Αμείωτος και χωρίς απήχηση ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης

Είναι σαφές και στον πλέον ανίδεο ή και στον πλέον αισιόδοξο ότι η κόπρος του Αυγείου στις επιχειρήσεις του δημοσίου αλλά και ευρύτερα στις γραφειοκρατικές διαδικασίες θέλει δρόμο ακόμη για να καθαριστεί.

 Χθες, ο Νίκος Δένδιας τόλμησε να αγγίξει μία από τις ιερές αγελάδες του συνδικαλισμού του Δημοσίου. Σήμερα διαβάζουμε για την προσπάθεια του Χρήστου Σταϊκούρα να ξεμπλέξει το ατελείωτο κουβάρι των σιδηροδρόμων. Κάπου ανοιχτό παραμένει το θέμα της ΠΥΡΚΑΛ, ερωτηματικά υπάρχουν για τα ΕΛΤΑ και μόνο η ΔΕΗ τα έχει καταφέρει χάρι στον Γιώργο Στάσση. Τα ναυπηγεία φαίνεται να βρίσκουν τον δρόμο τους (μετά από μερικές χαμένες δεκαετίες) αλλά το μέλλον τους θα εξαρτηθεί από την ένταξη του  στο «αμυντικό οικοσύστημα» που κατά τα φαινόμενά πάει να δημιουργήσει το ΥΠΕΘΑ.

Η κυβέρνηση δείχνει να έχει ευαισθητοποιηθεί ως προς την ανάγκη να προχωρήσει με τις μεταρρυθμίσεις, αλλά ας μην θεωρήσει πως έχει μπροστά της ομαλό δρόμο. Θα απαιτηθεί σκληρός αγώνας για να ξεπεραστούν τα διαχρονικά εμπόδια στον εκσυγχρονισμό, που σημαίνει αλλαγή διαδικασιών και επάρκεια προσωπικού. Το γεγονός της  χαμηλής απορροφητικότητας των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης θα όφειλε να προβληματίσει σοβαρά την κυβέρνηση. Ακόμη περισσότερο, όταν υπάρχουν δακτυλοδεικτούμενοι ένοχοι – και μάλιστα καθ’ υποτροπή. Τα λόγια δεν επαρκούν για να διορθωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα, η επίθεση που άδικα δέχτηκε ο Κωστής Χατζηδάκης δείχνει το πως θα αντιδράσει η αντιπολίτευση: με άκρατο λαϊκισμό.

Τα σπόρια που φύτευσε ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται ότι απέκτησαν βαθιές ρίζες στον προσδιορισμό της έννοιας της αντιπολίτευσης—όπως τείνουν να ερμηνεύσουν και να οροθετήσουν τον ρόλο τους το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ  –στο βαθμό που μπορούμε ακόμη να αναφερθούμε στον τελευταίο ως ενιαίο κόμμα που κατέχει την θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Από το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περίμενε κανείς τίποτα περισσότερο από τους απαξιωτικούς, ανιστόρητους, προσβλητικούς, απολίτικους φετφάδες που εξαπολύει, φαντασιόμενος ότι έτσι έχει …επιρροή ή εκφράζει πολιτική. Η σήψη στον κόμμα, εξάλλου, έχει προχωρήσει πολύ – είναι μη αναστρέψιμη. Στο περιβάλλον αυτό, η σιωπηλή δήθεν ουδετερότητα της ομάδας Αχτσιόγλου θυμίζει τους Μενσεβίκους. Σύντομα θα ανακαλύψουν ότι ούτε ρόλο θα έχουν αλλά ούτε και καρέκλα να κάτσουν.

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ; Η προσδοκία που κυριαρχεί είναι ότι θα πάρει την θεσμική θέση του ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο αντίπαλος θα έχει εγκαταλείψει το γήπεδο. Αλλά, αυτό δεν αρκεί ως πρόταση εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα κατείχε την θέση αλλά και πάλι έχασε.

Το ΠΑΣΟΚ έχει απέναντι του μία δοκιμασμένη κυβέρνηση, με ξεκάθαρο πρόγραμμα που έχει εγκριθεί από τους πολίτες. Επιπλέον, ο Μητσοτάκης προσωπικά είναι δύσκολος αντίπαλος – ο μόνος Έλληνας πολιτικός που ιδεολογικά και πρακτικά έχει καταλάβει ταυτόχρονα τον χώρο της κεντροαριστεράς (κυρίως ως προς το κοινωνικό κράτος) και της κεντροδεξιάς (κυρίως ως προς την άμυνα και την εξωτερική πολιτική).

Μέχρι στιγμής η απάντηση του ΠΑΣΟΚ είναι η επιστροφή στο παρελθόν και η συλλήβδην απόρριψη των κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Με την εμμονή του στις υποκλοπές (χωρίς να περιμένει τις αποφάσεις της δικαιοσύνης) το ΠΑΣΟΚ έχει προσωποποιήσει την έννοια της αντιπολίτευσης. Με την πρόταση για Τέμπη καλύπτει τις διαχρονικές ευθύνες που βαρύνουν και το ίδιο. Με την τυφλή αντίδραση χάνει την ευκαιρία να προσφέρει τα πρώτα ψήγματα για εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Στην βάση αυτή, δεν θα είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα έχει πάρει μαθήματα από την ήττα του.  Ας προσέξει το ΠΑΣΟΚ να μην παρασυρθεί σε μία ήπια αλλά πάντα Τσιπρική τακτική κι να μην συρθεί στην θεωρία του ώριμου φρούτου.

Διαβάστε επίσης

Νίκος Δένδιας: Επιτέλους η αλήθεια για την ΕΑΒ