Σκεφτείτε για ένα λεπτό. Μαθητής αποβάλλεται διότι, παρά τις εντολές/αποφάσεις του υπουργείου παιδείας χρησιμοποιούσε το κινητό του τηλέφωνο μέσα στην τάξη.  Έξαλλοι οι γονείς για την ¨προσβολή» στο παιδί διαμαρτυρήθηκαν. Έθεσαν, μάλιστα, μία σειρά ερωτημάτων: ποιος ανέφερε το συμβάν, ποιος πήρε την απόφαση της αποβολής, αν έγιναν συστάσεις και διάφορα άλλα που αναφέρει το ρεπορτάζ. Άσχετα όλα με το συμβάν. Το μόνο ορθό θέμα ήταν αν ειδοποιήθηκαν ή όχι οι γονείς ότι το παιδί τους είχε αποβληθεί. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι και θέμα ασφάλειας του παιδιού–  να γνωρίζουν οι γονείς τι έγινε και που βρίσκεται.

Δεν θα σταθώ στις – όπως πάντα—ορθές νομικές παρατηρήσεις του Λέανδρου Ρακιντζή σχετικά με τη νομική ισχύ μίας εγκυκλίου. Αυτά ας τα εξηγήσουν οι γενικοί διευθυντές στον υπουργό τους όταν τους καλέσει για ενημέρωση – γιατί και βέβαια δεν είναι ο υπουργός που έγραψε την εγκύκλιο. Θα σταθώ, όμως, στην συνέχεια.

Προσέξτε: στο θέμα ενεπλάκη μία γενική διευθύντρια εκπαίδευσης της περιοχής, ενώ στο σχολείο θα μεταβεί και σύμβουλος παιδαγωγικής ευθύνης για να διερευνήσει τους χειρισμούς. Δεν αποκλείω, λέω τώρα, να ακολουθήσει καμία ΕΔΕ, ακόμη και ανακατατάξεις ή και παραιτήσεις.

Το θέμα, όμως, είναι απλό: διαπιστώθηκε παράβαση και επιβλήθηκε η προβλεπόμενη ποινή. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά συμπτώματα υπερπροστασίας και – το γράφω ευγενικά—ενθάρρυνσης της ατιμωρησίας.

Έχουμε σκεφτεί τι θα συμβεί αν αύριο «πέσουν» 10, 20, 30, αποβολές; Γνωρίζοντας προσωπικά αρκετά καλά τι συμβαίνει ήδη στα σχολεία, η ορθή εφαρμογή της απαγόρευσης μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε πολλές δεκάδες αποβολών. Θα τρέχει όλο το διοικητικό του παιδαγωγικού συστήματος να ερευνά υποθέσεις, να παίρνει καταθέσεις, να καταλογίζει ευθύνες; Η λογική αντιμετώπισης του συγκεκριμένου συμβάντος και οι διαδικασίες που ακολουθούνται μάλλον εγγυώνται ότι αποβολή δεν θα υπάρξει ξανά.

Που να μπλέξω, θα σκέφτεται  ο κάθε δάσκαλος και καθηγητής. Κάνε τα στραβά μάτια και…ζήτω η ατιμωρησία. Ήδη, μία απόφαση ιδιωτικού σχολείου για έλεγχο συνάντησε την κάθετη αντίδραση των μαθητών. Ήταν αυστηρή, διότι πρόβλεπε την παράδοση των κινητών πριν το ξεκίνημα των μαθημάτων και την επιστροφή τους στο τέλος της σχολικής ημέρας. Μην ρωτήσετε ποιος έκανε πίσω.

Έχω την εντύπωση ότι το θέμα της απαγόρευσης μπορεί να χάθηκε ήδη. Ίσως απαιτείται μία πραγματική εκστρατεία ενημέρωσης για τις πολλαπλές και εκτεταμένες και σε βάθος χρόνου αρνητικές επιπτώσεις – ας αποφασίσει το υπουργείο πως θα το αντιμετωπίσει από την στιγμή που είναι ορθά ταγμένο στην ιδέα της αποτελεσματικότητας. Στο κάτω-κάτω ο ίδιος ο πρωθυπουργός έβαλε κεφάλι στην ιστορία αυτή, ουσιαστικά το πήρε πάνω του.

Διαβάστε επίσης

Το θεσμικό χρέος της αντιπολίτευσης