Ο Κώστας Μπακογιάννης, τα γιαπωνέζικα πλατάνια και η κατάρα της βασίλισσας Αμαλίας

Πλάτανε γερο-πλάτανε, τι σου ‘μελλε να πάθεις… Εν μια νυκτί σε πρόδωσε ο δήμαρχος της πόλης κι από τα πλατάνια της Πανεπιστημίου το έριξε στους γιαπωνέζικους κήπους!

Διότι όλα τα έχει η Αθήνα, σαν μεγαλούπολη που νομίζει ότι είναι, μόνο το γιαπωνέζικο κηπάριο της έλειπε, μια άνευ προηγουμένου παράλειψη, πρέπει να σημειώσω, που επιτέλους καλύφθηκε!

Κάπου εκεί πίσω από την Πινακοθήκη, λοιπόν, μια λιμνούλα, πολλά μπαμπού κι ακόμη περισσότερες … μυρτιές και δάφνες, προκειμένου να τονισθεί η συνύπαρξη των πολιτισμών(;) κάνουν πλέον τους Αθηναίους να αισθάνονται κοσμοπολίτες.

Τουλάχιστον όμως το σχετικό εγχείρημα δεν κόστισε, αφού όπως μας πληροφόρησαν είναι χορηγία εταιρείας ιαπωνικών συμφερόντων, που ασχολείται με τον καπνό και τα προϊόντα του και στην Ελλάδα (η ίδια που είχε χορηγήσει αντίστοιχη φύτευση του κήπου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς γιαπωνέζικα φυτά ευτυχώς).

Η περίπτωση της Πανεπιστημίου

Για την περίπτωση της Πανεπιστημίου, ωστόσο, χορηγούς δεν έχουμε -ένας προϋπολογισμός 3 εκατομμυρίων ως εκ τούτου ακούγεται-, άλλωστε είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν τα πλατάνια εξωτικό είδος, πολυτραγουδισμένα όπως είναι στην ελληνική δημοτική -και όχι μόνον- ποίηση, από βοσκούς και βοσκοπούλες που έγερναν να ξαποστάσουν κάτω από τη φυλλωσιά του στα ψηλά βουνά…

Το ίδιο δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι θα συμβεί και στην Πανεπιστημίου, γιατί μόνον βουνό δεν είναι -ασχέτως αν έτσι την αποκαλούν πλέον οι οδηγοί- επιπλέον, πού να βρει τώρα κανείς φλογέρα για να τραγουδήσει τα πάθη της. Και τα δικά μας.

Με τα πολλά όμως, νομίζω ότι έχω αντιληφθεί πλέον το πρότυπο του δημάρχου αναφορικά με την δενδροφύτευση της πόλης, που δεν είναι άλλο φυσικά από τη βασίλισσα Αμαλία.

Η οποία, εκτός από τη φραγκο-ελληνική φορεσιά που άφησε παρακαταθήκη στις Αθηναίες δεσποσύνες -ως και σήμερα παρελαύνουν μαθήτριες ντυμένες Αμαλίες, χώρια στους αποκριάτικους χορούς- ήταν αυτή που δημιούργησε πράγματι, τον Βασιλικό, τότε, Κήπο.

Πεδίον δόξης λαμπρόν και άξιον μίμησης ως εκ τούτου για τα οράματα του δημάρχου.

Φοίνικες είχε φέρει η Αμαλία; Φοίνικες και ο Μπακογιάννης! Ξεριζώθηκαν οι φοινικιές της Αμαλίας από θυελλώδεις ανέμους; Κάηκαν και του Μπακογιάννη (αγνοώ ακριβώς το λόγο).

Αρχαία βρέθηκαν -και ποιος ξέρει πού είναι- από το σκάψιμο για τη διαμόρφωση του κήπου της Αμαλίας; Αρχαία θα βρει κι ο Μπακογιάννης! (εκεί ψηλά προς το Σύνταγμα, σίγουρο το έχω).

Φώναζαν αγανακτισμένοι οι Αθηναίοι, που η βασίλισσα κατασπαταλούσε για τον κήπο το πολύτιμο και ελάχιστο νερό της άνυδρης Αθήνας; Το ίδιο ερώτημα έχουμε κι εμείς σήμερα, που δεν έχει απαντηθεί πειστικά, παρά τα μέσα, που υπάρχουν πλέον…

Τα πλατάνια

Ως γνωστόν όμως πλέον, μας τέλειωσαν οι φοίνικες. Τώρα έχουν πρόβα τα πλατάνια.

Με την έννοια αυτή φρονώ, μάλιστα, ότι βρήκε ιδανικό συνομιλητή στο πρόσωπο της κυρίας Έλλης Παγκάλου, αρχιτέκτονος τοπίου, η οποία και τα επέλεξε, με το βασικό επιχείρημα, αν κατάλαβα καλά, ότι στην Αθήνα και στην Πανεπιστημίου υπάρχουν κι άλλα πλατάνια.

Ασφαλώς και υπάρχουν, όχι όμως μόνα τους σε …συστοιχίες, όπως θέλει να βάλει η ίδια.. Γιατί η ίδια παρακάμπτει το γεγονός, παρ’ ότι ως «ειδική» στο θέμα προσελήφθη, ότι η ποικιλία ήταν ανέκαθεν το χαρακτηριστικό της αττικής φύσης.

Ότι η ομοιομορφία τύπου γαλλικού βουλεβάρτου, ακόμη και με τα ελληνικά πλατάνια, βρίσκεται έξω από την αισθητική του νεοκλασικισμού (ακόμη και του μοντερνισμού) της Πανεπιστημίου και γενικά του κέντρου της Αθήνας.

Κι ότι η Αττική ήταν ανέκαθεν «θεών νταμάρι», όπως λέει και το τραγούδι, με την επισήμανση της δεύτερης λέξης να ερμηνεύεται και ως μέγιστη ανάγκη διαφύλαξης των υδάτινων πόρων. Διότι αυτό το σύστημα ποτίσματος, που μας σέρβιρε, διόλου δεν πείθει.

Ας ελπίσουμε όμως, ότι τα πλατάνια της Πανεπιστημίου θα ριζώσουν, θα μεγαλώσουν και θα μας δροσίζουν, αφού αυτός είναι ο στόχος. Κι ότι δεν θα ξεραθούν, όπως οι φοίνικες ή όπως αυτά του κήπου στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, χτυπημένα από μύκητα που τα καταστρέφει. Γιατί τότε πια θα φανταστώ, ότι μας κυνηγάει η κατάρα της ζηλοφθόνου …Αμαλίας.

Διαβάστε ακόμη: