράταξη και να βρίσκεται στην εξουσία.

Κάθε άλλο παρά ομαλή είναι η κατάσταση στην Τουρκία, καθώς πολύ δύσκολα θα καταφέρει ο Ερντογάν να ανανεώσει την θητεία του μετά το 2028, οπότε η γεωπολιτικά αναθεωρητική τάση του θα ενταθεί – καταρχάς ως αντίβαρο στην εσωτερική απώλεια εμπιστοσύνης (πάνω από το 50% των Τούρκων πολιτών δεν τον εμπιστεύονται). Κατά δεύτερο λόγο, διότι μία μεγαλειώδης εξωτερική περιπέτεια μπορεί να ορίσει την μορφή της πολιτικής κληρονομιάς που θέλει να αφήσει.

Οι παλινωδίες του Τραμπ αντιμετωπίζονται με σχετική αταραξία πλέον, ίσως επειδή λίγοι συνειδητοποιούν ότι ακόμη και μετά την αποχώρηση του το 2028, η επαναφορά του status quo ούτε αυτόματη ούτε εύκολη θα είναι. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ αντιδρά μεν ως παιδάκι που του έδωσαν τα κλειδιά και τα στριφογυρίζει ως μαθητευόμενος μάγος, αλλά πολλές από τις  αλλαγές που φέρνει στο παγκόσμιο περιβάλλον και εσωτερικά στην Αμερική «ήρθαν για να μείνουν». Οι επιπτώσεις τους θα γίνονται αισθητές σε βάθος δεκαετιών. Ας μην θεωρεί η χώρα μας πως δεν θα την ακουμπίσουν.

Ατάραχες παρακολουθούν την τεράστια αύξηση του παγκόσμιου δημόσιου χρέους οι παγκόσμιοι ηγέτες. Ανάλυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δίνει ως αισιόδοξη προοπτική να φτάσει το 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2030, και ως το χειρότερο σενάριο να ξεπεράσει το 115% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2027! Το χειρότερο; Η αύξηση της παγκόσμιας ρευστότητας οφείλεται κατά το 80% στις περίπου 60 πλουσιότερες χώρες, ενώ στα άλλα 2/3 των χωρών, η εικόνα είναι η αντίθετη. Οι ανισότητες διευρύνονται (διότι στις φτωχές χώρες υποφέρει η ανάπτυξη) με παγκόσμια αρνητικές πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις (που οι πλούσιες χώρες αγνοούν διότι ζουν κι αυτές σε περιβάλλον επίπλαστης ανάπτυξης. Εξαίρεση στην αναταραχή δεν θα αποτελέσουμε.

Δεν θα προσβάλω τους αναγνώστες της στήλης προσθέτοντας στα ανωτέρω προβλήματα τους πολέμους Ρωσίας-Ουκρανίας, Ισραήλ – Χαμάς/Χεζμπολά/Υεμένη,  την κλιματική κρίση, τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά που πλησιάζουν απειλητικά, την υποβάθμιση των δικτύων κοινωνικής προστασίας, την άνοδο των εξοπλισμών σε βάρος των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και άλλα, προπάντων όμως του θρησκευτικού φανατισμού και της επίθεσης κατά της λογικής. Στην ουσία, σε τι διαφέρει, αγαπητοί αναγνώστες, η προσπάθεια του Τραμπ να ελέγξει την γνώση από την Ιερά Εξέταση;

Το τσουνάμι έρχεται, κι εμείς (οι άνθρωποι) παριστάνουμε τους αμέριμνους κολυμβητές στην ηλιόλουστη ακρογιαλιά.

Διαβάστε επίσης

ΟΠΕΚΕΠΕ: Η συλλογική ευθύνη και η μάχη με το βαθύ κράτος για την καθημερινότητα