Όταν οι αριθμοί μιλούν τα υπόγεια του ΣΥΡΙΖΑ παραφρονούν

Η Ιστορία γράφεται με πάρα πάρα πολλά λόγια, αλλά και με μερικά νούμερα. Είτε είναι χρονολογίες – sos για τις εξετάσεις- είτε αριθμητικά δεδομένα για στρατούς, εξοπλισμούς, δάνεια, πληθωρισμούς, ανεργίες και άλλα τέτοια ωραία. Διότι στους αριθμούς κρύβεται το ζουμί, όση φιλολογία κι αν αναπτύξει κανείς, για το αν, εφ΄όσον, διότι… Όταν διαβάζω λοιπόν, ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της  Eurostat, από το 2019 ως και το 2021 –χρόνια κορωνοϊού μην ξεχνιόμαστε- , η απασχόληση των ανθρώπων, που εργάσθηκαν στον πολιτισμό αυξήθηκε στην Ελλάδα περί το 11% δεν μπορώ να μη θεωρήσω, ότι πρόκειται για επίτευγμα. Που γίνεται ακόμη καλύτερο, όταν η αύξηση αυτή, συγκρινόμενη με των άλλων  ευρωπαϊκών κρατών αποδεικνύεται η μεγαλύτερη.

 Από την εποχή της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, από την ανάληψη της ανάθεσης μετρώντας,  έχουν να γίνουν τόσα έργα στον πολιτισμό και να αναπτυχθούν τόσες δραστηριότητες. Αν η Μελίνα με το όραμά της είχε δώσει τις κατάλληλες ωθήσεις για σημαντικά ζητήματα και την κάλυψη μεγάλων κενών στον τομέα του πολιτισμού, τότε, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε πραγματικά το μεγάλο «μπαμ». Μια έκρηξη δημιουργίας νέων υποδομών, βελτίωσης των υπαρχόντων, ανάδειξης άλλων. Μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία δέχτηκαν την πραγματική φροντίδα του κράτους, οι τέχνες, ο σύγχρονος πολιτισμός γενικά, έζησε λαμπρές μέρες. Κι αν τα επόμενα χρόνια πέρασαν, δρέποντας αυτούς τους καρπούς, η συνέχεια, που είναι πολύ κοντινή μας υπήρξε απογοητευτική. Μπορεί η οικονομική κρίση να είχε τα θύματά της αναμφιβόλως και στον τομέα του πολιτισμού, όμως εκείνα τα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί χάνονταν χωρίς λόγο; Γιατί τα χρήματα έμεναν αναξιοποίητα και αντίστοιχα τα έργα μισοτελειωμένα ή μόνο στα χαρτιά; Όσοι παρακολουθούν το χώρο αυτό, ακόμη απορούν, για εκείνη την αδιανόητη στασιμότητα της πενταετίας ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν που η κυβέρνηση του Τσίπρα δεν διέθετε –ή δεν αναζητούσε – τα κατάλληλα άτομα από τον επιστημονικό και τον πολιτικό χώρο, ικανά για σοβαρές αρμοδιότητες και ευθύνες;  Ήταν αδιαφορία, ήταν παντελής ασχετοσύνη; Ούτε εκείνοι ξέρουν. Το ζήτημα είναι, ότι άφησαν τον πολιτισμό στην τύχη του, χωρίς να λύνουν προβλήματα αλλά αντίθετα δημιουργώντας νέα. Απίστευτο κατόρθωμα, το οποίο φυσικά αρνούνται ότι διέπραξαν. Οι αριθμοί όμως, άλλα λένε… Μπαίνουν στη σειρά και κτυπούν ανελέητα, όποιον τους αμφισβητεί.

 Για τον ίδιο λόγο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα τα 800 έργα που γίνονται σ΄όλη την Ελλάδα από το υπουργείο Πολιτισμού. Ούτε το γεγονός, ότι απασχολούνται σ΄αυτά πάνω από 4500 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων. Ούτε ότι μιλάμε για συνολικό προϋπολογισμό που ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Και να προσθέσω, ότι στην περίοδο της πανδημίας, όταν ο καλλιτεχνικός κόσμος δοκιμάστηκε από την ανεργία, στηρίχθηκε με περισσότερα από 500 εκατομμύρια ευρώ. Κι αν δεν υπήρχαν στο χώρο αυτό επαγγελματικές «ιδιομορφίες», για τη θεραπεία των οποίων υλοποιείται πλέον ειδικό έργο ώστε να εξαλειφθούν τα προβλήματα, δεν θα έμενε ούτε ένας παραπονούμενος. Άλλωστε και οι επιχορηγήσεις σχεδόν τριπλασιάσθηκαν. Οι αριθμοί και εδώ είναι ξεκάθαροι. Ασχέτως, που ελάχιστοι θέλησαν να το ομολογήσουν και ακόμη λιγότεροι –για την ακρίβεια κανένας – να ζητήσουν συγνώμη για ορισμένα τρισάθλια σχόλια.

Είναι εύκολο επίσης, να ρίχνει κανείς ανάθεμα, αοριστολογώντας, ψευδόμενος ασύστολα και βωμολοχώντας ακόμη, όταν η ανωνυμία του είναι εξασφαλισμένη στο διαδίκτυο. Και ειδικά για το υπουργείο Πολιτισμού και την υπουργό Λίνα Μενδώνη βγήκε πολλή χολή από τα υπόγεια του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμενόμενο ίσως, αν υπολογιστεί η παρακμή του δημόσιου και πολιτικού λόγου. Αλλά «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται», έλεγε ο Πυθαγόρας. Είναι αδιάψευστοι μάρτυρες οι αριθμοί όσο κι αν κάποιοι παραφρονούν απ΄την αλήθεια τους.

Διαβάστε επίσης

Οι σακούλες με τα λεφτά, ο ελέφαντας στο δωμάτιο και οι εγχώριοι λεκέδες