Έφτασε η ώρα των ουσιαστικών συγκρούσεων

Ορθά, μιλώντας στην Πολιτική Επιτροπή της Ν.Δ., ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι στη δεύτερη τετραετία το έργο θα είναι δυσκολότερο.

Για το κόμμα που επαγγέλλεται τον εκσυγχρονισμό είναι η στιγμή που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον εαυτό του και με την αλήθεια. Για την χώρα είναι η ώρα που έρχεται αντιμέτωπη με το μέλλον.

Κατά μία έννοια, οι κρίσεις της πρώτης τετραετίας έκαναν την ζωή πιο απλή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ευρύτατες κοινωνικές πλειοψηφίες την στήριξαν στην διαχείριση της πανδημίας, στην αντιμετώπιση της Τουρκικής επιθετικότητας, στην αποδυνάμωση της ασύμμετρης απειλής των μεταναστευτικών ροών. Μία κρίση αναπόφευκτα συσπειρώνει, και οι πολίτες συστοιχήθηκαν πίσω από τις γραμμές που χάραξε η κυβέρνηση.

Ήταν η εποχή όπου ο λαός έδειξε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του.

Μία κατηγορία που προσάπτουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη μερικοί σκεπτόμενοι αντίπαλοι του είναι πως λόγω των κρίσεων καθυστέρησε τις  μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας, η κατηγορία βρίσκει – και πολύ σωστά—ευήκοα ώτα. Αλλά, ας δεχτούμε ότι η αλληλουχία, η συχνότητα, το ειδικό βάρος των κρίσεων αναπόφευκτα αν δεν αποπροσανατόλισε, πάντως άλλαξε τις προτεραιότητες.

Στην δεύτερη τετραετία, με την αντιπολίτευση να παίζει θέατρο οπερέτας, δικαιολογία δεν υπάρχει. Ο πολίτης περιμένει να δει όχι απλά την διαχείριση κρίσεων όπως τα Τέμπη και την Θεσσαλία, αλλά την ακλόνητη πολιτική βούληση να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν για τουλάχιστον μία εικοσαετία τώρα.

Στην πιο σύντομη ιστορική διαδρομή, οι μεταρρυθμίσεις Σημίτη ήταν πρωταρχικά επικεντρωμένες στην οικονομία, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή δεν υλοποιήθηκαν, στα χέρια του  Γ.Α. Παπανδρέου έσκασε η χρεοκοπία, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου διαχειρίστηκε την αρχή της κρίσης και αυτή του Αλέξη Τσίπρα υπέγραψε άλλο ένα μνημόνιο—με τελικό απτό αποτέλεσμα το «μαξιλάρι» και την ΑΑΔΕ.  Από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις …γιοκ, εδώ και 20 χρόνια.

Είναι απόλυτα σίγουρο, το ζούμε ήδη εξάλλου, ότι οι μεγάλες τομές που απαιτούνται στην φοροδιαφυγή, στο κοινωνικό κράτος και στο μοντέλο ανάπτυξης δεν συγκεντρώνουν υποχρεωτικά όλες μαζί την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Τα ειδικά συμφέροντα – που έχουν πλέον ουσιαστικά αυτονομηθεί σε σημαντικό βαθμό από τα αμιγώς κομματικά—κινούνται ως σμήνη πτηνών εν πτήση, με ξαφνικές αλλαγές σύνθεσης και κατεύθυνσης. Ανάλογα με τις εξελίξεις περιστασιακές συμμαχίες συνάπτονται  και στην συνέχεια καταργούνται, η βία άλλοτε υιοθετείται και άλλοτε απορρίπτεται, η κυβέρνηση ή λοιδορείται ή επαινείται.

Μιλάμε για ένα τοπίο κινούμενης λάσπης, όπου η κυβέρνηση θα βρίσκεται υπό διαρκή δημόσια πίεση – απλά διότι αν θέλει να προχωρήσει στις τομές θα πρέπει να θίξει πολλαπλά και πολύμορφα ειδικά συμφέροντα. Στην πράξη το θέμα είναι πολύ μακριά από ταξικό. Πρωταρχικά είναι συντεχνιακό και συνδικαλιστικό. Κι ας μην έρθει η ανταπόκριση πως τα συνδικάτα εκφράζουν την εργατική τάξη, διότι δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μία εξάωρη επίσκεψη στο δημόσιο, ειδικά σε κτηματολόγιο για να καταρριφθεί κι αυτό ο μύθος.

Η αποδόμηση της αντιπολίτευσης, η τάση για αλαζονεία, είναι τα μικρότερα από τα κακά που έχει να ξεπεράσει η κυβέρνηση. Η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται στην πολιτική της βούληση, στην επάρκεια των υπουργών και άλλων επιτελών και στην αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού να μην διστάζει μπροστά σε φαινόμενα ολιγωρίας.

Στο χέρι της κυβέρνησης είναι να αποχαρακτηρίσει αυτήν την τετραετία από την πιο δύσκολη στην πιο γόνιμη για την χώρα.

Διαβάστε επίσης

Το παράλογο θέατρο του εμπρηστή ως όψιμου πυροσβέστη