Μαρία Μυρτώ Γρίβα. Ειδική παθολόγος
Σε αυτό το κράτος, που κυριαρχεί η αυθαιρεσία, καθένας μπορεί να είναι και να κάνει ό,τι γουστάρει. Μπορεί να κάνει τον οδηγό αυτοκινήτου, μηχανής, σκάφους. Και μπορεί να το κάνει όπως γουστάρει. Μεθυσμένος, γκαζωμένος. Μπορεί να δίνει το τιμόνι σε κάποιον άλλον γιατί “έλα μωρέ, και τί έγινε;”. Γιατί σε ένα κράτος που δεν εφαρμόζεται ποτέ ο Νόμος κυριαρχεί ο τρόμος της αυθαιρεσίας του διπλανού, του απέναντι.
Ανήλικα σουρωμένα να οδηγούν μηχανές. Ηλίθιοι ενήλικες να καβαλούν την άσφαλτο. Και όποιον πάρει. Συνήθως δυστυχώς “παίρνει” τον αθώο που βρέθηκε στον δρόμο ή στην θαλάσσια διαδρομή του τρόμου.
Και όλη αυτή η αυθαιρεσία που δεκαετίες τώρα δημιουργεί θύματα συνεχίζεται με την σιωπηλή αποδοχή της ίδιας της κοινωνίας. Ενστικτώδεις αντιδράσεις θρήνου κάθε φορά που ένα ακόμη περιστατικό γίνεται πρωτοσέλιδο και μετά λήθη. Μέχρι το επόμενο.
Γιατί αυτοί είμαστε. Ψηφίζουμε αυτόν που μπορεί να σβήσει την κλήση μας για παράνομη στάθμευση. Ψηφίζουμε και στο πίσω μέρος του μυαλού μας θεωρούμε ότι αφού τον ψηφίσαμε, θα μας ξελασπώσει.
Με την εγκληματική βεβαιότητα του βλάκα ότι δεν θα συμβεί σε μας ή στους δικούς μας, αγνοούμε και σιωπούμε κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επικίνδυνο ενδεχόμενο.
Στην παραλιακή λεωφόρο μέρα μεσημέρι πατάει γκάζια ο κάθε κρετίνος, που το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του είναι ότι έγινε εποχούμενο δίποδο. Πατάει γκάζια και σήμερα και αύριο και μεθαύριο γιατί ο κρετίνος παραμένει ατιμώρητος.
Ατιμωρησία στη στεριά και στη θάλασσα. Μέχρι που ο επικίνδυνος καπετάνιος , ο επικίνδυνος οδηγός, ο με ή άνευ διπλώματος, από ένας ακόμη κρετίνος μετατρέπεται σε εγκληματία και αφαιρεί ανθρώπινες ζωές.
Στη χώρα της εθνικής αποβλάκωσης έχουμε αποδεχτεί ότι η εκδρομή, η βόλτα, η έξοδος είναι μια ρώσικη ρουλέτα. Λίγο κλάμα, λίγη οργή και μετά συλλογική λήθη και σιωπή μέχρι κάποιο άλλο παιδάκι, κάποιος άλλος άνθρωπος πέσει θύμα της αυθαιρεσίας του επόμενου κρετίνου.
Ένας φαύλος κύκλος εθνικού πένθους στη στεριά και στη θάλασσα. Πολίτες και πολιτικοί. Αντικατοπτρισμοί οι μεν των δε. Ένα θεσμικό σύστημα ανάπηρο και αρτηριοσκληρωτικό. Μια κοινωνία που δεν μιλά, δεν απαιτεί , δεν αντιδρά. Μόνο σοκάρεται προσωρινά.
Καθημερινά θρηνούμε αθώα θύματα. Χωρίς να αλλάζει ποτέ τίποτα εδώ και δεκαετίες. Διαχρονικές παθολογίες, που αποδεικνύουν περίτρανα ότι ασχέτως του ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο, τον κυβερνά με τον ίδιο τρόπο. Και τα αρνητικά πρόσημα συνεχίζουν να μπαίνουν. Αρνητικά πρόσημα σε ανθρώπινες ζωές.
Εγκληματίες και θύματα. Η μόνη δικαίωση για τις ζωές που χάνονται καθημερινά τόσο άδικα είναι να αλλάξει κάτι. Η μόνη δικαίωση είναι από χώρα εθνικού πένθους να γίνουμε επιτέλους μια ευνομούμενη κοινωνία. Για να μην υπάρξουν οι επόμενοι. Και όχι να παραμένουμε απαθείς και σιωπηλοί μέχρι να υπάρξουν οι επόμενοι.
Σε μια ευνομούμενη κοινωνία κανένας δεν κάνει ό, τι γουστάρει, όπως γουστάρει. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Όχι εδώ….
Μαρία – Μυρτώ Γρίβα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
http://www.mononews.gr/gap-katastrefete-ke-ftei-banana-republic/68440
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ :
http://www.mononews.gr/angeliki-fragkou-navios-chreoni-ti-navios/68366
