Η Εθνική Τράπεζα στηρίζει την Τέχνη – Έκθεση με 15 έργα νέων καλλιτεχνών

Λένε πως σε περιόδους βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που διανύει η Ελλάδα επί οκτώ συναπτά έτη, η τέχνη είναι ο πρώτος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας που παρακμάζει.

Λένε, επίσης, πως στην Ελλάδα του 2017, οι ευκαιρίες για τους νέους ανθρώπους και δη τους νέους καλλιτέχνες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και ίσως έχουν δίκιο.

Αυτό το κλίμα απαισιοδοξίας αποφάσισε να ανατρέψει η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, με αφορμή την συμπλήρωση 175 χρόνων από την ίδρυσή της. Γνωστή για τη μακρά της παράδοση στη στήριξη του πολιτισμού και των τεχνών και στα πλαίσια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της, η Εθνική Τράπεζα αποφάσισε να στηρίξει και να ενθαρρύνει μια γενιά νέων καλλιτεχνών, με όραμα και ταλέντο.

Oι κ.κ Παναγιώτης (Τάκης) Θωµόπουλος, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας και Λεωνίδας Φραγκιαδάκης, Διευθύνων Σύµβουλος  της Εθνικής Τράπεζας, δήλωσαν πως η Τράπεζα θα συνεχίζει να στέκεται αρωγός στην ανάδειξη του ανεκτίµητου πολιτιστικού κεφαλαίου που έχει η χώρα µας, µε έµφαση στη στήριξη και ανάδειξη της νέας καλλιτεχνικής δηµιουργίας, των ανθρώπων και των φορέων της.

Έτσι, μετά από έναν ενδιαφέροντα καλλιτεχνικό διαγωνισμό, η Τράπεζα προχώρησε στην αγορά 15 έργων από τους συμμετέχοντες δημιουργούς, για εμπλουτισμό της καλλιτεχνικής συλλογής της.

Την Πέμπτη 1^η Ιουνίου, λοιπόν, η Εθνική Τράπεζα θα τιμήσει τους 15 νέους καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων αγόρασε. Η πρωτοποριακή καλλιτεχνική έκθεση των έργων αυτών θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του παλαιού Χρηματιστηρίου, στην οδό Σοφοκλέους και θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουνίου 2017.

Αξίζει να αναφερθεί πως στον διαγωνισμό συμμετείχαν 950 νέοι καλλιτέχνες, αριθμός πραγματικά εντυπωσιακός. Η  Επιτροπή που είχε ορισθεί, επέλεξε σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού, τα 15 έργα τέχνης των καλλιτεχνών που ακολουθούν:

• Αβόρα Έμις, ακρυλικό και λάδι σε καμβά, 75×55 εκ., με τίτλο «Όνειρα μηχανικών διαμερισμάτων» (2016).

• Αλαβάνου Λουκίας, μονοκάναλο ψηφιακό βίντεο με ήχο, διάρκειας 5΄, με τίτλο «Geppetto’s clocks» (2005).

• Βασμουλάκη Αλέξανδρου, λάδι και ακρυλικό σε καμβά, 150×115 εκ., με τίτλο «Οι φίλοι» (2016).

• Βρατσάνου Μυρτούς, μελάνι σε χαρτί, 70×50 εκ., (3 τμχ.) με τίτλο «My own private psycho» (2016), (τρίπτυχο).

• Ευσταθίου Ειρήνης, λάδι και ακρυλικό σε ξύλο, 20×20 εκ., (5 τμχ.) με τίτλο «We Are Not (Just) an Image on T.V.» (2013).

• Κάττου Λητούς, χαλκός, 100×100×0.6 εκ., (2 τμχ.) με τίτλο «Suns» (2016), (δίπτυχο).

• Κοτρέτσος Γεωργίας, αρχειακή inkjet εκτύπωση, 50×60 εκ. (3 τμχ.), με τίτλο «Being seeing by another is the truth of seeing the other» (2011).

• Κουμιανάκη Χρυσάνθης, ακρυλικό σε ξύλο, σιδεροτυπία σε πανί, 200×100 εκ. (δίπτυχο), με τίτλο «Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο» (2012).

• Μπέλλου Ράνιας, μολύβι σε γιαπωνέζικο χρωματιστό χαρτί, 50×70 εκ., με τίτλο «Days of Childhood» (2016).

• Μώρη Πέτρου, ψηφιακή εκτύπωση UV σε μονωτικό λάστιχο, μάρμαρο, ατσάλι, 150×120×40 εκ., με τίτλο «Snake Eater (Illissos)» (2015).

• Πολυχρονίδη Λυσίμαχου, ψηφιακές φωτογραφίες τραβηγμένες σε στερεοσκόπιο, πασπαρτού, ξύλινη κορνίζα, τζάμι, 70×83×3 εκ., με τίτλο «Eye on the money III» (2016).

• Προδρομίδη Θοδωρή, Βίντεο υψηλής ευκρίνειας/ HD video, διάρκειας 7′ 40”, με τίτλο «Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος» (2013).

• Σπύρου Έφης, λάμπες φθορισμού, ιμάντες πρόσδεσης και συρματόσχοινο, 150×182×2,5 εκ., με τίτλο «Flight and Fight» (2016).

• Στρούζα Στεφανίας-Ανδριανής, μεταξοτυπία σε ύφασμα και κουτί plexiglas, 190×127 εκ., με τίτλο «Medea» (2013).

• Τουλιάτου Ίριδος, collage, μεικτή τεχνική, αρχειακό υλικό, μελάνι, εκτυπώσεις σε διαφάνειες, καθαρό ασήμι, 50×70 εκ. (6 τμχ), με τίτλο «Αίθρια» (2016).

Ποιοι είναι, όμως, οι 15 αυτοί καλλιτέχνες, που κέρδισαν τις εντυπώσεις με τις δημιουργίες τους, οι οποίες θα εμπλουτίσουν από δω και στο εξής την καλλιτεχνική συλλογή της Εθνικής Τράπεζας;

Αβόρα Έμι (Ερασµία Στραβοράβδη) – Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων, 2016, Ακρυλικό και λάδι σε καµβά, 75 x 55 εκ. : Παρότι ζει και  εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, η καλλιτέχνης Αβόρα Έμι, που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979, φαίνεται πως εμπνέεται από την ελληνική της καταγωγή. Μάλιστα, όπως η ίδια είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στο περιοδικό Aesthetica το Μάιο 2015, το γεγονός ότι μεγάλωσε στην Κέρκυρα, ένα νησί που κυριαρχήθηκε από Βενετούς, Γάλλους και Βρετανούς, επηρέασε σημαντικά τις δημιουργίες της, χωρίς όμως να αποτελεί αυτούσιο θέμα των έργων της. Η Αβόρα Έμι έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ με μια γρήγορη ματιά στην προσωπική της ιστοσελίδα, γίνεται αμέσως αντιληπτό το πηγαίο ταλέντο της.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Έχοντας το Αθηναϊκό τοπίο ως κύριο θέµα του, το έργο «Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων» δεν στοχεύει µόνο στην απεικόνιση των κλασσικών µπαλκονιών µίας κοινής πολυκατοικίας αλλά διερωτάται για τις σιωπηλές φιλοδοξίες και τα κερδισµένα ή χαµένα όνειρα των κατοίκων της. Η χρωµατική γκάµα και οι λαζούρες καθώς και η χρήση του φωτός δηµιουργούν ένα χάσµα ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τη φαντασία, αφήνοντας µία ακτίδα ελπίδας να περάσει µέσα από την τετριµµένη καθηµερινότητα.

Αλαβάνου Λουκία –«Geppetto’s Clocks», μονοκάναλο ψηφιακό βίντεο με ήχο, διάρκειας 5΄(2005): Γεννημένη στην Αθήνα το 1979, η Αλαβάνου Λουκία αποτελεί μια από τις ταλαντούχες βίντεο-άρτιστ στην Ελλάδα. Έζησε 12 χρόνια στο Λονδίνο, όπου και σπούδασε καλές τέχνες και οπτικοακουστικά µέσα. Συμμετείχε σε προγράµµατα φιλοξενίας καλλιτεχνών σε διάφορες χώρες, για να επιστρέψει στην Αθήνα 2011. Όπως η ίδια είχε δηλώσει στην «Καθημερινή» το 2016, η επιστροφή της στην Ελλάδα ήταν κοµβικό σηµείο στην καριέρα της, αφού η κρίση άλλαξε πολύ τον τρόπο δουλειάς της.

Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξη, ερωτηθείσα για το πόσο εύκολο είναι να δραστηριοποιείται στο εξωτερικό, είχε δηλώσει: «Μπορείς να έχεις διεθνή παρουσία ακόµη και αν παράγεις στο χωριό σου. Υπάρχουν πλέον το ίντερνετ και οι φτηνές αεροπορικές πτήσεις! Τώρα επίσης πραγµατοποιούνται πολλά residencies, τα οποία βοηθούν στις επαφές. Υπάρχει και ένα δίκτυο ανταλλαγής στούντιο. Παντού πλέον στον πλανήτη αναπτύσσονται πρωτοβουλίες καλλιτεχνών (project spaces κ.τ.λ.). Οι εικαστικοί µπορούν να φτιάξουν µόνοι τους την καριέρα τους, χωρίς να έχουν απαραιτήτως την ανάγκη ενός γκαλερίστα. Τα παλιά χρόνια, οι κοινωνίες δεν ήταν τόσο ανοιχτές. Υπάρχει πια περισσότερη κινητικότητα καλλιτεχνών. Και τα social media βοηθάνε στο να κρατάς επικοινωνία µε εκείνους που γνώρισες». Πλέον – όπως αναφέρει στην προσωπική της ιστοσελίδα – ζει και εργάζεται στο Βέλγιο.

Τι δήλωσε ο τεχνοκριτικός, συγγραφέας και ψυχαναλυτής, Darian Leader, για το έργο της: Στο «Geppetto’s Clocks» βλέπουµε µία συνηθισµένη οικογενειακή φωτογραφία να µεταµορφώνεται σταδιακά. ∆ύο ηλικιωµένοι µένουν σ΄ ένα µπανάλ δωµάτιο, γεµάτο αδιάφορα έπιπλα και ενθύµια. Οι χτύποι των ρολογιών εισάγουν ζωντανές µορφές, οι οποίες έχουν αντληθεί από τον «Πινόκιο» του Disney. Τα ρολόγια είναι τα τρία ρολόγια από το σπίτι του Τζεπέτο, όπου το κάθε ρολόι κτυπάει µε µία παράδοξη ενορχήστρωση προσώπων: µία γυναίκα τις βρέχει σ’ ένα µωρό, κάποιος πυροβολεί µε αεροβόλο, κι ένας άντρας προσπαθεί να κόψει το κεφάλι µίας γαλοπούλας. Επαναλαµβάνονται ξανά και ξανά, κάνοντας µας να αναρωτηθούµε τι σχέση µπορούν να έχουν µε το ηλικιωµένο ζευγάρι της φωτογραφίας. Μήπως τα γηρατειά µετατρέπονται σε κάποιες µονάχα µινιµαλιστικές σκηνές της παιδικής ηλικίας; Καθώς η οθόνη µαυρίζει βαθµιαία, και το µόνο που φαίνεται είναι οι κινούµενες σεκάνς, η συµβολική διάσταση του χρόνου αρχίζει να εξατµίζεται: αντ’ αυτού ο χρόνος και η θνησιµότητα, η επανάληψη και η βία µοιάζουν να συνδέονται µ΄ έναν αναπόσπαστο δεσµό.

Βασμουλάκης Αλέξανδρος- Οι φίλοι, 2016, Λάδι και ακρυλικό σε καµβά, 150×115: Ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης είναι αναμφισβήτητα ένας αξιοπρόσεκτος εικαστικός. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στη VSUP Ακαδημία Καλών Τεχνών, Αρχιτεκτονικής και Σχεδίου της Πράγας. Αρχικά, ξεκίνησε την καριέρα του ως streetartist, ενώ οι τεράστιες τοιχογραφίες του έγιναν το χαρακτηριστικό γνώρισμα περιοχών του κέντρου της Αθήνας, αλλά και πόλεων του εξωτερικού όπου προσκλήθηκε για να ζωγραφίσει κι εκεί σε τοίχους. Πλέον, ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης έχει στραφεί στη ζωγραφική, έχοντας ως στόχο την απεικόνιση κοινωνικών ζητημάτων και τη χαρτογράφηση της σχέσης των δύο φύλων. Στην προσωπική του σελίδα στο instagram, αλλά και στην ιστοσελίδα του, μπορεί κανείς να απολαύσει τις δημιουργίες του.

Τι δήλωσε ο ίδιος για το έργο του: Το παρόν έργο είναι µέρος της σειράς µε τίτλο «The Development of Curiosity» η οποία ερευνά τη σχέση µεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης.

View this post on Instagram

National Bank of Greece / New Acquisitions Opening > 1 June 2017, 19:00 8 Sofokleous Str. 105 59, Athens . . . . #national #bank #greece #competition #group #show #painting #painter #wine #contemporaryart #vasmou #alexandrosvasmoulakis #abstracts #artcollector #artcompetitions #figurative #hugs #colour #opening #booze

A post shared by Alexandros Vasmoulakis (@vasmou) on May 28, 2017 at 3:09pm PDT

Βρατσάνου Μυρτώ – My own private psycho, μελάνι σε χαρτί, 70×50 εκ., (3 τμχ.), (2016), (τρίπτυχο): Η Μυρτώ Βρατσάνου γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 2012, όπου σπουδάζει γλυπτική και βιντεοτέχνη-πολυμέσα. Μάλιστα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, σπούδασε για ένα χρόνο στο Atelier de Sevres στο Παρίσι.  Έχει παρουσιάσει πρόσφατα την εργασία της: Be my guest: Animal Of the State, Lenbachhaus, Μόναχο, 2016, Kodra Fresh 2016: Mind The Gap, Action Field Kodra, Θεσσαλονίκη, 2016, My Own Private Psycho, Current Room, Αθήνα, 2016, Rundgang 2016, Akademie der Bildende Kuenste Βιέννη, 2016, Reality Through Fiction, Circuits & Currents, Αθήνα, 2015, Electric Nights vol.3, Palais de Paris, Tokyo, Japan, 2015.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Το έργο αποτελεί μια σειρά σχεδίων, που διαπραγµατεύεται την έννοια της µίµησης µε σκοπό την κατανόηση, µε αφετηρία την ποπ κουλτούρα, όπως αυτή εκφράζεται στον κινηµατογράφο. Τα σχέδια απεικονίζουν σκηνές από ταινίες και το remake τους, όπου αυτές ταυτίζονται και αγγίζουν τα όρια της «αντιγραφής». ∆ηµιουργείται µία τρίτη, ενδιάµεση εικόνα, χωρίς να ακυρώνονται οι αρχικές δύο. Με αναφορές στην τέχνη της οικειοποίησης του ‘90, αλλά και νέες µόδες οικειοποίησης και επεξεργασίας προ-υπάρχοντος υλικού µε βίντεο στο You tube, µε τη σειρά µου ως καλλιτέχνης, σχεδιάζω κι έτσι οικειοποιούµαι αυτές τις εικόνες, διαλέγοντας το στυλό ως εργαλείο διαµεσολάβησης.

Ευσταθίου Ειρήνη-«We Are Not (Just) an Image on T.V.», λάδι και ακρυλικό σε ξύλο, 20×20 εκ., (5 τμχ.), (2013): Η Ειρήνη Ευσταθίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική στο School of the Museum of Fine Arts, Βοστώνη, Μασαχουσέτη, ΗΠΑ και στο Πανεπιστήµιο Tufts, απ’ όπου και πήρε το πτυχίο της στις Καλές Τέχνες το 2003. Το 2004 η Σχολή του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστώνης την βράβευσε µε το Albert Henry Whiten Travelling Scholars Grant. Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύµατος Ωνάση. Το 2010 ολοκλήρωσε µεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου είναι υποψήφιος διδάκτωρ. Έχει συµµετάσχει σε εκθέσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, µε πιο σηµαντικές µεταξύ αυτών τις πρόσφατες: Memories of the Present, Mot International, Βρυξέλλες, (2013), Customer/Value/Service στο Project Room του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα, (2010), The Equilibrists, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016), Reverb, New Art From Greece, Grossman Gallery School of the Museum of Fine Arts Boston, Βοστώνη, (2014), No Country for Young Men, BOZAR, Βρυξέλλες, (2014), The System of Objects, Ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ, Αθήνα, (2014), Το 2009 κέρδισε το βραβείο ∆ΕΣΤΕ που οργανώνει το Ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ στην Αθήνα.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Τα έργα έχουν αφετηρία τη δηµιουργία αρχείων πρωτογενούς αρχειακού υλικού, σε συνδυασµό µε υλικό που συλλέγω από τις περιηγήσεις µου στο αστικό τοπίο, µε στόχο την εκ νέου αφήγηση ελάσσονων ιστοριογραφιών. Με την χρήση αρχειακού υλικού επιδιώκω να εξετάσω διαύλους εξερεύνησης του τρόπου µε τον οποίο υπάρχουσες εικόνες µπορούν να µεταδώσουν καταστάσεις, πέρα από τα αυστηρά όρια της ειδησεογραφίας και της ιστορίας, και του τρόπου µε τον οποίο οι µικρές αυτές ιστοριογραφίες είναι αποτυπωµένες στο αστικό τοπίο, εκτελώντας έτσι µία ανεπίσηµη, ιδιόµορφη και ανθρωποκεντρική αρχαιολογία του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος.

Κάττου Λητώ-Suns, χαλκός, 100×100×0.6 εκ., (2 τμχ.), (2016),(δίπτυχο): Η Λητώ Κάττου γεννήθηκε το 1990 στη Λευκωσία της Κύπρου, ωστόσο,  ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας (2008-2013), ενώ παρακολούθησε και µαθήµατα στη Akademie der Bildenden Kunste του Μονάχου. Υπήρξε υπότροφος του ΙΚΥ. Τώρα παρακολουθεί το µεταπτυχιακό πρόγραµµα Γλυπτικής στο Royal College of Art στο Λονδίνο (2015 – 2017). Έχει λάβει µέρος σε εκθέσεις, πρότζεκτς και εργαστήρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις πρόσφατες εκθέσεις συµπεριλαµβάνονται “Solar Love for the Rapid Felines”, Pierre Poumet, Μπορντό (ατοµική), “The Surf Club”, Fotopub, Λιουµπλιάνα, “The Equilibrists”, New Museum, Νέα Υόρκη, σε συνεργασία µε το ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Κατοικώντας τον µεταιχµιακό χώρο µεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής διαχείρισης, το έργο Suns αποτελείται από δύο επιτοίχια χάλκινα κυκλικά σχήµατα, διαµέτρου 100 εκ. το καθένα. Οι επίπεδες χάλκινες επιφάνειες υποβάλλονται σε θερµοχηµική επεξεργασία, αξιοποιώντας τις φυσικές ιδιότητες του µετάλλου και µετασχηµατίζοντάς τες µέσα από τόσο αφαιρετικές, όσο και αλληγορικές χειρονοµίες σε κοσµικά σώµατα ή πολιτισµικά σηµεία. Με άλλα λόγια, σε εδάφη δυνητικών περιπλανήσεων και επικοινωνίας, τοπία όπου ξεδιπλώνονται διαλεκτικές σχέσεις µεταξύ υλικών εκφάνσεων της ενέργειας, του πολιτισµού και της οικονοµίας.

Κοτρέτσος Γεωργία-Being seeing by another is the truth of seeing the other, 2011, 3 τμχ., Αρχειακή inkjet εκτύπωση, 50 x 60 εκ.: Η Γεωργία Κοτρέτσος γεννήθηκε το 1978, Θεσσαλονίκη. Είναι εικαστικός και ερευνητής µε έδρα την Αθήνα. Η Κοτρέτσος είναι κάτοχος MFA από τη Σχολή του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο µε πλήρη υποτροφία αριστείας (2004) στις Ηνωµένες Πολιτείες και BFA από το Durban Institute of Technology, στο KwaZulu Natal, (2000), στη Νότια Αφρική. Πιο πρόσφατα έγινε επίσης δεκτή ως υποψήφια διδάκτωρ στο Ευρωπαϊκό Graduate School, Τµήµα Φιλοσοφίας, Τέχνης & Κριτικής Σκέψης. Η Κοτρέτσος το 2015 µε επιχορήγηση του NEON οργάνωσε ατοµική έκθεση στο C9 Maximilians Forum στο Μόναχο σε συνεργασία µε το «Τέχνες & Πολιτισµός Τµήµα της πόλης του Μονάχου. Έχει εκθέσει τα έργα της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στο: Onassis Art Center, Νέα Υόρκη, the Asian Society, Νέα Υόρκη, 4η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκη, the Tinguely Museum, Βασιλεία, La Kunsthalle Mulhouse, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, και στο Contemporary Art Museum St. Louis.

Η δουλειά της έχει φιλοξενηθεί στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, καθώς και σε πολλούς χώρους στο εξωτερικό. Στην προσωπική της ιστοσελίδα, μπορεί κανείς να δει τις εντυπωσιακές δημιουργίες της εικαστικού.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Aφετηρία του έργου ήταν η λήψη ενός θεατή, ενώ κοίταζε τη φωτογραφία του Thomas Struth µε τίτλο “Art Institute of Chicago ΙΙ, το Σικάγο, το 1990”, στη σύγχρονη πτέρυγα του AIC. Η κυρία – θεατής επίσης στη φωτογραφία Thomas Struth κοιτάζει του Gustave Caillebotte το έργο µε τίτλο “Street Paris: Rainy Day”, το οποίο επίσης είναι έργο της συλλογής του Μουσείου αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Εκείνη η πρώτη φωτογραφία που τυπώθηκε περίπου το ίδιο µέγεθος όπως του Struth, εκτέθηκε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Όταν η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε µε ένα πρόσθετο ζευγάρι θεατών, τυπώθηκε και περαιτέρω εκτέθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από το έργο µου συνεχώς ερευνώ και επιχειρώ µια νέα τοµή και κριτική πάνω στο κατασκεύασµα του βλέπειν, µέσω µιας προσέγγισης άναρχης και απελευθερωµένης, ώστε να υπογραµµίσω ότι το θεωρείν είναι in-situ και αποτελεί µια αδιάρρηκτη σχέση διαδικασίας ανάγνωσης του έργου.

Κουμιανάκη Χρυσάνθη-Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο, 2012, δίπτυχο
Ακρυλικό σε ξύλο, σιδεροτυπία σε πανί, 200 x 100 εκ.: Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη γεννήθηκε το 1985 στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι εικαστικός, ενώ συγχρόνως ασχολείται και με την γραφιστική στα Ιωάννινα, την Αθήνα και το Λονδίνο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη όπως είναι οι: Από την απαισιοδοξία της νόησης στην αισιοδοξία της πράξης-5η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Πυροτεχνήματα εκτός εποχής- Ριβιέρα στον κινηματογράφο Ριβιέρα, Εκ Νέου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, AGORA–  4η Μπιενάλε της Αθήνας, Idée– Modèle– Empreinte–UnartcontemporaindeGrèce στο Ινστιτούτο ISBA στην Μπεζανσόν της Γαλλίας, 4 Νέοι Καλλιτέχνες  στην Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή, ICreate, thereforeIamστο Κέντρο Σύγχρoνης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Επίσης, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως είναι συνιδρύτρια του ανεξάρτητου καλλιτεχνικού χώρου 3 137 στην Αθήνα, τον οποίο διευθύνει από κοινού με την Πάκυ Βλασσοπούλου και τον Κοσμά Νικολάου.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Στο έργο Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο προτείνονται δυνητικές πραγµατικότητες και εν δυνάµει χώροι. Προκαλώ µια συσσώρευση και συµπίεση του χώρου και του χρόνου, του βιώµατος και της ανάµνησής µου σε µια εικόνα. Πιο συγκεκριµένα προσανατολίζω το ενδιαφέρον µου στον κήπο και τον ερευνώ ως πέρασµα- άνοιγµα µέσα στην πόλη αλλά και ως χώρο στάσης και αναψυχής. Παρατηρώ τα στοιχεία της δοµής και τη χρήση του. Μελετώ τον χώρο, όχι σαν κάτι αυτόνοµο, αλλά σε συνάρτηση µε τις σχέσεις που παράγονται σε αυτόν και που τελικά τον παράγουν. Μ’ ενδιαφέρει ο περίπατος, η περιπλάνηση και η θέαση ως µια διαδικασία κατανόησης, οικειοποίησης και σε συνέχεια συνδιαµόρφωσης του χώρου. ∆ιαγράφω µια πορεία, κατά την οποία συλλέγω εικόνες, τις επεξεργάζοµαι, τις σχεδιάζω, τις αποδοµώ και ανακατασκευάζω. Όπως κατά την περιπλάνηση το υποκείµενο επινοεί και ανακατασκευάζει το χώρο, έτσι και εδώ διαλύω την εικόνα και δηµιουργώ µια νέα δοµή από αυτήν. Τελικά διηγούµαι την ανάµνηση του χώρου, η οποία είναι ένα νέο κατασκεύασµα. Κάθε φορά που ανακαλείται επαναλαµβάνεται και αναδοµείται διαφορετικά.

Μπέλλου Ράνια(Ουρανία): Days of Childhood, 2016, Μολύβι σε γιαπωνέζικο χρωµατιστό χαρτί, 50 x 70 εκ.: Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1982 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο.  Η Ράνια Μπέλλου έκανε την αγάπη της για την τέχνη επάγγελμα και στο βιογραφικό της μετρά πολλές συμμετοχές σε εκθέσεις στην Αμερική, το Λονδίνο, το Μεξικό, την Αθήνα, κτλ. Η εικαστικός, μιλώντας το 2014 στην «Καθημερινή» και ενώ ζούσε στο Λονδίνο, είχε εξηγήσει πώς μέσα από την πληθώρα των ερεθισμάτων προσεγγίζει τον αυτοπροσδιορισμό της: «Οι πηγές έμπνευσης που έχει κανείς ως καλλιτέχνης σε μια πολυεθνική μητρόπολη είναι πολλές, αλλά ταυτόχρονα και ο ανταγωνισμός είναι ακόμη μεγαλύτερος. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, γίνομαι “πολιτιστικός αρχαιολόγος”, αρχειοθέτης, συλλέκτης, εικαστικός δημιουργός». Στην προσωπική ιστοσελίδα της, μπορεί κανείς να ξοδέψει ώρες, κοιτώντας τις δημιουργίες της.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Το προτεινόµενο έργο, είναι η απεικόνιση της σχολής µόδας της Σµύρνης σε µορφή σχεδίου µε µολύβι επάνω σε µια σύνθεση από πολύχρωµα γιαπωνέζικα χαρτιά. Η ποικιλία στην πυκνότητα του χρώµατος του χαρτιού, µου επιτρέπει να σκαλίζω το φως και να παίζω µε την διαφάνεια του υλικού. Σε γενικότερο πλαίσιο, το κεντρικό αντικείµενο της έµπνευσής µου και ως εκ τούτου της δηµιουργίας του προτεινόµενου έργου «Days of Childhood» είναι ένα ηµερολόγιο, ενός άνδρα συγγραφέα, όπου καταγράφει (µεταξύ 1950 και 1952) ερωτικά ποιήµατα και γραπτά, όλα αφιερωµένα στην πρώτη του παιδική αγάπη (έχασαν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και ξαναβρέθηκαν 35 χρόνια µετά).Θέτοντας ως στόχο την ανάπλαση του κόσµου που περιβάλλει τον πρωταγωνιστή, οπτικοποιώ τα γεγονότα, τους χαρακτήρες και τις στιγµές της ζωής του. Ανακατασκευάζοντας αυτές τις στιγµές, τους φέρνω στη ζωή µέσα από µια σειρά τεχνικά εκλεπτυσµένων σχεδίων, ένα από το οποία είναι το «Days of Childhood».

Μώρης Πέτρος- Snake Eater (Ilissos), 2015,Ψηφιακή εκτύπωση UV σε µονωτικό λάστιχο, µάρµαρο, ατσάλι, 150 x 120 x 40 εκ.: Ο Πέτρος Μώρης γεννήθηκε το 1986 στη Λαµία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (βραβείο πρώτης θέσης), MFA in Curating, Goldsmiths University of London (distinction), Accademia di Belle Arti di Brera, Μιλάνο (πρόγραµµα Erasmus). Εκπονεί ∆ιδακτορική διατριβή, Τµήµα Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήµιο Θεσσαλίας. Υπήρξε υποψήφιος για τα βραβεία ∆ΕΣΤΕ 2015 και έχει βραβευτεί µε το 1ο Έπαθλο Γ. Σπυρόπουλου 2012. Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατοµικές εκθέσεις στο Point Center for Contemporary Art (Λευκωσία 2016), Duve Berlin (Βερολίνο 2014), Project Native Informant (Λονδίνο 2013) και Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθήνα 2010). Έχει πάρει µέρος σε οµαδικές εκθέσεις όπως: The Equilibrists (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2016), Plexus (Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα 2015), LLOCS COMUNS (Centre Cívic Can Felipa, Βαρκελώνη 2014), Εκ Νέου (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα 2013). Ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο athinorama.gr «η διερεύνησή μου αυτή αναπτύσσεται κυρίως μέσω της παραγωγής γλυπτικών εγκαταστάσεων και καλλιτεχνικής συγγραφής. Ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της δουλειάς μου είναι επίσης οι καλλιτεχνικές και επιμελητικές συνεργασίες στις οποίες εμπλέκομαι. Μέσα από αυτές, συνδέομαι με μια συμπαραγωγή που ορίζει το εννοιολογικό και αισθητικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσεται το προσωπικό καλλιτεχνικό μου έργο.»

Τι δήλωσε ο ίδιος για το έργο του: Το έργο Snake Eater (Ilissos) αποτελεί µέρος µιας γλυπτικής ενότητας που διαπραγµατεύεται έννοιες εργασίας και οικονοµίας, σχέσεις δοµικότητας και διακόσµησης, αφαίρεσης και αναπαράστασης. Σχεδιαστικές αποτυπώσεις επιδαπέδιων ψηφιδωτών, προερχόµενων από διαφορετικές αρχαιολογικές περιόδους και περιοχές γύρω από την Μεσόγειο, εκτυπώνονται ψηφιακά πάνω σε µαύρο µονωτικό λάστιχο. Οι συνθέσεις ανακατασκευάζονται µερικώς από µαρµάρινες ψηφίδες, επανασυνδέοντας τα διαγραµµατικά µοτίβα της ψηφοθέτησης µε τις υλικές και χειρωνακτικές πτυχές των αρχαίων ευρηµάτων στα οποία αναφέρονται. Οι επιφάνειες συνδέονται πάνω σε ατσάλινες κατασκευές ενισχύσεως σκυροδέµατος, δοµικές µορφές που συγκροτούν µια µεταβατική χρονική συνθήκη: ένα τοπίο µεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, µνήµης και προόδου.

Πολυχρονίδης Λυσίµαχος – Eye on the money III, 2016, ψηφιακές φωτογραφίες τραβηγμένες σε στερεοσκόπιο, πασπαρτού, ξύλινη κορνίζα, τζάµι 70 x 83 x 3 εκ.: Ο Λυσίµαχος Πολυχρονίδης είναι φοιτητής στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει σπουδάσει θαλάσσια βιολογία και είναι διπλωµατούχος ταριχευτής. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Τι δήλωσε ο ίδιος για το έργο του: Το κύριο αισθητήριο σύστηµα στον άνθρωπο είναι η όραση. Το 40% των αισθητήριων συνδέσεων στο φλοιό του εγκεφάλου ανήκει σε αυτό το σύστηµα, γεγονός που αποδεικνύει ότι κρίνουµε τις καταστάσεις στο περιβάλλον µας κυρίως βάσει οπτικών ερεθισµάτων.Τα χαρτονοµίσµατα είναι προϊόντα της τέχνης της χαρακτικής και κάποια από αυτά είναι πραγµατικά αριστουργήµατα. Σπουδαίοι Έλληνες χαράκτες όπως οι Φώτης Μαστιχιάδης, Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Γεώργιος Βελισσαρίδης και άλλοι παρήγαν έργα τα οποία, ενώ κυκλοφορούσαν παντού, περνούσαν εν πολλοίς απαρατήρητα. Παρότι µεταχειριζόµαστε χαρτονοµίσµατα σχεδόν καθηµερινά, σπάνια τα εξετάζουµε ως αντικείµενα (εκτός αν έχουµε αµφιβολίες για τη γνησιότητά τους) και ακόµη σπανιότερα θαυµάζουµε την οµορφιά και την αισθητική τους.

Η δραχµή ως εθνικό νόµισµα καταργήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2002. Στα ελληνικά χαρτονοµίσµατα εµφανίζονταν συνήθως µορφές από την αρχαιότητα (ιστορικές ή µυθικές) καθώς και πρόσωπα που έδρασαν µε κάποιον τρόπο στην επανάσταση του 1821.Στα τραπεζογραµµάτια του νοµίσµατος που αντικατέστησε τη δραχµή δεν απεικονίζονται πρόσωπα. Τα «απρόσωπα» αυτά χαρτονοµίσµατα φέρουν στις όψεις τους ανύπαρκτες αρχιτεκτονικές δοµές και αποτελούν δείγµατα πολιτισµικής οµογενοποίησης και πολιτικής ορθότητας.Η νοσταλγία που αισθάνεται µια µερίδα του εγχώριου πληθυσµού σχετικά µε τη δραχµή ίσως να µην οφείλεται µόνο σε πολιτικές πεποιθήσεις ή ιδεολογικούς προσανατολισµούς. Αυτή η νοσταλγία θα µπορούσε δυνητικά να αποδοθεί εν µέρει και στην έλλειψη ταύτισης µε το νέο αντικείµενο. Στην απώλεια της εσωτερικής εµπιστοσύνης που κάποτε µπορούσε κάποιος να αισθανθεί κοιτώντας στα «µάτια» τα χρήµατα που κρατούσε στα χέρια του.

Προδρομίδης Θοδωρής- Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος, 2013,Βίντεο υψηλής ευκρίνειας/ HD video, διάρκεια 7.40: Μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, ο Προδρομίδης Θοδωρής ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Contemporary Media Practice στο University of Westminster και αποφοίτησε από το MFA in Fine Art στο Goldsmiths το 2007, στο Λονδίνο, Ηνωµένο Βασίλειο. Έχει εκθέσει σε διεθνή µουσεία, γκαλερί και ιδρύµατα µερικά από τα οποία είναι η 5η και η 1η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης, η 4η Μπιενάλε της Αθήνας, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Werkleitz zentrum für medienkunst, Contour Mechelen, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Tramway Glasgow, Centre Pompidou, Fondazione Merz, Μουσείο Κινηµατογράφου, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ.ά. Έχει βραβευτεί µε το European Media Artists Award (EMARE), 2008 και το βραβείο του Ιδρύµατος Ωνάση, 2006. Το 2013 έλαβε υποστήριξη από τον Οργανισµό OUTSET Greece για το έργο του για την 4η Μπιενάλε της Αθήνας. Το φθινόπωρο του 2016 είναι artist-in-residence στην Cité Internationale Des Arts στο Παρίσι, βραβευµένος από το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισµού. Έργα του βρίσκονται σε δηµόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, το Ηνωµένο Βασίλειο και την Ιταλία.

Τι είχε δηλώσει ο ίδιος για το έργο του: Το έργο «Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος» είναι ένας σύντοµος κινηµατογραφικός στοχασµός στην καλλιτεχνική και πνευµατική δηµιουργία και την σχέση της µε την ιστορία και την πολιτική, υπό το φως του µοντερνισµού της ποίησης του Καβάφη –την «εκτοπισµένη ιστορικότητα της µορφής, όπου το αχρονικό συγκρούεται µε το ιστορικό». Το έργο παράχθηκε µετά από ανάθεση του Ιδρύµατος Ωνάση και του Αρχείου Καβάφη για την έκθεση “Εικαστικοί ∆ιάλογοι 2013” µε την υποστήριξη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, του Μουσείου Μπενάκη και του Νοµισµατικού Μουσείου.

Σπύρου Έφη-Flight & Fight, 2016,Λάµπες φθορισµού, ιµάντες πρόσδεσης & συρµατόσχοινο, 150 x 182 x 2,5 εκ.: Γεννημένη στην Κύπρο το 1976, η Έφη Σπύρου τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται σε διαφορετικές πόλεις του κόσµου, µε τελευταίο σταθµό την Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στα εξής: στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2013), MΑ in Performance and Design, (exch. prog.), Central St. Martin’s, University of London (2008 – 2009), ενώ έχει πτυχίο Ζωγραφικής από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (2005 – 2010).

Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύµατος Λεβέντη, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισµού Κύπρου, του ΙΚΥ, Αθήνα. Πρόσφατα έχει συµµετάσχει στις εκθέσεις: Απαξία, Αξία, Υπεραξία Μεταξύ «έργου» και «τέχνης», ISET, Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, Αθήνα (2016), (2015)“Plexus”, Μπία Ντάβου-Πέτρος Μόρρις-Έφη Σπύρου, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα (2015), “Flight or Fight”, Space, Λευκωσία (2015), “Νέα Τέχνη Πραγµάτων”, Ίδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης, Αθήνα (2014),“The Kennedy Bunker”, The White House Biennial, Reh transformer, Βερολίνο (2013).

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Όταν προ-βιοµηχανικά ο άνθρωπος δοµούσε, χρησιµοποιούσε υλικά τα οποία έβρισκε διαθέσιµα στο περιβάλλον του. Με αναφορά αυτή την πρακτική αλλά και την προσωπική συνθήκη συνεχών αποδηµήσεων για πολλά χρόνια όπως και την κοινωνική συνθήκη (αυξανόµενη µετακίνηση πληθυσµών µεταναστών / προσφύγων / εργατών), µε τα απόβλητα µίας πλέον βιοµηχανικής κοινωνίας, κατασκευάζω µία σειρά πλεκτών υφαντών. Τα υφαντά υφαίνονται µε κορεσµένες λάµπες φθορίου και ιµάντες πρόσδεσης. Αυτά αιωρούνται έξω από την όποια δοµή υποστήριξης (όπως τα υφαντά των αρχαίων καταλυµάτων κατά τον αρχιτέκτονα Semper) δηµιουργώντας εν δυνάµει ένα νέο περίβληµα, έναν νέο χώρο κατοίκησης όπου το έξω και το έσω συνυπάρχουν, η κίνηση εµπεριέχει την στάση και αντίστροφα.

Στρούζα Στεφανία Ανδριανή-Medea, 2013,Μεταξοτυπία σε ύφασµα και κουτί plexiglas, 190×127 εκ.: Η Στεφανία Στρούζα γεννήθηκε το 1982. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και υλοποίησε τις µετέπειτα µεταπτυχιακές της σπουδές στο Ινστιτούτο Art, Space and Nature του Edinburgh College of Art το 2010 και στο τµήµα Textual Sculpture της Ακαδηµίας Καλών Τεχνών της Βιέννης το 2015. Πλέον, ζει και εργάζεται στην Βιέννη και στην Αθήνα. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ατοµικές: Shore, Wiener Art Foundation, Βιέννη, (2016), To a certain degree sacredness is in the eye of the beholder / Act V, Neue Galerie, Ίννσµπρουκ, (2016), To a certain degree sacredness is in the eye of the beholder / Act III, Φεστιβάλ Αθηνών, Αθήνα, (2014), Something to refresh my memory, Tent Gallery, Εδιµβούργο, (2011).

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Το έργο εµπνέεται από 2 ταξίδια που έχουν ως σηµείο συνάντησής τους τον Ελλαδικό χώρο: το ταξίδι των µοντερνιστών στην Αθήνα για το συνέδριο του CIAM (Congres Internationaux d’Architecture Moderne) το 1933 και αυτό της «Μήδειας» του Ευριπίδη, όπως παρουσιάζεται στην ταινία του 1969 από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Το έργο αποτελείται από έναν οπτικό κώδικα σε ύφασµα που προκύπτει από την επανάληψη της λέξης «Μήδεια» όπως αυτή εµφανίζεται στην αφίσα της οµώνυµης ταινίας του 1969. Το έργο ενσωµατώνει την έννοια της γεωµετρικής αφαίρεσης εµπνευσµένη τόσο από την αρχαιοελληνική µορφή της όσο και από την ευρωπαϊκή avant-garde των αρχών του 20ού αιώνα. Αποτελεί µία αναφορά στην ελληνική νεοτερικότητα όπως αυτή στοιχειοθετείται από τη συνάντηση µεταξύ ενός αρχαϊκού παρελθόντος και της ερµηνείας του από το κίνηµα του µοντερνισµού.

Τουλιάτου Ίρις-Αίθρια, 2016, 6 τμχ. ,Collage, µεικτή τεχνική, αρχειακό υλικό, µελάνι, εκτυπώσεις σε διαφάνειες, καθαρό ασήµι, 50 x 70 εκ.: Γεννημένη στην Αθήνα το 1981, η Ίρις Τουλιάτου φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήµιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστηµών, στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, εργαστήριο Ζωγραφικής, απ΄ όπου αποφοίτησε µε άριστα. Έπειτα, ακολούθησε µεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Το 2012 έλαβε το βραβείο Τhe Future of Europe και το 2014 την υποτροφία της Unesco-Aschberg καθώς και του Ιδρύµατος Ωνάση το 2011. Πρόσφατες εκθέσεις της: Can you wash the Water, Duve Βερολίνο, 2016 (ατοµική), Matter Enclosed in Heavy Brackets, Museum of Contemporary Art, Λειψία 2012 (ατοµική), Apollo Goes on Holiday, Palais de Tokyo, 2011 (ατοµική), Hypnos Project, Onassis Foundation, Αθήνα 2016 (οµαδική), Now/Here, Franz Josefs Kai 3, Βιέννη, 2016 (οµαδική), Plato’s Third Eye, Meetfactory, Πράγα, CZ, 2014 (οµαδική), Throw a rock and see what happens, La casa encedida, Μαδρίτη, 2013 (οµαδική), This and There, curated by Claude Closky, Fondation Ricard, Παρίσι 2012 (οµαδική), Τέχνης Πολιτική, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2011 (οµαδική), Έργα της βρίσκονται στη µόνιµη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και σε ιδιωτικές συλλογές.

Τι δήλωσε η ίδια για το έργο της: Σε συνέχεια της πρακτικής µου, το έργο Αίθρια χρησιµοποιεί ως βάση, φωτογραφικές αναπαραγωγές των καταστηµάτων της Εθνικής Τράπεζας, από το αρχείο του περιοδικού Αρχιτεκτονική, 1966 και το εκτενές αφιέρωµά του στα 125 χρόνια της Εθνικής Τράπεζας. Παραβάλλεται αρχειακό υλικό, σηµειώσεις και εικόνες γνωστών έργων σε έναν πειραµατισµό πάνω στη «διαφάνεια» της πλαστικής και της αρχιτεκτονικής έκφρασης. Οι χώροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σε µια ήρεµη συνέχεια µέχρι να εκµηδενίσουν τους διαχωριστικούς τοίχους και να επιτρέψουν στο επίπεδο να αναπτυχθεί, µεταφέροντας το µήνυµα της διαύγειας και της καθαρότητας.