Με συγχωρείτε αλλά δεν καταλαβαίνω: διαβάζω επιφανείς προσωπικότητες (λέω) της Κεντροαριστεράς (λέω) να διαμαρτύρονται που κάποιοι αποκαλούν τον Κάστρο δικτάτορα, να θλίβονται, να εξανίστανται, να οδύρονται, ή ό,τι άλλο. Τα βασικά επιχειρήματα είναι του τύπου ότι α) “μας έδωσε τα όνειρα της νιότης μας”, β) “ήταν το ίνδαλμά μας”, γ) “άνοιξε ένα παράθυρο στην ελπίδα” και άλλα πολλά παρόμοια. Α και το άλλο, “του έκανε εμπάργκο η Αμερική” (δηλαδή η πατρίδα του διεθνούς καπιταλισμού, κατ’ αυτόν, στην οποία είχε στοχεύσει πυρηνικούς πυραύλους.) 

Καλά, καλοί μου άνθρωποι, και επειδή εσάς σας χάρισε το δικαίωμα στο όνειρο ο Κάστρο στα νιάτα σας, τι μάθαμε; Μάθαμε κάτι για σας, για τα όνειρά σας, και την αντίληψή σας για τα δικαιώματά σας–στη νιότη σας δε, την οποία προφανώς αντιδιαστέλλετε με το τώρα. Γιατί λοιπόν δε μας λέτε την άποψή σας για τον Κάστρο τώρα; Τι την έχετε την νιότη σας, παυσίπονο για τις ενοχές σας; Άλλοθι για να παριστάνετε τον προοδευτικό, τι ακριβώς;

Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας , μαθηματικός και σκηνοθέτης