Οι θεσμοί και το σήριαλ των εκλογών

Ο Αλέξης Τσίπρας δημόσια πιέζει για εκλογές. Χρειάζεται το φόβητρο των εκλογών για να ελέγχει τις εσωκομματικές διαμάχες και να αυξάνει την συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Απελπισμένα ψάχνει να βρει έδαφος για να ασκήσει στέρεα κριτική. Παραγνωρίζει ότι δεν του λείπει το έδαφος αλλά η αξιοπιστία. Ζητά εκλογές μήπως και δημιουργήσει ατμόσφαιρα απονομιμοποίησης της κυβέρνησης.

Αποδεικνύει έτσι την απόλυτη έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς της δημοκρατίας.

Ο Μιχάλης Ανδρουλάκης δεν ζητά εκλογές. Απλά παρακαλεί να μην οδηγήσει η αοριστία του στην μείωση των δημοσκοπικών ποσοστών του. Εξάλλου, δεν έχει άλλο άλογο να ιππεύσει. Αυτό και την ανοησία πως δεν θα δεχτεί ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα ως πρωθυπουργούς.

Αποδεικνύει έτσι την απόλυτη έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς της δημοκρατίας.

Είναι σαφές πως στη Ν.Δ. έχει ξεσπάσει εμφύλιος. Ένα, απροσδιόριστο ως προς το μέγεθος, μέρος της υποστηρίζει  «εκλογές το φθινόπωρο». Τα επιχειρήματα είναι παλιά και χιλιοειπωμένα: ο χειμώνας θα είναι δύσκολος με το κόστος της ενέργειας και τον πληθωρισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισπράξει την δυσαρέσκεια, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ φθείρει τη Ν.Δ. περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση κουράστηκε.

Αυτή η φράξια μέσα στο κόμμα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υποστηρικτής των θεσμών.

Ο πρωθυπουργός ήρθε στην εξουσία και για μία τριετία χαίρει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των πολιτών πρωταρχικά ως θεσμικός παίκτης. Ως το σπάνιο είδος του αξιόπιστου πολιτικού. Δύσκολα θα θίξει αυτήν την εικόνα, δύσκολα θα αποποιηθεί αυτόν τον ρόλο.

Οι μικροπολιτικές τάσεις στο κυβερνών κόμμα, οι τοξικές στην αξιωματική αντιπολίτευση, οι αιθεροβάμονες στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θίγουν τους θεσμούς. Η κυβερνητική θητεία ορίζεται ως τετραετής. Συχνά στο παρελθόν, καθαρά κομματικοί λόγοι επέλεξαν να προβάλουν μία δήθεν επείγουσα εθνική ανάγκη και να οδηγήσουν την χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Είναι πράξη ασέβειας προς τους θεσμούς. Αφετηρία, για εγγυημένο κατήφορο—όπως και συνέβη.

Φοβούνται τον χειμώνα όσοι θέλουν πρόωρες εκλογές  Δεν φοβούνται την ακυβερνησία της χώρας από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα; Δεν τους απασχολούν τα προβλήματα που μπορούν να προκύψουν στην Ε.Ε. την εποχή που θα καλείται να αποφασίσει για κυρώσεις, για πόλεμο, για ενέργεια; Δεν τους ενδιαφέρει να δουν το κόμμα τους να εκπληρώνει την συντριπτική πλειοψηφία των υποσχέσεων του, να ολοκληρώνει τις μεταρρυθμίσεις που επαγγέλθηκε, τις αλλαγές που δρομολόγησε;  Δεν τους προβληματίζει τέλος ένα απλό γεγονός: αν ο δύστροπος χειμώνας είναι κατά της κυβέρνησης, γιατί δεν σιωπά ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν αυτά είναι τα άσχημα μαντάτα για τη Ν.Δ. γιατί δεν υιοθετεί ο Αλέξης Τσίπρας την θεωρία του ώριμου φρούτου;

Τα περί μακρόχρονης τοξικής προεκλογικής περιόδου είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Δηλαδή, δεν είναι τοξικό τώρα το κλίμα; Ή, μήπως, σταμάτησε να είναι τοξικό από την πρώτη ημέρα μετά τις εκλογές του 2019;

Εξάλλου, πιστεύει κανείς ότι οι εξελίξεις είναι προδιαγραμμένες και γραμμικές; Ότι όλα θα πάνε καλά το καλοκαίρι και θα είναι περίπατος το φθινόπωρο; Μπορεί να επικρατεί τέτοια άγνοια; Το μόνο βέβαιο σήμερα είναι η αβεβαιότητα.

Μέσα στην αβεβαιότητα, η σιγουριά του σταθερού χεριού στο τιμόνι του κράτους, η εμπειρία στην διαχείριση κρίσεων, ο σχεδιασμός και η προετοιμασία είναι αυτά που μετράνε για τον κόσμο. Αυτά και ο σεβασμός στους θεσμούς.

Επειδή κανένας δεν μπορεί σήμερα να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο, οι υπεύθυνες ηγεσίες εκτελούν το θεσμικό τους καθήκον και προσβλέπουν στην ωριμότητα των πολιτών.

Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα.

Διαβάστε επίσης

«Η Δημοκρατία στην Αμερική»