Οι πρυτάνεις αποφάνθηκαν: δεν θέλουν κανένα έλεγχο. Μόνο τα λεφτά. Κάνοντας μία τεράστια κολοτούμπα από τις ημέρες που διαμαρτύρονταν για τους χαμηλούς βαθμούς εισαγωγής, για τον μεγάλο αριθμό των εισακτέων, για την βία στους ακαδημαϊκούς χώρους, τώρα τα πήραν όλα πίσω.

Ξαφνικά κόπτονται για τις επιπτώσεις στην τοπική κοινωνία αν κλείσουν τμήματα. Κι ας είναι τα τμήματα υποστελεχωμένα. Κι ας μην είναι βιώσιμη η τοπική κοινωνία παρά μόνο με την επίφαση της ανώτατης παιδείας. Κι ας είναι οι φοιτητές σκράπες.

Ξαφνικά κόπτονται για τους αιώνιους φοιτητές. Τώρα ανακάλυψαν ότι μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να βιοπορίζονται. Τώρα σκέφτηκαν μπορεί μερικοί απ’ αυτούς να έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Στο κάτω-κάτω για πόσους αιώνιους μιλάμε; Μόνο το ένα τρίτο (1/3) του συνόλου.

Θα πρέπει να είμαστε μία χώρα ψυχοπαθών.

Ξαφνικά θυμήθηκαν την ακαδημαϊκή ελευθερία. Διότι, η αναζήτηση της αλήθειας, η ανοιχτή ανταλλαγή ιδεών, η  ανεμπόδιστη δυνατότητα να εκφράζει κανείς την γνώμη του, εμποδίζεται από την ύπαρξη ομάδας ανθρώπων εντεταλμένων να τηρούν μίας στοιχειώδη τάξη. Αντίθετα διευκολύνεται με τα ναρκωτικά, τα μολότοφ, τις λεηλασίες του εξοπλισμού, το κτίσιμο των καθηγητικών γραφείων.

Ξαφνικά θυμήθηκαν την διοικητική ανεξαρτησία τους. Το αυτοδιοίκητο.

Τίθεται, όμως, ένα ερώτημα: σε ποιόν ανήκουν τα πανεπιστήμια. Ξεκάθαρα δεν ανήκουν στα κόμματα. Μολονότι οι καθηγητές κομματίζονται και μάλιστα «χοντρά». Δικαίωμα τους σε προσωπικό επίπεδο. Όχι σε ακαδημαϊκό.

Πάντως δεν ανήκουν στους καθηγητές. Σ’ αυτούς η πολιτεία έχει εμπιστευτεί την διαχείριση. Τους εμπιστεύτηκε και τους πρόσφερε ανεξαρτησία στην διοίκηση. Επιπλέον τους έδωσε και χρήματα.

Τώρα, οι διαχειριστές έγιναν ιδιοκτήτες. Τώρα οι διαχειριστές αποφασίζουν με ξένα χρήματα. Γιατί τα λεφτά που παίρνουν είναι των πολιτών.

Ξεχνάνε, όμως, οι περίφημοι πρυτάνεις, ένα βασικό πράγμα: στην πολιτισμένη, ανθρώπινη κοινωνία, δεν υπάρχει ανεξαρτησία χωρίς λογοδοσία.

Διαφορετικά δεν πρόκειται για κοινωνία αλλά για αγέλη.

Εκτός κι αν οι καθηγητές θεωρούν πως αυτοί είναι η κοινωνία ή ότι αυτοί την εκφράζουν από καθέδρας.

Για πολλά χρόνια τώρα, το καθηγητικό-πρυτανικό κατεστημένο κάνει μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.

Για πολλά χρόνια τώρα, θεωρεί πως βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Τους δόθηκε η ανεξαρτησία, τους δόθηκαν χρήματα, τους εμπιστευτήκαμε τα παιδιά μας.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τα απερίγραπτα χάλια της ελληνικής παιδείας.

Οι εξαιρέσεις είναι λαμπερές αλλά ελάχιστες.

Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα της λογοδοσίας.

Και το ακαδημαϊκό κατεστημένο αποδείχθηκε ελλειμματικό. Η κοινωνία το έχει κρίνει με χιλιάδες τρόπους.

Η αλλαγή είναι αναγκαία.

Αυτά που προτείνει η κυβέρνηση πρέπει να είναι μόνο η αρχή.

Διαφορετικά αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον.