Μπορεί, ίσως να δικαιολογηθεί η ενασχόληση με τους δασμούς μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ, τον βίο μας αφορά, εξάλλου. Τυχαίο είναι ότι φέρουμε και τον χαρακτηρισμό του homo economicus;

Τελείως αδικαιολόγητη είναι, όμως, η παντελής έλλειψη ενασχόλησης και ενημέρωσης για την πολιτική που υιοθετεί η Αμερική του Τραμπ στο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ)—όπως διαμορφώνεται με το διάταγμα 14179 και το σχέδιο “Winning the Race: America’s AI Action Plan“. Μία σειρά από αβίαστα συμπεράσματα που προκύπτουν από το διάταγμα και την ανάλυση των 28 σελίδων του Σχεδίου  θα όφειλαν να έχουν ξεσηκώσει θύελλα λαϊκής διαμαρτυρίας και άμεσες αντιδράσεις από την Commission. Η έλλειψη ενημέρωσης είναι απαράδεκτη. Η επίσημη σιωπή είναι εκκωφαντικά επικίνδυνη.

Με λίγα λόγια, ο Τραμπ βίαια ανατρέπει την πολιτική Biden και ταυτόχρονα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της Ε.Ε. συνειδητά καταργώντας όλες τις ρυθμίσεις που αφορούν στην δεοντολογία (τους ηθικούς κανόνες), διαφάνεια και ασφάλεια της ΤΝ, επιτρέποντας την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη χρήση των αλγορίθμων, αποδεχόμενος την ενίσχυση συστημικών διακρίσεων και περικόπτοντας  δραστικά την λογοδοσία. Επιχειρεί να επιβάλλει την δική του ιδεολογική «καθαρότητα» μέσω των δημοσίων συμβάσεων (π.χ. δεν εγκρίνονται δημόσιες συμβάσεις  που εμπεριέχουν την έννοια της συμπεριληπτικότητας), ενισχύει την ισχύ των μεγάλων τεχνολογικών εταιρειών, προειδοποιεί τις Πολιτείες (States) που έχουν υιοθετήσει αυστηρούς κανονισμούς για την ΤΝ πως αν δεν αλλάξουν θα τους περικόψει την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση, στηρίζει την περαιτέρω ανάπτυξη των υποδομών (data centers, μικροτσίπ, δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας), αδιαφορεί για την διάκριση αν η όποια ανάπτυξη και χρήση της ΤΝ φέρει ή όχι  κοινωνικά οφέλη.

Με τη νέα πολιτική, η ΤΝ μετατρέπεται σε γεωπολιτικό εργαλείο των ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό η ουσιαστικά ανεξέλεγκτη εξέλιξη της να αποτελέσει όπλο κατά της Κίνας . Ο διορισμός του εκ της Ν. Αφρικής καταγόμενου David O. Sacks (μετά το φιάσκο του επίσης Νοτιοαφρικάνου Elon Mask) ως επικεφαλής του επανιδρυόμενου υπουργείου DOGE, αποτελεί σαφή ένδειξη ότι ο Τραμπ βάζει τα κρυπτονομίσματα και την ΤΝ στην κορυφή μίας ατζέντας που αποβλέπει στην αναδιάρθρωση των ισορροπιών στην παγκόσμια κοινότητα, με τις ΗΠΑ να διατηρούν το προβάδισμα τους ως η κορυφαία Μεγάλη Δύναμη.

Αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, η Ε.Ε. προσπάθησε να θέσει τα δικά της θεμέλια για την λεγόμενη διπλή χρήση της ΤΝ—δηλαδή να παγιώσει την διάκριση μεταξύ «καλής» και «κακής» χρήσης της ΤΝ—προσδιορίζοντας το ρίσκο που ενέχει η χρήση της και δημιουργώντας ένα σύστημα με τέσσερα επίπεδα όπου ορισμένες χρήσεις, π.χ. βιομετρικές χρήσεις, απλά απαγορεύονται (μη αποδεκτό ρίσκο) άλλες απαιτούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις ( διαφάνειας, κρατικής επίβλεψης) (υψηλού ρίσκου), άλλες που χαρακτηρίζονται ως χαμηλού ρίσκου επιτρέπονται εφόσον ενημερώνονται οι χρήστες και, τέλος, αυτές που θεωρούνται ως ελάχιστου ή μηδενικού ρίσκου να επιτρέπονται ελεύθερα.

Ακόμη κι αυτή η προσέγγιση θεωρήθηκε ανεπαρκής από πολλούς αναλυτές της ΤΝ, πολιτικούς επιστήμονες, πολιτικούς ηγέτες και υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων. Παρά ταύτα, κατά βάση, οι προσεγγίσεις της Ε.Ε. και της προεδρίας Biden είχαν κοινή φιλοσοφία και κατεύθυνση. Η εικόνα άλλαξε όμως και το ερώτημα είναι πλέον θεμελιώδες: πως θα αντιδράσει η Ε.Ε. (που η Αμερική την έχει ήδη υποσκελίσει στον τομέα της ΤΝ), έχοντας τώρα να αντιμετωπίσει το νέο παγκόσμιο περιβάλλον που δημιουργεί ο Τραμπ  ανοίγοντας  διάπλατα την πόρτα στο ολιγοπώλιο των μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας να αναπτύξουν περαιτέρω μία τεχνολογία που έτσι κι αλλιώς έχει ήδη αρχίσει να ξεφεύγει από τον πλήρη έλεγχο τους και η διάδοση της οποίας είναι ήδη ουσιαστικά ανεξέλεγκτη;

Η παρέμβαση του Τραμπ είναι βαθιά ριζοσπαστική—στροφή στο χάρτη της παγκόσμιας συζήτησης για τις ηθικές αξίες που οφείλουν να διέπουν την ΤΝ. Μέχρι σήμερα, υπήρχε αυτή η διεθνής συναίνεση ότι η τεχνητή νοημοσύνη πρέπει να υπόκειται σε έλεγχο. Ήταν αυτονόητο. Η συζήτηση εστιαζόταν στη μορφή και τη μεθοδολογία του ελέγχου.

Η αποδοχή της ΤΝ ως μέσο βελτίωσης του ανθρώπινου βίου ήταν αναπόφευκτη. Σύμφωνα με αναλύσεις του ΔΝΤ, σε επίπεδο επιχείρησης, η ΤΝ έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει την παραγωγικότητα κατά 3% με 4%, ενώ κάποιες εκτιμήσεις φτάνουν έως και 7%. Αυτά τα στοιχεία θεωρήθηκαν ως λύση στο χρόνιο πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας που ταλαιπωρεί οικονομίες και κυβερνήσεις για πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Η λύση στο πρόβλημα αυτό είχε σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις. Θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή σε νέα μορφή του καπιταλισμού.

Ωστόσο, με τον Τραμπ, η αρχή του ελέγχου παύει να είναι δεδομένη. Η παραγωγικότητα ενδέχεται να φτάσει ακόμη και το 10%, αλλά πλέον δεν είναι ξεκάθαρο ποιο θα είναι το κόστος — προσωπικό, θεσμικό, κοινωνικό, πολιτικό.  Ήδη, πριν τη νέα «βόμβα» του Τραμπ η συζήτηση για τις επιπτώσεις της ΤΝ στην δημοκρατία και τους θεσμούς της ήταν αρκετά εκτεταμένη. Τώρα πλέον η συζήτηση είναι αν και πως η δημοκρατία μπορεί να επιβιώσει.

Διαβάστε επίσης

Η πολυπλοκότητα της διακυβέρνησης στη σκιά της καθυστέρησης όταν η Πολιτεία δεν έχει ποιόν να εμπιστευτεί