• LIFE&STYLE

    Πώς αποταμιεύσαμε $ 1 εκ. αφήσαμε τις δουλείες μας και αρχίσαμε να ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο στα 30 μας


    Ποιος: O Jeremy Jacobson, 40 χρονών, και η Winnie Tseng, 36 χρονών, συνταξιούχοι, πρώην κάτοικοι του Σιάτλ. Η στιγμή της πρόωρης συνταξιοδότησής μας “Αχά!”: «Το 2002, έκανα τις πρώτες μου πραγματικές διακοπές, στις Φιλιππίνες. Μετά από τρεις εβδομάδες διακοπών με καταδύσεις και τρώγοντας καθημερινά νοστιμότατα θαλασσινά, οι στόχοι μου μεταμορφώθηκαν εντελώς.  Ήθελα να το κάνω αυτό κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου!

    Μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια, πούλησα το σπίτι μου, το αυτοκίνητο και τη μοτοσικλέτα μου, για να αυξήσω τις οικονομίες μου. Λίγα χρόνια αργότερα, γνώρισα τη μέλλουσα σύζυγό μου, τη Winnie, η οποία είναι επίσης πολύ καλή στην εξοικονόμηση χρημάτων και εραστής των ταξιδιών.

    Μείναμε μαζί στα τέλη του 2005, και κρατώντας τα έξοδά μας χαμηλά, ήμασταν σε θέση να αποταμιεύσουμε πάνω από το 70 % των εισοδημάτων μας, από τη δουλειά μου ως ηλεκτρολόγος μηχανικός και από τη δική της ως project manager.

    Χάρη στην οικονομία μας, συνταξιοδοτηθήκαμε πριν από τρία χρόνια, και τώρα κάνουμε blog για τα ταξίδια μας στο «GoCurryCracker».

    Οι λιτές κινήσεις μας: Οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουν τα χρήματά τους για το σπίτι, τα τρόφιμα και τη μεταφορά, έτσι ξέραμε, πως οι μειώσεις στους τομείς αυτούς έπρεπε να γίνουν άμεσα.

    Στο Σιάτλ, επιλέξαμε να νοικιάσουμε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια γειτονιά που περπατιέται, και έτσι εξαλείφθηκε η ανάγκη για αυτοκίνητο.

    Η Winnie είναι πολύ καλή μαγείρισσα, γι’ αυτό πάντα τρώγαμε και διασκεδάζαμε στο σπίτι. Αν ρωτούσαμε τους φίλους «Θέλετε να πάμε έξω για πρωινό και να ξοδέψουμε $ 50 για αυγά, ή θα προτιμούσατε να έρθετε για ένα σπιτικό γεύμα;» Πραγματικά δεν υπήρχε αντιπαράθεση.

    Επίσης, κάνουμε οικονομία και στα τρόφιμα, καλλιεργώντας λαχανικά σε ένα μικρό κήπο στο οικόπεδο, και κάνοντας τα δικά μας kimchi, kombucha και ψωμί στο σπίτι πολύ φθηνά.

    Τα περισσότερα από τα ρούχα μας ήταν από καταστήματα με μεταχειρισμένα είδη – πριν γίνουν μόδα – και η Winnie έκανε χειροποίητα όλα τα κοσμήματα που φορούσαμε.

    Όταν ταξίδευα για δουλειά, έφερνα στο σπίτι σαπούνι και σαμπουάν του ξενοδοχείου, γι’ αυτό σχεδόν ποτέ δε χρειαζόταν να αγοράσουμε αυτά τα πράγματα. Και όταν κάναμε τις διακοπές μας, χρησιμοποιούσαμε ανταμοιβές για να αποκτήσουμε δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια και διαμονή σε ξενοδοχεία.

    Εμείς ποτέ δεν είδαμε τη λιτότητα ως θυσία – αλλά σαν έναν τρόπο για να ξοδεύουμε αποτελεσματικά κάνοντας ένα κομπόδεμα.  Κάνοντας οικονομία για να μπορούμε να ταξιδεύουμε συνεχώς απ’ τη μία, και αγοράζοντας περισσότερα πράγματα απ’ την άλλη.  Ήταν μια εύκολη επιλογή.

    Οι επιπτώσεις στο κομπόδεμα μας: Πριν από το 2002, τα έξοδα μου ήταν $ 5000 το μήνα μένοντας μόνος μου. Μαζί με τη Winnie, ξοδεύουμε λιγότερο από $ 2.000 το μήνα όλα τα χρόνια της λιτότητας.

    Καθώς αποθηκεύαμε τόσα, είδαμε το χαρτοφυλάκιό μας να αυξάνεται περισσότερο από $ 1 εκατομμύριο – και υπολογίσαμε πως ήταν αρκετό για μας, να συνταξιοδοτηθούμε στα 38 και στα 33.

    Με την πάροδο των ετών, θα μπορούσαμε να έχουμε αγοράσει τα περισσότερα από τα σύμβολα της επιτυχίας: ένα μεγάλο σπίτι, δύο φανταχτερά αυτοκίνητα, ένα ωραίο ρολόι. Αλλά για ποιο σκοπό;

    Αντί γι’ αυτό, ταξιδεύουμε σε όμορφα μέρη, ενοικιάζουμε πολυτελείς κατοικίες – και δεν χρειάζεται ποτέ να κουρέψουμε το γκαζόν ή ν’ αλλάξουμε λάδια στο αυτοκίνητο.  Αυτή είναι ζωή».



    ΣΧΟΛΙΑ