Τώρα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μνημονιακός 

Η απόσυρση, μετά πολλών επαίνων, του πολυνομοσχεδίου για το παράλληλο πρόγραμμα – γράφε για την κομματικοποίηση του κράτους αλά Σύριζα έβαλε την ταφόπετρα στον αγαπημένο διχασμό του πολιτικού μας κόσμου: στους μνημονιακούς και αντί-μνημονιακούς. Χωρίς διχασμό, βέβαια, η Ελλάδα δεν ζει. Μετά την μετεξέλιξη της ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ της δεξιάς, τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία είχαν υποβαθμιστεί. Η κρίση ήρθε ως από μηχανής Θεός. Τέσσερις μόλις μήνες μετά την υπογραφή του 1^ου μνημονίου, το κυβερνητικό στρατόπεδο ως «μνημονιακό» — έχοντας κάνει γαργάρα το «λεφτά υπάρχουν»– είδε να υψώνεται από την επίσημη αντιπολίτευση η σημαία του αντιστασιακού αγώνα: Ζάππειο 1, Ζάππειο 2 και, για να τριτώσει, ένα μίνι Ζάππειο 3. Παράλληλα, το βαθύ ΠΑΣΟΚ άρχισε να προετοιμάζει την αποδόμηση του Γιώργου Παπανδρέου—με το Βαγγέλη Βενιζέλο σε ρόλο σκηνοθέτη, και με στόχο την καρέκλα.

Μόλις ανέλαβε την εξουσία ο Αντώνης Σαμαράς μετατράπηκε σε σκληρό υπέρμαχο του μνημονίου. Ο σύμμαχος αντιπρόεδρος, όμως, είδε το ΠΑΣΟΚ να φυλλοροεί οπότε σιγά-σιγά ήταν δύσκολο πια να ξεχωρίσει η ασθμαίνουσα ΝΔ και τα απομεινάρια της άλλοτε κραταιάς  κεντροαριστεράς. Η αντιμνημονιακή σημαία πέρασε στα χέρια του Σύριζα και με βοήθεια κυρίως από το βαθύ ΠΑΣΟΚ το 4% έγινε 36%.

Ο αντιμνημονιακός Σύριζα άντεξε για ένα εξάμηνο. Σήμερα, όλη η αντιπολίτευση είναι αντιμνημονιακή και ο Σύριζα μνημονιακός – κι ας προσπαθεί να το κρύψει.

Στο σημείο αυτό μπαίνει στη σκηνή ο δανειστής. Διατάζει να υποσταλούν τα αντιμνημονιακά πανό – γιατί οι σημαίες έχουν εξαφανιστεί από καιρό. Δεν ερωτήθηκα, δηλώνει. Τι χάλια είναι αυτά; Που είναι οι εκτιμήσεις κόστους; Που τα εναλλακτικά μέτρα; Και ποιος σας είπε ότι μπορείτε να αναλαμβάνετε πρωτοβουλίες; Εδώ, καλά-καλά, δεν έχετε εκπληρώσει όσα έχετε υποσχεθεί. Σαν πολύ θράσος δεν έχετε;

Έτσι, ο μεν Σύριζα αντιμετωπίζει για μία ακόμη φορά την ταπείνωση του ιδεολογικού εξευτελισμού. Η αντιπολίτευση, όμως, συνειδητοποιεί ότι μία είναι η οικονομική πολιτική, ένας την καθορίζει κι ένας την ελέγχει; Και οι δύο μαζί καταλαβαίνουν ότι, στην καλύτερη περίπτωση, ο ρόλος του είναι να χτυπάνε παλαμάκια από την εξέδρα; Και όχι από θεωρείο. Αλλά από το πέταλο!

Έτσι κι αλλιώς το χάσμα του διχασμού ήταν τεχνητό – απαραίτητο για τις πελατειακές σχέσεις. Ο καθένας μπορούσε να περάσει από τη μία πλευρά στην άλλη κατά το δοκούν. Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι μαζί, τα φληναφήματα κι ας συνειδητοποιήσουν ότι εθνική κυριαρχία στην οικονομία δεν υπάρχει. Τότε, και μόνο τότε, μπορεί, ίσως, να φτιάξουν τα πράγματα.